آزمانک

بالاچ ودارے بوت

نبشتہ کار: ھانُل بلوچ

بالاچ: امّاں جان! تو اے گُد ءُ سوچناں ایر کن، منا گوں تو گپّے ھست۔
مات: بالدوست تئی ھر گپّ منی سر ءُ چمان اِنت، بہ گْوش کُرباناں چونیں گپّے؟
بالاچ: امّاں جان! من دواذدہ جمائت ونتگ ءُ ھُشک ءَ نِشتگ آں، من ارادہ کُتگ کہ نوں من ناکو آزاد ءِ گوم ءَ لِچکاری ءَ رواں۔ تئی کوپگ ءَ سُبک کناں ءُ ماھو ءَ ھم وانین آں، ترا نوں بس اِنت گُد دوچی، تو آرام بہ کن۔
مات: بالدوست تو ءُ ماھِکان کسان بوتگ ئے شُمئے پت چہ دنیا ءَ شُتگ، من شُمارا پہ گُد دوچی اے کد ءَ رسینتگ۔ من انگت ھست ءُ سلامتاں ءُ پہ شُما گُد دوچی کناں، ترا ءُ ماھِکان ءَ وانین آں۔ تو وتی شھر ءِ رَوگ ءِ تیاری ءَ بہ کن ءُ دل ءَ پہ وانگ ءَ بہ دے۔ بالدوست! من ھما روچ ءَ آرام کناں کہ تو وتی وانگ ءَ سرجم بہ کنے ءُ بیا ئے۔
ماھِکان: ھَو لالاجان! اماں راست گْوش اِیت، بہ وان کہ بیدے وانگ ءَ ھِچ نہ بیت۔ لالاجان! ما پرتو ڈاکٹری ءُ ماسٹری ءِ واب دیستگ، تو مارا پہ لِچکاری ءَ دل نہ بہ ئے۔

چہ ھمے گپّاں پد دومی روچ ءَ بالاچ ءَ مات ءُ گْوھار رُکست کُرت اَنت دیم پہ وانگ ءَ شھر ءَ شُت۔ ماتی گْراناز، ماھِکان ءُ بالاچ وش ءُ آسودگیں زندے گْوازینگ ءَ اِت اَنت۔ بالاچ گوں وتی وانگ ءَ دلگوش اَت، بالاچ ءَ مُدام وتی چکّاس گوں جوانیں لمبراں پاس کُت اَنت۔ بالاچ ءِ گپّ ءُ ھال ھروچ گوں مات ءُ گْوھار ءَ بوَگ ءَ اَت۔ وھد ھمے وڑ ءَ پہ وش ءُ شادھی روان اَت کہ یک روچے ماتی گْراناز گوں بالاچ ءَ گپّ ءَ اَت، گپ گپّ ءَ ماتی ءَ بالاچ جُست کُت ءُ گْوشت: ”بالدوست منی چُک باریں نوں تئی وانگ ءَ چنچو وھد ھست؟“
بالاچ ءَ پسّہ دات ءُ گْوشت: ”اماجان ھیر اِنت! تئی تبیت وش اِنت؟“
مات: ھَو منی چُک! منی تبیت وش اِنت، بس پیری ءَ اسر کُتگ دست ءُ پاداں گْوش ئے جان مان نیست۔ چم ھم نزور اَنت، گُد سک سک ءَ میم نئیت ءُ نوں منی چم ترا سکّ اَنت تو کدی بیائے ءُ اے گُد ءَ چہ منی کونڈ ءَ اِیر بہ کن ئے۔
بالاچ: اماجان! تو سوچ اے گُد ءُ سوچناں، من ھما وھد ءَ وش نہ بوتگاں تئی گُد ءِ دوچگ ءَ، بس یک ءُ دو ماہ بچّ اِتگ من کایاں ماھو ءَ بہ گْوش من چہ شھر ءَ پرتو باز ٹیکی زُرتگ۔
ھمے گپّ ءَ گوں ماھکان ءَ گْوانکو زُرت ءُ گْوشت: ”لالاجان من ءَ بس تئی آھگ ءِ ودار اِنت، تئی وانگ انچو کہ ھتم بیت دیراں مدار بیا کہ من ءُ امّا تئی سور ءِ تیاری ءَ اِیں۔ من پہ تئی سور ءَ باز واھگ داشتگ لالاجان۔“
ماھَکان ءِ گپّانی مْیان ءَ ماتی گْراناز ءَ درّائینت ءُ چو شَیر ءِ رنگ ءَ گْوشت:

”من تئی نپاد ءُ سرجاھاں سُوری دوچاں
من مُرادیگاں پہ تئی سالونکی روچاں

ماھکان! بالی ءَ بہ گْوش مرچی من ءَ پرتو باز زھیر بوَگ ءَ اِنت۔“

بالاچ: ماھو! منی آکری سمیسٹر اِنت، بس یک ءُ دوئیں ماہ اَنت پد ءَ گُڑا من کایاں تئی ءُ اماجان ءِ ودار ھلاس بیت۔

بلے! ماھکان ءُ ماتی گراناز ءَ نہ زانت کہ ودار بس ودارے بیت، ءُ اے گُڈّی رند بیت کہ ما گوں بالی ءَ گپّ ءَ۔ ھمے روچ ءَ مگرب ءِ وھد اَت بالاچ وتی ھاسٹل ءِ ڈنّ ءَ نِندوک ءُ کتاب وانگ ءَ بیت کہ اناگت ءَ یک سیاہ کانچیں گاڑی یے کئیت ءُ چہ ھمے گاڑی ءَ دو نکاب پوشیں مرد ایر کئیت ءُ دیم پہ بالاچ ءَ کاینت۔ وھدے کہ بالاچ ءِ نزّیگ ءَ سر بنت، انچو گوں تْرند ءُ زھرناکی جُست کن اَنت۔
بالاچ غلام تم ہو؟
جی ھاں سر! بالاچ غلام میں ہوں۔

ھمے گپّاں گوں دوئیں مرد بالاچ ءِ چمّاں سیاھیں گُدے ءُ دستاں پُشت ءَ بند اَنت پہ زور بالاچ ءَ گاڑی ءَ کن اَنت ءُ گوں وت بَر اَنت۔ دو سَے روچ گْوستگ اَت کہ ماتی گراناز ءُ گْوھار ماھِکان ءِ گوں بالاچ ءَ ھچ گپ ءُ ھال بوَگ ءَ نہ اَت۔ ماتی گراناز وھم ءُ وسواس ءَ کپتگ اَت، سک پریشان اَت۔ ماتی گراناز ءُ ماھِکان بالاچ ءِ دْرائیں سنگت ءُ دوزواھاں جُست ءُ پُرس ءَ اِت اَنت، بلے بالاچ ءِ ھِچ وڑیں ھال ءُ اھوال نیست اَت۔ ماھِکان ءُ مات گوں ارسیگیں چماں وداریگ اِت اَنت کہ کُج ءَ نہ کُج ءَ یکے بئیت ءُ بالاچ ءَ ھال ءَ بہ دنت، روچ ھمے وڑ ءَ گوں گم ءُ رنجاں روان اِت اَنت۔ یک روچے گاڑی یے اتک ءُ لوگ ءِ پیژگاہ ءَ اُوشتات، ودار ءِ ساد سِست ءُ ماتی گراناز گْوش ئے چار کس ءَ چِست کُت۔ انچو گل ءَ بال بوت، چہ گل ءَ کوکارے کُت ءُ گْوشت: ماھو! بیا کہ بالدوست اتک، اُو ماھو! بیا تئی لالُک اتک، منی بالو اتک۔“
ماھکان تچان تچان ءَ چہ بان ءَ دَراتک، ماھکان ءُ مات بالاچ ءِ وش آتکی ءَ بان ءِ دپ ءّ اوشتات اَنت۔
بلے! بالاچ گوں وتی پاداں ایر نیاتک، بلکیں بالاچ ءِ تیر سُپتگیں جون اَت کہ چار کس ءِ بڈّ ءَ اَت۔