نبشتہ کار: بانڑی بلوچ
دْروت بھرام جان!
بھرام جان اے ساھت ءَ کہ من اے نمدی ءَ پہ تو نبیسّگ ءَ آں، من زاناں کہ تو گوں شھیداں ھم دیوان ئِے۔
بھرام جان تئی شھیدی ءِ روچ ءَ ترا چہ پیسر اِزھار ء مُلّا مجیب ھونواریں رستراں شھید کُتگ اَت۔ من زاناں کہ تو وت ھم اے ھال اِش کُتگ اَت، من ءَ وھدیکہ اِزھار ءِ شھیدی ءِ ھال رس اِت من دیست کہ رسانکدر ءِ ھمُک کُنڈ ءَ آئی ءِ اکس تالان اَنت۔ من دل ءَ ھمے جیڑ اِت کہ اے باریں کُجام مات ءِ تاسُکیں بچ اِنت کہ ھونواریں رستراں اَچ مات ءَ پُل اِت۔
ھمے ساھت ءَ من گوں تئی کسترکیں برات ءَ گپ ءَ اِت آں، مزاک ءُ کندگ اَت، بلے اچانگ ءَ تئی براتُک چہ دامگ ءَ در کپت۔ من ھم چہ دامگ ءَ در کپت آں ءُ ساھتے ءَ پد کہ من موبائل دست ءَ کُت ءُ دامگ ءَ اتکاں
داں یکے ءَ کلوھے کتگ اَت۔ نبشتگ اِت ئِے ”شُما سھیگ اِت بھرام پاکستان ءَ شھید کنگ بیتگ؟“ من کہ اے کلوہ دیست منی دل ءَ دْریکّگے جت ءُ من جلدی جُست کت کہ کجام بھرام؟
آئی ءَ منی پسّو نہ دات، بلے من نہ زانت کہ من چے بہ کن آں۔ من آئی ءِ نمبر گپت، بلے انگت پسو نہ دات ئِے۔ نی منی دست ءُ پاداں لرزگے زُرت ءُ من ھیران اِتاں کہ چے بہ کن آں۔
من شُتاں وتی مات ءِ کِرّ ءَ منی دست ءُ پاد، سجھیں جان دْرھگ ءَ اِت اَنت۔ من چمّانی ارس داشت نہ کُت اَنت، منی ارس چہ چمّاں شلان بیت اَنت۔ من گوں گریتگیں چمّے گپّ ءَ لگّ اِتاں منی مات ھم دلاپ بیت۔ منی گپّ چہ دپ ءَ در نیاھگ ءَ اِت اَنت، منی مات ءَ من ءَ جُست کُت کہ چے بیتگ؟ من گْوشت کہ انی کلوھے اتکگ ءُ گْوشتگ اِش شُما سھیگ اِت بھرام شھید کنگ بیتگ، تو پون کن جُست اِش کن کجام بھرام اِنت؟۔
منی مات ءَ پون کُت ءُ جُست گپت، آ گریوگ ءَ لگّ اِت اَنت۔ گْوشت اِش اے مئے بھرام اِنت کہ ھونواریں رستراں اَچ ما پچ گپت۔ اے ساھت ءَ گْوش ئے آزمان مئے سر ءَ کپت، ھچ باور نہ بوت کہ رستراں ترا اَچ ما پُل اِت۔
دیر نہ بیت تئی تیر سُپتگیں اکس من دیست کہ شنگ اَت، تو زمین ءِ مھلبیں ھاکانی سر ءَ وپتگ اِت ئِے ءُ تئی مسکیں ھون زمین ءِ سر ءَ تالان اِت اَنت۔ من ھما اِنت ھمے جیڑگ ءَ آں کہ بہ گندے لگوریں دُژمناں چہ تئی نام ءَ تُرس اِتگ، پرچا کہ تئی نام ھم مُلا بھرام اَت۔ ھمے واستا ترا نمیران اِش کُت، من ءَ پہ تو سک پھر اِنت کہ تو نمیران بیتگ ئِے۔
بھرام جان!
تئی مکھیں مات تئی شھیدی ءِ ھال ءَ سرپد نہ اَت دانکہ اتک ھمود ءَ ترا ماں امبازاں زرت ئِے۔ تئی کستریں براتُک تئی دیدار ءَ گون نہ کپت، تئی کستریں گھارُک ھم تئی دیدار ءَ گون نہ کپت اَنت ءُ نیکہ ما اتک کُت۔پرچا کہ اے رستراں مارا انچوش جتا جتا کتگ ءُ مئے راہ ڈنگر جتگ اَنت کہ ما اتک مہ کن اِیں، تئی مات ءَ ترا دو رند ءَ سالونک کُت بلے ما دوئیں رنداں اتک نہ کُت۔
تئی بچّیگ کَتاب “خطاب” جان مُدام ترا شوھاز اِیت، مُدام تئی راہ ءِ چاروک اِنت ءُ تئی نام ءَ توار کنت۔ وتی دل ءَ گْوش اِیت منی اَبّا چہ ھمے راہ ءَ کئیت، کَتاب (خطاب) جان دنیگا سک کسان اِنت نہ زانت کہ زالماں ترا اَچ ما پُل اِتگ، نہ زانت کہ تو دوبر نیا ئِے، مُدام گریت ءُ پہ تو بے تاھیری کنت۔
تو زان ئِے تئی شھیدی ءَ پد ھمے یکّیں روچ ءَ رستراں گومازی ءَ سیٹ ھلیل نامیں مردمے ھم شھید کُت، اے روچ ءَ دگہ دو مات ءِ دل سُتکگ ءُ پُر بیتگ۔ دگہ دو گْوھار پہ وتی تنگوئیں براتاں تلوس اِتگ، دگہ دو پت ءِ کوپگ پْرشتگ، دگہ دو برات ءِ چم اَرسیگ ءُ دردیگ بیتگ اَنت۔
بھرام جان!
تو کوہ ڈگار ءِ پُلّ اِت ئِے کہ ترا دُژمناں اچ ما پُل اِت ءُ نمیران کُت، منی سلاماں کلیں شھیداں پہ گَل ءُ شات سر کن ءُ بہ گْوش اِش شُمئے کشک ھمک بلوچ ءَ در چتگ ءُ شُمئے راہ ءَ ھمک بلوچ ءِ پسگ راھی تہ گُلزمین گُل ءُ گلزار بہ بیت۔
من پہ تو سُھریں دْروت ندر کناں
منی سلاماں کُل شھیداں سر کن
