کوہ (منی مات )

نبشتہ کار: شمیم اکبال

نہ زاناں پہ ھرکس ءَ کوہ چینکس اَرزشت دار اَنت، بلے پہ من ءَ کوہ چوں مات ءِ وڑ ءَ اَنت۔ چو مات ءِ وڑ ءَ کوہ من ءَ رُدینگ ءَ اَنت، من ءَ مُدام رکّین اَنت۔ من ءَ وتی امبازاں جاگہ دے اَنت، من ھردے وتی زمین ءِ کوہ ءَ گوں باتن ءِ چمّاں چاراں تہ ھمُک کوہ ءَ را وت یک داستان ءُ کسّھے گون، ھما ھمبلانی کہ ھمے کوھانی تہ ءَ وتی زِند اِش گْوازینتگ۔ ھمُک کوہ ءَ گِنداں تہ سما بیت اِشاں وتی باتن ءَ ھزار راز ڈکّ اِتگ، ھمُک کوہ ءَ کہ چاراں گْوش ئے ابیتک ءُ زھیروار اِنت، ھمُک کوہ زمستان ءِ شپاں گوں گوریچ ءَ گْوش ئے کسّہ آرگ ءَ اِنت۔

ھردیں زمستان ءِ شپاں تو اے کوھانی مْیان ءَ سپر کنان بہ ئے، تہ ھچ وڑیں توارے گُوشاں نہ کپ اِیت۔ ھردیں گوریچ گوں کوہ ءَ ڈِیک دنت تہ اجبیں توارے ودی بیان بیت، اگاں کسے اے کوھاں پجّا میار اِیت الم ءَ یک تُرسے ءِ آماچ بیت، بلے اگاں کسے ھمے کوھانی توکا زِند گْوازینگ ءَ اِنت گُڑا آ گوں گوریچ ءُ کوہ ءَ شپ ءِ نیم ءَ وت ءَ مُلمہ کنت۔

کوھانی آپشار، ھُشک ءُ سرسبزی، ھَور ءِ موسم ءَ سَوت ءُ ناچ کنگ، کوھانی زیبائی، سارتیں ساھگ، ھما زیبائیں ٹُلّ کہ اُود ءَ روزرد ءِ زَردی باتن ءَ اِیر روت۔ کوھانی آھو ءُ گْور دیمانی ٹیٹلیں آسکانی من ھرچ پیم توسیپ ءَ بہ کناں کم اِنت، پرچا کہ منی گْور ءَ چوشیں لبز نیست کہ آیاں من نبشتہ بہ کن آں۔

اگاں کسے گوں کوھاں مھر بہ کنت، ھمے کوھانی توکا زِند بہ گْوازین اِیت، کوھانی دامُن ءَ واب بہ کپ اِیت، کوھانی توکا وتی گُڈّی ساھت ءَ بہ گِند اِیت، تہ آ زانت کہ کوہ ھُشکیں کوہ نہ اَنت، بلکیں رھشون اَنت۔ ھمراہ اَنت، سنگت اَنت، مات ءِ وڑ ءَ اَنت، پمیشکا کوھانی زُبان سَرپد بوَگی اِنت، گُڑا کوہ الم گوں تو کِسّہ کار اَنت۔ گوں تو ھبر کن اَنت۔

اگاں کسے بئیت ءُ بہ گْوش اِیت کہ کوھانی تہ ءَ پہ تَر ءُ گَرد ءَ منی رزا ءَ بِہ گر، گُڑا من وتی ساہ ءِ دَیگ ءَ ھچ چَک ءُ پد نہ باں۔ پہ دِگراں بہ گندے کوہ ھُشکیں کوہ اَنت، بلے پہ من ءَ ھَمُک کوہ منی مات اِنت، منی رھشون اِنت، منی گِس اِنت، منی پانپا اِنت، منی زِند ءُ مَرگ ھمے کوہ ءَ گوں بَندوک اِنت۔ اے کوہ مُدام من ءَ تاھیر بکش اَنت، گوں من مُدام کِسّہ کار اَنت، من ءَ مُدام وتی امبازاں واب گیج اَنت۔ ھرچ وڑیں جاوراں منی ھمراہ اَنت، تو بہ گندے کوہ ءَ کُدرت ء ھُدا سرپد بہ بہ ئے، بلے من کوہ ءَ وتی مات کن آں۔