نبشتہ کار: نگوری بلوچ
من ءَ یات اِنت کہ چہ یک ءُ دو سال ءَ پیسر من ءُ منی سنگتے شُتیں سنگت شھید منور ءِ میتگ ءَ، من ءُ ھمے سنگت پہ وتی یک ھال اھوالے ءِ واستا شُتگ اِتیں کہ مارا کمو نٹ ءَ کارے کپتگ اَت۔ وھدیکہ کہ ما سر بوت اِیں گوں شھید منّور ءَ دُچار کپت اِیں، گُڑا منی سنگت ءَ درّائینت کہ وھد کم اِنت من ءَ ءُ ترا روبرکتی دمگ ءِ نیمگ ءَ ھم ھال اھوال کنگی اِنت، پرچا کہ منی ناکوے چہ پرپٹ ءَ کپتگ اَت۔ گڑا ما گْوشت جُست پدے کن ایں باریں چون اِنت، گڑا من شھید منور ءَ گْوشت تو مئے ھمراھی ءَ بیا رویں شمے لوگ ءِ نزیک ءَ یک نٹے ھست مارا کمو کارے ھست، گُڑا شھید منور ءَ درّائینت کہ شما وت بہ رو اِت۔
من گْوشت کہ اِنّا! ما ترا الم بَر اِیں گوں، گُڑا ما جُنزان کُت داں سر بوت اِیں۔ مارا شھید منور ءَ آپ دات ءُ ما وارت، گُڑا ما ھال ءُ اھوال بندات کُت۔ گُڈّی ءَ منی سنگت ءَ شھید منور ءَ گْوشت کہ تئی دست چہ سانکل، زمزیل، تبزی ءَ پُر اَنت، تو من ءَ یک چیزّے بہ دے گوں۔ شھید منور ءَ وتی دست ءِ سانکل در کُت گوں وتی دستاں سنگت ءِ دست ءَ ئِے دات۔ شھید منور ءَ وت ءَ بلوچستان ءِ بیرک ءِ تبزی ھم دست ءَ اَت، گُڑا من جُست کُت کہ تو چی ءَ اے وتی دستاں کُتگ اَنت؟ تو زان ءَ وتی ھلک ءُ دمگ ءِ ھال ءَ سرپد نہ ئے؟ اے وڑیں چیزاں مارا سک تُرس اِیت، گڑا گوں بچکندگ ءَ گْوشت ئِے کہ تُرس وَ لگور ءِ کار اِنت، شگر اِنت اللّہ ءِ ما لگور نہ اِیں۔
گوں ھمے گپّ ءَ من گْوشت کہ اگاں ترا پہ وتن ءِ دوستی ھست گُڑا گوں دل ءَ بہ کن، سر زاھری ءَ مکسد نیست۔ گوں بچکندگے ءَ گْوشت ئِے کہ مارا وتی دل ءَ انت، گڑا ما پاد اتک اِیں ءُ ھمے گوشت کہ نوں ما جُنزان کن اِیں کہ وھد بے وھد اِنت منی مات پریشان بیت کہ منی چک کُج ءَ بوت، پرچا کہ اے ملک ءِ جاور انچوش اَنت کہ مات ءِ دیم ءَ کمو چُک زاھر مہ بیت گڑا مات سجھیں روچ ھمے ھیال کنت ءُ جیڑ اِیت کہ منی چک کدی واتر کنت۔۔۔۔۔۔
گڑا وھد روان اَت چہ چیزے سال ءَ پد منی گوشاں ھالے کپت کہ منور شُتگ کوہ ءَ، گڑا من ھما گپ پد ءَ وتی دل ءَ آؤرت اَنت کہ آ روچی شھید منور ءَ وتی گپ پہ مکسد جتگ اِت اَنت بہ گند ئے من نہ پھم اِت اَنت، گڑا یک ءُ دو ماہ گوست من چہ وتی لوگاں ڈنّ درکپتاں بل نگور ءِ بازار ءَ شُتاں، گڑا من گنی پھوال دیست۔ گنی پھوال بلوچی زُبان ءِ یک جْوانیں نبشتہ کار ءُ شائرے، ءُ گنی پھوال ءَ وتی گوانکو دست ءَ اَت ءُ گْوشگ اَت کہ ”دشت کروس تنک ءِ دگانی سر ءَ یک لاشے کپتگ“، من دیست کہ اکسے گون اَت مردماناں پیش داران ات کہ ایشی ءَ شما زان اِت، بلے وھدے کہ من چارگ بندات کُت گڑا من دیست کہ اے یک لاشی اکسے۔ من انچو نہ چار اِت، پرچا کہ زانگ بوگ ءَ نہ اَت۔
چہ کمو وھد ءَ رند من روگ ءَ اِتاں چہ وتی گس ءِ نیمگ ءَ، وھدے کہ من سر بوتاں من دیست کہ منی لوگ ءِ مردماں جاک ءُ شور ات۔ من جُست کُت چی بیتگ؟ بلے کس ءَ اے گپ گْوشت نہ کت۔ گڑا من پد ءَ وتی پرپٹ زرت پد ءَ شتاں کہ ھالے گراں کہ چی بیتگ، من وھدے بل بازار ءَ شت ءُ سر بوتاں یکے ءَ گْوشت کہ اے سنگتے شھید بوتگ۔ من جُست کُت کہ کے اِنت؟ آئی ءَ گْوشت کہ منور ءِ بیگ مھمد۔ گوں اے توار ءَ منی سر ءِ ھوش پورا شُت، من وت نزانت کہ من چی کنگ ءَ آں ءُ کُج ءَ روگ ءَ آں، گڑا گُڈی ءَ کمو ساھت ءَ پد سنگت شھید منور بیگ ءِ لاش آرگ بوت ءُ ما شُت اِیں کبرستان ءِ سر ءَ۔
شھید ءَ وتی سالونکی ءِ گُد گور ءَ اِت اَنت، جان اِش شُشتگ ءُ برابر اِش کتگ اَت۔ پد ءَ مردماں چِست کُت ءُ دیم پہ گُڈّی وابجاہ ءَ برگ اِش بندات کُت، شھید ءِ ھون بلے انگت رِچان اِت اَنت۔ کپن چہ ھوناں میچل اِت اَنت ءُ وشیں بوے چہ شھید ءِ میّت آیگ ءَ اَت دانکہ ما ھاک ءِ باھوٹ کُت۔
سُھریں سلام پہ ترا کہ تو وتی ھک اَدا کت ءُ دژمن ءِ دیم ءَ وتی سر جھل نہ کُت داں گُڈی تیر ءَ کہ وتی پیشانیگ ءَ پر داشت ءُ وت ءَ نمیران کُت۔
