نبشتہ کار: اُبید بلوچ
منی دل گْوش اِیت مرچی چیزّے نِبشتہ بہ کن،
بلکیں منی ھاتِر ءَ اے نبشتہ کنگ سک گْران بہ بیت، چی ءَ کہ من ھمے وڑیں چاگردے ءِ توکا ودی بوتگاں کہ اے چاگرد ءِ توکا ترا زند گْوازینگ ءِ آجوئی ءُ ھکّ نیست۔ آجوئی اے واستا کہ مئے چاگرد مارا موکل نہ دنت؟
بلے من وت وتی چاگرد ءِ توکا بوتگاں اِد ءَ انچیں مردم بوتگ بازیں مردم سرپد بوتگ ءُ بازیں مردم چہ اے چاگرد ءَ دراتکگ۔ چو نہ اِنت کہ چاگرد ءِ توکا دیمشُت ءُ زانت ھّدابُندیں مردم نیست ءُ چاگرد ءِ وسریں زمزیل اِش نہ سِستگ اَنت، بلے بازیں مردم ھست وتی جنیں چُکاں اے موکل نہ دے اَنت کہ آ زانت ءُ زانگ ءَ پوہ ءُ دیم ءَ شُتگیں وھد ءِ ھمگام بہ بہ اَنت۔
من اے چاریں پرے واستا نبیسّگ ءَ آں کہ ھمے چاگرد ءَ گوں بندوک آں، ھمے چاگرد کہ تنیگا پدمنتگی ءِ آماچ ءُ جنیں چُکاں ھِجبر ڈنّ ءَ درایگ ءَ نَیل اَنت۔ مئے چاگرد ءِ توکا چوشیں باز سرپد ءُ دانائیں جنک ھست کہ آ گْوش اَنت ما وتی زند گْوازینگ ءِ سَلاھاں وت کن اِیں، بلے مئے چاگرد ءَ آ جنک ءَ اے ھکّ ءُ آجوئی نیست۔ آ بلکیں ھمے جیڑ اَنت کہ ما وتی بزگ ءُ گلامیں راج ءِ ھاتِر ءَ چیزّے بہ کناں، بلے مئے چاگرد تنیگا آیانی رھسر ءِ ڈنگر اِنت۔
چوش کہ مئے چاگرد ءِ توکا پدمنتگی ءُ ناوانندگی ءِ سان انگت ھست اِنت، اِشی ءِ درور ھمیش اِنت کہ جنکے بیت یا کہ بچکے بیت جھدے نیمگ ءَ اگاں آئی ءَ دلگوش نہ داتگ آ چہ پدمنتگیں چاگرد ءَ سانمند بوتگ۔ چی ءَ کہ مئے گْور ءَ جنک ءِ کار بس گِس ءِ سَمبالَگ اِنت ءُ بچک داں مزن ءُ وت سرپد بہ بیت ءُ وتی جھد ءِ نیمگ ءَ در بہ کپ اِیت، یا چہ راجی جھدکارانی جھد ءُ جپاھاں سان بہ زور اِیت ءُ پہ آیانی ھمراھی ءَ ساڑی بہ بیت۔
ھمے وڑ ءَ کہ گپ جنکانی سر ءَ کئیت، گُڑا ھر کار ءِ بابت ءَ جُست نہ کُتگ ءُ ھما کار سر ءَ مُشتگ۔ آئی ءَ را ھچ وڑیں گپّ ءُ ھبر، جُست ءُ پُرس، منّگ ءُ نہ منّگ ءِ ھچ وڑیں آجوئی نہ بوتگ، بلکیں آئی ھکّ ءُ آجوئی بس ھمے بوتگ کہ سر ءَ جھل بہ کنت ءُ ھِچّ مہ گْوش اِیت۔جست کنگ ءِ اجیزت نہ بوتگ بازیں پِت بیت یاکہ برات وتی چُکاں جُست نہ کنت سور بیت گڑا جنک ءَ جست نہ کنت پرے ھاترا جنک ءَ جست نہ کنت زرو پہ جنکاں دے اَنت ءُ رزاہ دیگ نہ بیت۔ زند گْوازینگ ءِ تک ءَ ھبر وانگ ءُ زانگ ءِ بہ بیت یا کہ سور ءُ سانگ ءِ، جِنک ھر وھد ءَ مئے چاگرد ءِ توکا چہ آجوئی ءِ ھکّ ءَ زِبھر بوتگ۔ مرچی انگت وھد دیم ءَ جُنز اِتگ ءُ بانُک کریمہ ءِ جُھدانی برورد ءَ بازیں جنک چو بچکّانی داب ءَ وتی راجی جُنز ءِ بھر ءُ دیمونی ءِ ھر پِڑ ءَ ساڑی ءُ ھمراہ اَنت۔
چوش کہ منی نبشتانک ءِ بُنگپ زند گْوازینگ ءِ آجوئی ءِ سر ءَ اِنت، پمیشکا منی ند ءَ گیشتِر جنک کئیت کہ منی چاگرد ءَ آئی ءَ را زند گْوازینگ ءِ ھچ وڑیں ھکّ ءُ آجوئی نہ داتگ۔ اگاں سانگ ءُ سور ءِ رِد ءَ جنک ءَ گْوشتگ من ءَ اے بچک دوست نہ بیت، بلے پِت بیت یا کہ براس وتی چمّاں سُھر کن اَنت ءُ ھمے گْوش اَنت ما ترا داتگ، ترا گپ ءِ جنگ ءِ موکل نیست۔
جنک بیچارگ لاچار بیت وتی پس ءُ براس ءِ گپ ءَ پد ءَ نہ کنت، بلے مجبور اِنت کہ پیسلہ آئی ءِ دست ءَ نہ انت۔ چوشیں بازیں جنک ھمے وڑ ءَ بوتگ کہ جنک سور ءَ رند گوں وتی لوگواجہ ءِ گوم ءَ روگ ءَ ساڑی نہ بوتگ یا نہ ٹھ اِتگ، چی ءَ کہ مرد آئی ءَ را دوست نہ بوتگ۔ پمیشکا لھتیں وھد ءَ پد وتی مرد ءَ یل دنت، گُڑا پد ءَ ھمے چاگرد ءُ آئی لوگ ءِ مردم ھمے گْوش اَنت اڑے مارا اے جنک ءَ بدنام کُرت، بلے پہ راستی جنک ءَ بدنام نہ کُرتگ۔ بلکیں جنک ءَ ھما وھد ءَ گْوشتگ کہ من ءَ اے مرد دوست نہ بیت، ءُ تو گْوشگ کہ من ترا داتگ، من تئی پِت آں، ءُ تو من ءَ جواب کنگ ءَ ئے۔
مروچی ھمے جنک تئی ھرچ بزگی ءُ واری ءَ ھمراہ اِنت، ھر تنگی، سکّی ءُ سوری، ھر جیڑہ ءُ جنجالاں ھمگام انت، بلے انگت ءَ جنک ءَ اے موکل نیست کہ وتی ھکّ ءِ گپ بہ کنت۔ گڑا پہ جزم بہ زان تو وتی جنک ءِ گوم ءَ زوراکی کنگ ءَ ئے، مرچی دُژمن وت ھمے چیزہ لوٹ اِیت کہ پت وتی جنین چُکاں ڈّن ءَ دریگ ءَ مئیل اِیت، چی ءَ کہ دُژمن زانت کہ وھدے زالبول موکل دیگ بوت گڑا منی بے سوبی اِنت، بلے بلوچ وتی زھگ ءَ وت کہ نَیل اِیت گُڑا دژمن اے ھبر ءَ وش بیت۔ بلے مرچی بلوچ ءِ زھگ وت سرپد ءُ ڈّن ءَ درایگ ءَ اِنت، مرچی بلوچ زالبول ھما جاہ ءَ سر اِنت، بلکیں مردین آدم اُود ءَ سر نہ اَنت۔ پمیشکا مرچی بلوچ ءِ جنک ءُ بچک ءِ توکا پرک نیست۔
چوش کہ مرچی دیمشُتیں وھد ءِ ھمراھی ءَ بلوچ ءِ زالبول مرچی جھد ءِ تہ ءَ ھوار ءُ گوں وتی برات ءُ ھمبلاں ھم کوپگ اَنت۔ چی ءَ کہ مرچی دژمن بلوچ ءِ توکا بچک ءُ جنک ءِ پرک ءَ نہ کنت، بس جنت ءُ لاش ءَ دور دنت یا آئی ءَ زندانی کنت، گڑا بلوچ راج ءِ بچک ءُ جنک ءِ توکا ھم اے پرک مہ بیت۔ بلوچ جنک اُوں ھمے جھد ءِ بھر اَنت، بلوچ ءِ زالبول ءَ پیسر ءَ ھم جنگ داتگ مرچی اُوں ھمے جنگ ءِ بھر، ءُ ھمے جنگ ءِ توکا ءَ بلوچ زالبول شھید بوتگ اَنت۔ گُڑا بلوچ راج ءِ را لوٹ اِیت کہ وتی جنین چُکاں اے موکل بہ دے اَنت کہ آ وتی زندگی ءِ پیسلہ ءِ وت بہ کنت ناں کہ دِگہ دری یے بئیت ءُ آئی ءَ را وتی گُلام بہ کنت، چی ءَ کہ ھر بنی آدم ءَ را اے ھک ھست کہ وتی زندگی ءِ پیسلہ ءَ وت بہ کنت ءُ یک آجوئیں زندے بہ گْوازین اِیت
