نبشتہ کار: منزور آدل
شکر ورناھی اَت مردم جھل ءُ بُرز ھچّ چارگ ءَ نہ اَت، پورا مردم ءِ پادانی چیر ءِ سِنگ پُرشگ ءَ اِت اَنت۔ نہ پِت ءِ گپّ کِمار کُرت اَنت، نہ مات ءُ دگہ مستریں برات ءُ مردمے ءِ، ھرکس ءَ کہ گپّے گْوشت چو بے لگامیں آس ءَ برانز گِپت آں۔ ھرچی کہ دل ءَ گْوشت ھما کُرت۔
مردم رول ءُ چَلنڈ اَت، ماھِکانی شپے اَت، ماہ چو نوک سوریں بانور ءَ اَت ءُ دگہ وڑ جلواہ دیگ ءَ اَت۔ سارتیں زمستان ءُ گوریچ کَشگ ءَ اَت، کور ءَ را آپے مان اَت ءُ من چُرّانکی ءِ تچکی ءَ بند ءِ سر ءَ نشتگ اِت آں۔ نور ھان بزنجو (نور خان بزنجو) ءِ سوت ءُ سید ھاشُمی ءِ پربند گوانکو ءَ گوں کسانیں توارے ءَ چالو اَت۔
کے ءَ گُشتگ منی ءُ مھپری ءِ سُھل ءُ تران بوتگ
اگاں بوتگ بزاں بیست ءُ نُھ ءِ شپ ماھِکان بوتگ
تو زان ئے زمستان ءُ ماھِکانی شپّ بہ بیت، نور ھان بزنجو (نورخان بزنجو) ءُ سید ھاشمی بہ بنت، گوریچ ءُ کور ءِ چُکورُّکانی توار بہ بیت، ماھل ءِ دل ءُ زند سوچیں ترانگ بہ بنت ءُ چَرس مہ بیت چو بوت نہ کنت۔
من بند ءِ سر ءَ نشتگ اِت آں منی پُشتی نیمگ ءَ منی جند ءِ میتگ اَت ءُ منی روچ بَرکتی نیمگ ءَ مچکدگ ات ءُ منی دیم پہ دیم ءَ کیچ کور اَت ءُ کیچ کور ءَ آ دست دگہ ھم میتگے ھست اَت۔ گوریچ کمّ کمّ ءَ کَشگ ءَ اَت چُرّانک ءِ آپ ھم توار ءَ اَت۔ نور ھان بزنجو (نورخان بزنجو) ھم دل ءِ تب ءَ سوتاں گْوشگ ءَ اَت۔ میتگ ءِ زھگ ءُ زالبولانی توار میزان میزان ءَ جھل کپان اِت اَنت، من گوں ماھل ءِ درد ءُ تورشتاں سر ءُ چیر اِت آں۔ چرس ءِ یک بیڑی یے ھلاس ءُ دومی روک بیت۔
اناگت ءَ مچکدگ ءَ ٹکگ ءَ تیرے ءَ توار کُرت ماتی نازھاتون ءِ دپ ءِ توار بوت، ”اُو زبیر جان! اُو زبیر! برو مُلک ءَ وتی بابی ءِ ھال ءَ بہ گر باریں اے چونیں تیرے اَت کہ اے شپ ءِ نِسپ ءَ توارے کُرت۔“
”امّا! اے تیر بابی ءَ ھوک ءَ را جَتگ، سُھبی گْوشت ئِے کہ ھوکے کِشاراں کپتگ تیوگیں کشارے زوال کُرتگ اَنت۔“ زُبیر گْوشت۔
پد ءَ ماتی نازھاتون ءِ دپ ءِ توار بوت ءُ گْوشت ئے ”منی چُکّ! اے تیر چو سی تیری ءِ تیر ءِ وڑ ءَ اَت، بابی ءَ را چرھی یے گون۔ تو برو بہ چار ئے وھد ءُ جاور وت شرّ نہ اَنت۔“
”شرّیں امّا من روگایاں۔“
گوں ھمے جاک ءُ جللّاں منی ھیال ٹِگل اِت ءُ من پاد اتک آں۔ چرس ءِ بیڑی یے روک کُرت ءُ بند ءِ سر ءَ چہ دیم پہ روچ برکتی نیمگ ءَ جنزان بوت آں۔ منی دل ءَ اتک کہ پہ ماھل ءَ چیزے نبشتہ بہ کن آں۔ من گوانکو کیسگ ءَ چہ در کُرت ءُ پہ نبشتہ کنگ ءَ جاڑی بوت آں۔ منی گُوشاں مچکدگ ءَ پد ءَ زھگ ءُ زالبولانی زار ءُ پریات ءِ توار بوت۔ من گوانکو کیسگ ءَ کُرت ءُ دیم پہ مچکدگ ءَ جنزان بوت آں، وھدے کہ من سبزل ءِ ڈگاراں سر بوت آں سبزل ءِ ھاندان ءِ کُلّیں مردم سبزل ءِ سرون ءَ نشتگ اِت اَنت۔ سبزل ءَ بس یک تیرے سر ءِ توکا لگ اِتگ اَت، سبزل ءِ ارواہ ءَ بال کتگ اَت ءُ سبزل دل پہ لاپ ایر اَت۔ زھگ ءُ زالبول واہ ءُ زار کنگ ءَ اِت اَنت ءُ بدواہ دیگ ءَ اِت اَنت۔
”امّا! بابی ءَ را گوں کسّے ءَ دژمنی یے بوتگ یا نا؟“
زیبر ماتی نازھاتون ءَ جُست کُرت۔
”نا ابا! سر ءُ زاھر ءَ بابی ءَ را ھچّ چوشیں دژمن نہ بوتگ، بابی ءَ را گوں کسے ءِ کار ءَ کار نہ بوتگ۔ نہ زاناں چونیں بےھُدایاں بابی مُپت ءُ ناھکّ ءَ جَت ءُ کُشت۔“ ماتی نازھاتون گُشت۔
”امّا! گُڑا ما کُلّ زان اِیں کہ بابی ءَ را کے ءَ جَت ءُ کُشت بلے۔۔۔۔۔“
زُبیر
”بلے چے؟ گپّ ءَ تچک کن“
ماتی نازھاتون زُبیر ءَ گْوشت۔
”اگاں من گپّ ءَ تچک بہ کن آں گُڑا منی ھال ھم ھمے بیت کہ بابی ءِ ھال اِنت۔“ زُبیر گْوشت۔
”نبا کن ئے ابا زُبیر جان! نبا کن ئے! منی ٹیلگاناں ریک مان بس اِنت۔“
ماتی نازھاتون گْوشت۔
اے بزّگ ھمے وڑ ءَ واہ ءُ زار کنگ ءَ اِت اَنت ءُ مانگیشتگ ات اَنت۔ من وتی پُشت ماندات ءُ چرس ءِ بیڑی جَپ دات ءُ دوت دیان بوتاں ءُ دیم پہ بند ءِ سر ءَ شُت آں۔ من اے بزگاناں دپی جُستے ھم نہ کُرت ءُ نہ سبزل ءِ جنازہ کوپگ دات گوں۔ شَکر ورناھی اَت، ھچّ نہ مار اِت، ھچّ نہ چار اِت ءُ ھچّ مان نیارت۔ بس ھمے جیڑگ ءُ مارگ ءَ اِت آں کہ منی لوٹ ءُ واھشت سرجم بہ بنت دنیا ءِ تب اِنت۔ اے پِت ءُ مات، برات ءُ گْوھار، سیاد ءُ وارس، ھمساھگ ءُ ملکی مردم منی کار ءَ نیا اَنت، اگاں منی کار ءَ بئیت اِنت گُڑا منی ورناھی ءُ منی ماھل۔ وھدے کہ من بند ءِ سر ءَ سر بوت آں، من پد ءَ ھمے جیڑگ ءَ بوت آں کہ پہ ماھل ءَ نمدی یے نبشتہ بہ کن آں۔ من گوانکو در کُرت ءُ نبشتہ بندات کُرت،
دْورت ءُ دْرھباتے منی ماھیں ماھل!
من نہ گْوشاں کہ من چون آں، من بس اللّہ ءُ مُھمد ءِ دربار ءَ مُدام تئی سرسلامتی، شاد ءُ گَلی ءِ دُوا ءَ لوٹ آں۔
من داں ھمینچک ءَ نمدی نبشتہ کُرت گوانکو ءِ چارج ھلاس بوت اَنت ءُ گوانکو بند بوت۔ نوں منی ھیال ءَ شپ ءَ ھم وتی بام داتگ اَت۔ گنجیں چرس ءِ کشگ ءَ منی چم کور ءُ میم کنگ ءَ نہ اِت اَنت، من اڑان ءُ کپان شُت آں وتی کُڈّک ءَ اَتی دو سے زنڈیں دار بُن دات ءُ وپت آں۔
منی سرجمیں ورناھی ھمے رنگ ءَ ماھل ءِ درد ءُ یاداں گوں گْوست۔ نہ من وتی برات ءُ مردمے ءِ کار ءَ اتک آں نہ ھمساھگ ءُ ملکی مردمے ءِ۔
من ورنائی ءَ چَٹ بے پرواہ اِت آں، نوں کہ پیر ءُ آجزاں منی دست ءَ ھچّ بوَگ ءَ نہ اِنت۔ بس نشتگ ءُ گوستگیں بے سُدّی ءُ بے پرواھیاں ماراں ءُ ھمے جیڑگ ءَ آں کہ شکر ورناھی پد ءَ بہ رس ایت، نوں من ورناھی ءِ کدر ءَ زان آں۔۔۔۔۔۔۔۔
