نبشتہ کار: منزور آدل
دومی بھر:
شھید سمیر اے سنگتاناں ورگ دات ءُ چاھے کُتکانی سر ءَ دات داں لکّی ءُ کماش ھم اتک اَنت دیوان جم اِت، یکّے دومی ءِ ملنڈ بندوکائی اَت۔ شھید سمیر جان ءِ چاہ تیار بوت من ھم برنج وارت ءُ چاھی بولے دُمب ءَ دات، روچ گرم اَت ولی گْوشت کہ ”کلاکے کپّے ءَ دار اِت ءُ پد ءَ جنزن اِت، اے گرم ءَ جنزگ نہ بیت۔“
کساس بیگاہ ءِ سے بج یا چار بج ءَ ما در کپت اِیں ءُ آ سنگتاناں ودار دات کہ باندا روچ ءَ پِلاں جاہ ءَ دُچار کپ اِیں۔ ما بلاھیں کورے ءَ جنّی دنتانیں سنگانی سر ءَ جنان ءُ پروشاں دیگر ءِ وھد ءَ وت ءَ را آپ سرے ءَ سر کُرت، شپ ءَ ما ھمے آپ ءَ داشت ورگ ءُ چرگ کُرت ءُ وارت ءُ وپت اِیں۔ ایندگی سُھب ءَ مھلہ پد ءَ ما جنزان بوت اِیں داں نیمروچ ءِ وھد ءَ ما ھمے ودار جاہ ءَ سر بوت اِیں، بلے مارا چے پیسر لھتیں سنگت ھمود ءَ اَت۔ اے سنگتاں مارا ورگ ءُ چرگ کُرت، بیگاہ ءِ وھد ءَ آ پُشت ءِ سنگت ھم اتک اَنت۔ مئے دیوان برجم ءُ کچاری اَت، وھدے کہ سرشپ ءِ ورگ تیار بوت سرجمیں سنگتاں ورگ وارت ءُ ھرکس شُت کُنڈے ءَ وپت۔ من شُتاں تلمبے ءِ چیر ءَ وپت آں، منی دل اُبینگ ءَ شُتگ اَت داں دو سنگت اتک منی سرون ءَ پہ وت ءَ واب جاہ شر کنگ ءَ بوت اَنت۔ من سر چِست کُرت ءُ توار دات کے۔۔۔۔۔۔؟
”مئے کازی، کماش“ سنگت ءَ پسّو دات۔
بیا اِت بیا اِت، شُما منی واب ھراب کُرت بلے ھیر نوں شر نند اِت ءُ گپ جن اِت۔
”سگریٹ گون نیست دیوان وش نہ اِنت۔“ مئے کازی گْوشت۔ کماش ءَ ھم انچو گْوشت۔
”شاٹ ءَ چے من سگریٹے وڑ کناں کاراں۔“ من گْوشت۔
ھمے دمان ءَ شھید سمیر جان ھم اتک کمو مئے سربُرتر ءَ وپت ءُ سندھی ھم مارا چے کمو دورتر وپتگ اَت۔
من کہ سگریٹ آؤرت گُڑا منی ءُ کماش ءُ مئے کازی ءِ دیوان جم بوت، ما برے یکّے ءِ پُچُکاں بوت اِیں۔ مئے کندگانی توار پورا سرء آزمان ءَ روگ ءَ اِت اَنت۔ ھمے دمان ءَ من سمیر ءَ گْوشت ”تو ڈسٹپ بوَگ ءَ ئے گُڑا ما وسپ اِیں“
”من پلم چارگ ءَ آں، شُما دیوان کن اِت۔ من چوشیں جاک ءُ جللّ ءَ آدت آں، اے وڑیں جاک ءُ جللّاں من ءَ واب کئیت۔“ شھید سمیر جان ءَ گْوشت۔
نہ زان آں شپ داں چُنت ءَ شُتگ اَت، مئے گپّ ءُ کندگاں زمین ءُ آزمان سر ءَ زُرتگ اَت۔ ھمے دمان ءَ سندھی اتک مارا شَرّ ھبر دات ءُ ما سنگتاں سندھی ءَ ملنڈ بست سندھی چیڑ وارت ءُ وتی کمبل بڈّ ءَ کُرت مارا چے میلے دور شُت ءُ وپت۔
سُھب ءِ سر ءَ مھلہ من واب ءَ چے پاد اتک آں گندل ءِ سر ءَ نشتگ اِت آں داں شھید سمیر ھم پاد اتک ءُ چار اِت ئے، من نشتگ اِتاں وتی گندلے گیڑے ءِ تہ ءَ چیر دات ءُ اتک۔ من ءَ گْوشت ئے ”بُرواں دیوان جاہ ءَ ننگری یے کنیں کہ سنگت بازاں پد ءَ بے وھد بیت۔“
ما دوئیں گپ جنان بوت اِیں دیم پہ دیوانجاہ ءَ شُت اِیں، چاہ وارت ءُ کنور بندات کُرت۔ ھمد ءَ چے منی ءُ شھید ءِ نزیکی بُنگیج بوت، شھید ءَ را چیزّے سنگت ءَ موٹو توار کُرت۔ منی ھم دپ ءَ موٹو رتک گوں، یک رندے من جُست کُرت کہ ”موٹو تئی کُنّت نام اِنت یا ناں؟“
شھید ءَ کند ات ءُ گْوشت ”نہ جان! منی دومی نام اِنت۔من نوک زامُران ءَ اتکگ اِت آں، من ءَ کَٹی ءَ موٹو موٹو توار کُرتگ ھما اِنت نوں گیشتر سنگت من ءَ موٹو موٹو توار کن اَنت۔“
ما سُبارگ وارت، من ءُ شھید پد ءَ شُت اِیں گرم ءَ پہ آرام کنگ ءَ۔ ما گوْنے ءِ ساھگ ءَ پہ وت ءَ وابجاہ شر کُرت ءُ ما داں دیر ءَ نشت ءُ بلوچ ءِ جیڑہ ءُ جنجالانی سر ءَ گپ کُرت ءُ برے گَلانی بابت ءَ، بلے شھید ءِ پگر ءُ لیکہ ھر وھد ءَ ھمیش اَت کہ مئے جُھد مُھکم بہ بیت۔ مئے بلوچ ءِ کہ ھر گَل ھست اَنت آ کُلّ تپاک ءُ یکجاہ ءُ ھمکار بہ بنت۔ شھید ءَ گپّ کمّ ءُ کار باز کُرت، ھر وھد ءَ شھید ءِ پگر دُژمن ءِ ھما رگَ ءِ گِرگ اَت کہ دژمن سُر اِت مہ کنت۔ شھید ءَ ھر وھد ءَ کستریں سنگتاناں دلبڈّی ءُ سکین دات ءُ پہ آؤکیں وھد ءِ واستا تیار کنگ ءِ جُھد کُرت۔
ما وتی سپر جَت ءُ پہ سلامتی واتر پیداک اِت اِیں کہ راہ ءَ سنگتے ءَ را گرم ءَ جَت ءُ سنگت نہ گیگ بوت۔ شھید سمیر سنگت ءِ کَتّار ءُ توپک زُرت اَنت ءُ ڈکّ ءُ ڈوراں سنگت ءَ را دست ءَ کوپگ دیان کُرت۔ شپّ سکّ تھار اَت، چمّ پہ چمّ ءَ میم بوَگ ءَ نہ اَت۔ ما بلاھیں ڈکّے ءِ دیم ءَ دزموش ءُ کونڈموش کنان اِت اِیں۔ من شھید سمیر ءَ گْوشت کہ سنگت ءِ توپک ءَ یا کتّار ءَ یکّے من ءَ بہ دئے کہ اے کنڈک بلاھے، ترا ھم چو ھما سنگت ءَ مہ کنت۔
روان اِنت۔۔۔
