نمدی یے پہ شھید چیئرمین زبیر ءَ

نبشتہ کار: بْرمش بلوچ

دْروت شھیدیں ھمبل!
من دلجم آں کہ ترا منی لبز ءُ نمدی نیایاں ءُ سر نہ بنت، ناں کہ تو دیست ءُ ونت اِش کن ئِے۔ بلے ساھتے ءَ گوں ترا تْران کنگ لوٹ آں۔ انوں ساھتے ءَ پیش من تئی اکس ءُ ماں زھرشانیانی سر ءَ درشان کُرتگیں دانک چار اِت اَنت، دل ءَ باھند ءَ کُت کہ پتو کاگدے نویس آں۔

راجی کُنگر!
من ھجبر تئی کِرد ءَ سرجم کت نہ کناں ءُ ناں کہ تئی توانائیں پگر ءَ منی پْرشتگیں دانکانی ھاجت ھست، بلے مرچی من ءَ اجبیں مارِشتے ءَ گْورجتگ ءُ تئی بابت ءَ نبشتہ کنگ ءِ سکین ءَ دیگ ءَ اِنت۔

زبیر جان!
تو وت شرتر سرپد ئِے کہ گلامی یک چونیں وبایے ءُ اے بے ریائیں نادْراھی ءَ کہ ھپتاد ءُ پنچ (75) سال ءَ گیش اِنت کہ مئے سر ءَ کپتگ، ھمک روچ بیگواہ کنگ، کُشگ ءُ دور دیگ اے وَ مدامی اَنت۔ ھمے گلامی روچ پہ روچ مئے ھتم کنگ ءِ جھد ءَ اِنت، ءُ مارا پدریچ در پدریچ تباہ کنگ لوٹ اِیت۔ مروچی ھم بلوچ ھما جاورانی تہ ءَ زندگی کنگ ءَ اِنت کہ آ بزگی ءُ لاچاری ھچ رنگ ءَ درشان کنگ نہ بنت، گژنگی ءُ بے لوگی، درتہ پُچی ءُ در پہ دری، بیوسیں دلانی تپسگ اے ھما وھد ءَ آسر بنت وھدیکہ گلامی ءِ زنگ بستگیں زمزیل پْروش ور اَنت۔ ایشی ءِ تہ ءَ بس پہ بلوچ ءَ یک ءُ دو راھاں کہ آوانی در پچ اَنت، یکے گھگیری کنگ ءُ دومی توپک ءِ ھمراھداری کنگ اِنت۔ اے دوئیں چیز مارا چہ باز جنجالاں رکّین اَنت ءُ مئے تہ ءَ یک مھکمیں ھاٹیگ ءِ ودی کن اَنت، پد ءَ ھمے ھمّت ءُ ھاٹیگ مارا مدام جُنزگ ءِ سکین ءَ دے اَنت ءُ دُژمن ءِ دیم ءَ پہ سربرزی اُوشتگ ءَ پرما اَنت۔

نتُرسیں زبیر!
ھمے گھگیری ءِ راہ ءَ جُنزگ ءُ جُنز ءِ ھمراھداری کنگ یک ارزانیں کارے نہ اِنت۔ ما گوں دپ ءِ گالاں ایشی ءَ ارزانیں کارے پھم اِیں، بلے جھد ءُ جُنز ءِ پڑ ءَ میلانک بوگ ءَ یک مزنیں ھمّت ءُ تاگتے پکار اِنت۔ چی ءَ کہ ایشی ءِ تہ ءَ چہ ھزاراں گم ءُ رنجاں سرگْوزگی اِنت، پمیشکا اے گاماں ھما مردم جُنز اِت کنت کہ آ چہ وتی لیکہ ءِ بنیات ءَ پوہ ءُ سرپد اِنت۔ پہ ھمے گلامی ءِ سانکلانی پْروش دیگ ءُ وتی تچکیں راہ ءَ جنزگ ءَ یکے تو اَت ئِے کہ ھمک روچ ءُ ھمک دمان ءَ تو راستی ءَ شھم دیان ءُ لگوریں دژمن ءَ داگ پر دارگ ءَ اَت ئِے، ھمک نگیگیں جْاوراں تو بیوسیں راج بڈّ ءَ بستگ اَت ءُ پہ آئی ءَ یک راھے شوھازگ ءَ اَت ئِے۔ ھمے پیم ءَ تو راج ءِ یک توارے جوڑ بوت ئِے، تئی ھمے توار ءَ دگہ باریں چنچو زبیر ودی کُت۔ تئی مزن پگری ءَ تیوگیں راج شون دات۔ وھدیکہ تئی دُرّیں دانک تالان اِتاں، تیوگیں زمین ھاموش ءُ راج ترا گوں سرپدیں ھیالے ءَ اِشکنگ ءَ اَت۔ تئی ھمے پُرجوشیں بلوچیت ءَ دُرست پیش داشت ءُ سابت کُت اَنت۔

دیدگیں زبیر!
تو وت ھم سرپد ئِے کہ اِے ناپاکیں دُژمن ھما ھونوار اِنت کہ اے مدام مزھب ءُ دین ءِ گپّ ءَ کنت ءُ وت ءَ مسلمان لیک اِیت، بلے ایشی ءِ تہ ءَ کمے ھم انسانی ساہ نیست اِنت۔ اے یک رسترے، یک کُچکے پمیشکا ایشی ءِ دل ھچ ءَ دور نہ بیت ءُ ما وَ انسان اِیں، بلے ھما گُنگدام کہ آئی ءَ ناں دپ ءُ زبان پر اِنت ءُ ناں کہ آ چیزے گْوشت کنت، بلے مرچی ھمے گلزمین ساھدار ھم ایشی ءَ بدواھی کنگ ءَ اَنت ءُ آوانی جگر اُوں مروچی آپ بوتگ۔ پمیشکا اے پاکستان گْوشگ نہ بیت، بلکیں اِے کتل اِستان گْوشگ بیت۔ ایشی ءِ زلم ءُ زوراکی ھچ رنگ ءَ درشان نہ بنت۔ ھیر! نوں تئی نیمگ ءَ جنزاں۔

دیدگیں زبیرو!
من ءَ ماہ ءُ رمس یات بوگ ءَ نہ اَنت، بلے ساھت یات بیت کہ بیگاہ ءِ وھد اَت روچ پہ منزل ءَ جنزان اَت۔ گْوانکو منی دست ءَ اَت ءُ من یک کُنڈے ءَ نشتگ اِتاں بازیں نیوز ءُ ھالاں پد تئی اکس، گشتانک ءُ دگہ بازیں گپے آیگ ءَ اَت۔ یک برے من ھچ ءَ دلگوش دیگ ءَ نہ اِتاں، بلے وھدیکہ مردمانی بستار ھالاں چاران ءَ داں ھرکس ءَ تئی اکس جتگ اَت ءُ ھمے نبشتگ اَت کہ” زبیر جان ءَ ستک شانی نَدْر کنیں“ اِد ءَ من دو نیمگ ءَ اڑاند اِتاں ءُ ھچ کت کنگ ءَ نہ اِتاں، بلے داں دیر ءَ تئی ھون ءَ سمبھتگیں اکس دیم ءَ آتک انچوش سما بوگ ءَ اَت کہ تو گوں شوکیں بچکنداں دژمن ءِ ھاٹیگ پْروش داتگ۔ ھو زبیر! آ تو اَت ئِے کہ مردم ترا ستک شانی نَدْر کنگ ءَ اِتاں ءُ تئی شھیدی ءِ گپ ھم راست اَت۔
زبیرو!
من گوں تو باز تران کنگ لوٹگ ءَ اِتاں ءُ بازیں جُستے ھم گوں تو کنگی اَت، بلے تو ھچ دلگوش دیگ ءَ نہ اَت ئِے۔ تاجگیں ھونانی ھار تئی گْور ءِ پوشاکاں بہ گِر داں تھت ءِ سر ءَ سُھر سُھر ءَ ترپان اِتاں ءُ درستاں ھمے سابت کنگ ءِ جھد ءَ اَتاں کہ مرد مدامی پہ مردی ابدمان بنت۔ ھو زبیر! تنیگا ترا باز جھد کنگی اَت، چی ءَ کہ راج ءَ تئی وڑیں کوپگے ئِے ھژدری اَت، بلے ترا گیشتر پہ وتی مھلبیں ھاک ءَ زھیر بوگ ءَ اَت پمیشکا تو زوت پہ گلزمین ءَ رپت ئِے۔ زبیرول! تاں کلاکے ءَ تئی اکس ءِ چارگ ءَ پد دل ءَ گْوشت انچیں کوکارے بجن آں کہ تو چہ واب ءَ بُست بہ کن ئِے، بلے اِناں! تو مجتی ئیں واب ءِ امبازان اِت ئِے۔ پہ پھر ءُ شان ترا ستک شانی نَدْر کت۔ ”رُکست اپ آوارن سنگت“ تئی پگر مئے ھمراہ ءُ ما جنزان اِیں۔

وش واب بات ئِے ءُ گلباگ ءِ بھاراں بات ئِے۔
کُل شھیداں سلام بہ کن۔

من تئی گْوھار ءُ کاروان ءِ ھمراہ
بْرمش بلوچ