نبشتہ کار: منزور آدل
اولی بھر:
دِگر ءَ نہ زاناں من ءَ پہ دوستیں مردمانی سر ءَ نبشتہ کنگ سک گران اِنت۔ ھر وھد ءَ کہ من پہ دوستیں مردمے ءِ ھاتر ءَ نبشتہ کنگ ءِ نیّت ءَ کن آں، گُڑا من ءَ وڑ وڑیں پِگر ءُ لیکہ دیم ءَ کاینت ءُ منی نبشتہ کنگ ءِ پرشتہ اَچ من جِھیت ءُ باگی بیت۔
جی ھَو! اے گپ راست اِنت کہ مردمے ءِ دوستیں مردم چہ مردم ءَ گِسر بیت پورہ مردم ءِ دل ءِ کپّے ھمائی ءِ ھمراھی ءَ روت گوں ءُ مردم سکّ تکانسر ءُ بے تاھیر بیت، بلے ما یکّ انچیں راھے ءِ مُساپر ایں کہ مارا اے بے تاھیری ءُ تکانسری برداشت کنگی اِنت ءُ وتی ھمے پیمیں سنگتانی پش کپتگیں کار ءُ ڈُبّہ چو ھماھانی وڑ ءَ دیم ءَ بَرگی اَنت۔
سنگتانی چِن ءُ لانچ اَت سپرے ءِ تیاری اَت، ما چار ءُ پنچ سنگت پیسر ءَ نیمراہ ءَ شُت ءُ نشت ایں۔ دومی روچ ءَ شکاری توپ چِین ءَ گوں ھال بوت شِکاری توپ چین ءَ گْوشت کہ مرچی شپ ءَ سنگت کاینت، بلے شُما نان مہ کن اِت مارا نان گوں۔ دیگر ءَ سنگت اتک اَنت ءُ مئے گور ءَ سر بوت اَنت۔ دو سے سنگت پیسر ءَ من دیستگ ات ءُ دگہ پنچ ءُ شش سنگت من ءَ پہ نوک ات۔ ما سنگتاں گوں دْورت ءُ دْرھباتی بوت اِیں، من چار اِت داں سِندھی ءُ شکاری توپ چین گون نہ اَنت گوں، من سنگتے ءَ را جُست کُرت کہ سندھی ءُ توپ چین؟ سنگت ءَ دَرائینت کہ ناناں دزگِر اَنت ءُ کاینت۔ سنگتاناں ما چاہ ءُ آپ کُرت ءُ کمّو نشت ایں، ھمد ءَ سنگتانی لوٹ بوت کہ کپن رنگیں برنجے بہ بیت۔ من زوت زوت ءَ کپن رنگیں برنجے ءِ تیار کنگ ءِ جُھد کُرت۔ ھمے دمان ءَ شِکاری توپ چین ءُ سندھی ھم اتک اَنت۔ ما گوں سندھی ءُ توپ چین ءَ دست ءُ دْورت بوت اِیں تناوھدی برنج ھم تیار بوت۔ ولی گْوشت کہ ورگ تیار اِنت ورگے وریں ءُ در کپیں کہ منزل دور اِنت ءُ وھد کم اِنت۔
ما سنگتاں زوت زوت ورگ وارت ءُ آ دگہ کُلّیں سنگتاں ھراناں بار لڈّ ات اَنت ءُ درکپت اَنت۔ من ءُ سندھی ءُ شکاری توپ چین ءُ ولی ھمد ءَ جلّ اِت اِیں کہ مارا پرپٹ گون اَت۔ آ سنگتاناں ولی ءَ گْوشت کہ پِلاں جاہ ءَ باندا ما وتارا سر کن اِیں شُما ھمود ءَ بِدار ات۔
ایندگی سُھب ءَ مھلہ ما واب ءَ پاد اتک اِیں چاہ وارت ءُ پرپٹاں سوار ءُ جنزان بوت اِیں، بلے پیسرتری روچ ءَ سنگتے ءَ من ءَ نیم سیر ءِ اندازگ ءَ گُڑ داتگ ات۔ کساس ءَ ما دو کلاک ءِ راہ ءَ شُت ایں کہ پہ کسانیں پیشاپے ءَ داشت، ھمد ءَ سندھی اشارہ کُرت کہ ترا ورگی چے گون؟ من دست کیسگ ءَ بُرت ءُ گُڑ در کُرت ءُ گْوشت ورئے، سندھی ءَ گْوشت ھَو، من بلاھیں کپّے دات۔ ما دوئیں پرپٹانی پُشت ءَ سوار ءُ گُڑ وران اِت اِیں ءُ یکے دومی ءَ کُنّت کنان ءُ روگ ءَ اِت اِیں، جاھے منی ءُ ولی ءِ پرپٹ پنچر بوت۔ ما پہ پنچر ءِ گرگ ءِ ھاتر ءَ مھتل بوت ایں۔ ھمد ءَ پد ءَ سندھی ءَ گْوشت گُڑ گون من گْوشت ھَو، پد ءَ من سندھی ءَ را گزلے گُڑ دات۔ سندھی ءَ کپّے وارت ءُ کپّے دور دات، ما دیمتر ءَ جنزان اِت ایں دگہ جاھے کہ ما پہ آپ ءِ ورگ ءَ مھتل بوت ایں ءُ آپ وارت، سندھی ءَ پد ءَ گْوشت ترا گُڑ گون، من کند ات ءُ گْوشت اے نیم سیر گُڑ اَت ایشر ءَ تو دل ءِ دیم ءَ دات ءُ انگت سیر نہ کُتگ؟
ھمد ءَ من ءُ ولی ءُ شِکاری توپ چین کند ات ءُ سندھی ءَ را کمو ملنڈ بست ءُ ما پد ءَ جنزان بوت اِیں، کساس روچ ءِ یکّ بج ءَ ما سنگتانی گور ءَ رس اِت اِیں داں لکّی ءَ سنگتانی چاگل گون اَنت ءُ آپ ءَ روگ ءَ اِنت۔ مارا دیست ئِے مئے گور ءَ اوشتات ءُ ولی ءَ گْوشت کہ پرپٹ ءَ بر گوں آپ کمو دور اِنت ءُ چاگل باز اَنت۔ کماش رند ءَ پیداک اَت لکّی ءُ کماش ءَ مئے ھم چاگل زُرت اَنت ءُ شُت اَنت دیم پہ آپ ءَ، ما کہ سنگتاں گوں دست ءُ دْورت بوت اِیں شھید میرو جان مارا آپ ءُ چاہ دات ءُ گْوشت ئِے چون بوتگ شمئے سپر؟
وش بوتگ۔
شھید سمیر جان مئے دیم پہ دیم ءَ نشتگ اَت، گْوشت ئِے شُما ورگ ور اِت یا یک برے دم کن ات؟
”ورگ وریں کہ مارا گُژن ءَ کُشت“ شکاری توپ چین ءَ گْوشت۔
من یک برے نہ وراں کہ من ژند ءُ ژولاں دمے بلا کن آں، کمو رندتر ءَ وراں۔
من گْوشت۔
روان اِنت۔۔۔
