نبشتہ کار: آھو بلوچ زامرانی
من نہ زاناں تئی بابت ءَ چے نبشتہ بہ کناں یار؟ دل دردیگ ءُ چمّانی ارس دارگ نہ بنت کہ تئی اِشتاپی ءَ مارا باز بے تاھیر کُتگ، پمیشکا من گْوشاں کہ تئی واستا چے نبشتہ بہ کن آں؟ پہ نبشتہ کنگ ءَ منی کِرّ ءَ لبز ءُ گال نیست، من ترا بہ گْوش آں ھنیپ پُل بھشت ءَ بات ئِے۔ترا یات بیت دو ھزار بیست ءُ دو اَت من ءُ تو آواران ءَ دُچار کپ ایں، تو من ءَ گْوشت کہ سنگت آھو جان برو جاگھے وانگ ءَ، بلے من گوں ملور ملوریں توارے ءَ گْوشت کہ سنگت چے کنت، مارا کار نیست کہ ما پہ جاگھے وانگ ءَ بہ رو اِیں۔
انچو وھد رواں اَت، یکے روچے من ءَ شھید ھنیپ ءَ کلوہ کُرت اڑے آھو جان من ءَ لھتیں کار ھست ءُ من جاگھے وانگ ءَ روگ ءَ آں، من گوشت شر اِنت جان تو اگاں وانگ ءَ روگ ءَ ئے گُڑا تُربَت ءَ برو۔ ھمے وڑ سنگت ھنیپ شت تُربَت ءَ پہ وانگ ءَ، تْرند رواجیں وھد روان اَت کہ من یک روچے شھید پون کُرت۔ شھید ھنیپ ءَ جُست کت اڑے وانگ چون اِنت؟ شھید ھنیپ من ءَ گْوشت جان وانگ ماشاء للّہ باز جوان اِنت، تو ھم بیا۔ من گْوشت شر جان من باندا پیداک آں، ھنیپ جان ءَ پہ بچکند گوشت بیا بیا اڑے کُربان آں. گُڑا من چہ اِد ءَ درکپت ءُ دیم پہ تُربَت ءَ وانگ ءُ زانگ ءَ شت آں، من کہ وھدے تُربَت ءِ شھر ءَ سر بوت آں شھید ھنیپ جان ءَ پون کُرت بیا اڑے من سر بوتگ آں تُربَت ءِ شھر ءَ، گُڑا ھنیپ جان گوں بچکنداں منی رند ءَ اتک۔ ما لھتیں ماہ تُربَت ءَ یک جاگھے ءَ ونت، پد ءَ ھم مئے کِرّ ءَ زر نیست اَت، بلے چے کن ئے انچیں وھدے کسے ءِ کِرّ ءَ پہ وانگ ءُ زانگ ءَ زر نیست ھرکس پہ ھمے لاپ ءَ کوری اِنت۔ ما ناں کسے کہ بیت ایں، پد ءَ شھید ھنیپ جان پہ وتی لاپ ءَ شُت گاڑیاں کار کُرت، انچو لھتیں وھد ءِ گاڑیاں کار کُرت ءُ داں شھید کنگ بوت۔
ھنیپ پُل! مروچی تئی مات ءِ چم ارسیگ اَنت، تئی گوھارانی دل چو آسے ءَ روک اِنت، تئی پیر ءُ کماشیں پِت ءِ چم پہ ترا سک بوتگ اَنت کہ یک روچے ءَ منی بچ من ءَ آسودگ کنت، چی ءَ کہ اے گس ءِ کار ءُ زمینداری ءَ زوت وتی کوپکاں کنت، بلے تئی مات ءُ گوھاراں نہ زانت مئے چمانی چراگ شھید کنگ بیت۔ چے کن ئے اے انچیں جاورے، اد ءَ باز ورنا شھید کنگ بوتگ۔
ارواھیں ھنیپ جان!
بارو کن من نہ زاناں تئی واستا چے نبشتہ بہ کن آں، منی مجگ ءَ ھچ لبز نیست اِنت پہ تئی واستا۔ گُڈّسر ءَ ترا ھمے گپ ءَ گْوش آں کہ آ سنگت تئی کِرّ ءَ بوتگ ءُ تئی گوں سپر ءَ ھمراہ بوتگ، آ سنگت الم زانت کہ شھید ھنیپ چونیں تب ءِ مردمے بوتگ۔ تئی کندگ ءُ مسکرا چون بوتگ اَنت، تو مروچی گوں درستیں شھیداں دیوان کنگ ءَ ئِے۔ منی ھیال ءَ جان من انگت داں پہ کسّے ءَ چیزّے نبشتہ نہ کُرتگ، بلے اے تئی مھر ءُ مھروانی اِنت کہ دو ھوادگیں دانک کماتگ۔ باگیں بھشت ءَ بات ئِے ھنیپ جان، تئی نابودیں سنگت آھو بلوچ زامرانی ترا مدام گیر کار اِیت۔۔۔۔۔۔
