سی ءُ یکمی بھر
نبشتہ کار: ھلیل بلوچ
مُلّا ءِ آیگ ءَ گوں بارگ مسکرا ءَ لگّ اِت، ما کمّو مزاک ءُ مسکرا کُرت ءُ پد ءَ مُلّا ءَ جُست کُرت “چون بوتگ شُمئے سَپر ھزاب نہ بوتگ اَت۔” من پسّو دات “سَپر ءِ کسّھاں من پد ءَ گوں تو کناں کہ بارگ مارا لُوتی کُرتگ اَت بس ھُدا ءَ بچّارینت۔ اول تو شورّ ءِ ھال ءَ بہ دے کہ چے بوتگ؟”
مُلّا ءَ گْوشت “کسّہ چو اے وڑ ءَ اَنت کہ کمبر ھان مینگل ءَ مھلوک ءَ را ریپینتگ کہ بی ایل اے لس مھلوک ءَ را تاوان دیگ ءَ اِنت، مارا گوں گریبو انکار نیست (شورّ ءِ تہ ءَ بی ایل ایپ ءِ سنگتانی آجزی ءِ سوب ءَ مھلوک ءَ مارا گریبو گْوشتگ) بیا اِت بی ایل اے ءَ شہ شورّ ءَ کشیں کہ بی ایل اے نوں زاتی جنگے کنگ ءَ اِنت، ٹکّری را ریپینتگ اِش کہ بی ایل اے تئی ھم پدا اِنت ترا ھم جن اَنت چو کہ تئی ناکو ءُ وسر زھگ ءُ ھم زاماس اِش جتگ۔
ٹکّری اول باور نہ کُرتگ کہ آئی ءَ زانتگ اے سرکار ءِ مردُم بوتگ اَنت، پد ءَ یک روچے سنگتاں شھید ساتک ءَ دیم داتگ کہ ٹکّری ءَ بہ گِند ءُ سرپدے بہ کن کہ سرکار ءُ کمبر ھان چوشیں پندلے سازگ ءَ اَنت۔ گُڑا ٹکّری ءَ را مالوم کپتگ کہ پارٹی پمّن گردگ ءَ اِنت اتمن کمبر ھان راست گْوشتگ کہ بی ایل اے من ءَ جنت، ھمے واستا گوں آواں گون کپتگ۔ پد ءَ ھمے جنگ ءَ پَد کمبر ھان ٹکّری ءِ سر ءَ بیسّہ کُرتگ کہ ایشی مُرید ءَ جتگ اے نوں واتر نہ رَوت، گُڑا ٹکّری ءَ را گوں دُژمن ءِ کرنل ءَ گند ءُ نند (مُلاقات) کنائینتگ”
من جُست کُت “گُڑا واتر چون اتک؟”
“ٹکّری سرپد بوتگ کہ من ریپینگ بوتگاں، پد ءَ میرل جان ءِ گوم ءَ ھال اھوالے کُرتگ، گُڑا میرل شُتگ مُرید ءِ کرّا ءُ ٹکّری ءِ زمہ یے زُرتگ کہ من واتر کارین ئِے تو راجی سیتانی ھاتر ءَ بکش ئِے کہ پد ءَ شُتگ کمبر ھان ءِ اوتاک ءَ چہ کشّ اِتگ آؤرتگ ئِے۔”
لس مھلوک ءِ ھاتر ءَ بوت کنت اے بلائیں کارنامگے مہ بیت، بلے ھما وھد ءُ ھالتانی ھساب ءَ چوشیں پیسلہ کنگ کہ تیوگیں جنگ ءِ رد ءَ بدل بہ کنت اے بودناکیں رھشونے ءِ نشانی اِنت۔
اے وھد ءَ شورّ ءِ تہ ءَ ھالت سکّ ناگیگ اِت اَنت، مُرید ءِ ٹپّی بوَگ ءَ پد بی ایل اے ءِ سنگت چہ شورّ ءَ درکپتگ اِت اَنت۔ ھندی مردُمانی سر ءَ بیسّہ کنگ نہ بوت کہ گیشتری مردماں وتی ایمان کمبر ھان ءِ کرّ ءَ بھا کُرتگ اَت۔ بلے انگت ءَ ھمے راہ ءُ رھبندانی سر ءَ سپر کنگ ءُ کمبر ھان ءِ اوتاک ءَ روگ ءُ وتی رد وارتگیں سنگتے ءِ کشّگ ءُ آرگ کسانیں گَپّے نہ اِنت ءُ چوشیں بے بیسّھی ئیں وھد ءَ چوشیں پیسلہ کسّ زُرت نہ کنت۔
یک برے من چہ میرل ءَ جُست کُرت “تو زانتگ اَت کہ کمبر ھان بھا بوتگ ٹکّری ھمائی ءِ کرّ ءَ اِنت، اگاں اے ریاست ءِ چالے بوتیں تئی گْرائینگ ءِ ھاتر ءَ، تو چون تھنا درکپ ئے دُژمن ءِ کِرّ ءَ روئے؟”
میرل جان پسّو دات “آ وھد ءَ من دگہ ھِچ ھیال نہ کُرتگ، تھنا من ھمنچو زانتگ اگاں ٹکّری ءَ دست مہ گراں شورّ ءِ تہ ءَ سنگت اوتاک کُرت نہ کن اَنت۔ من اے ھم زانتگ کمبر ھان من ءَ ھِچ نہ کنت کہ مھلوک ءِ دیم ءَ زاھِر بیت، جاگھے اگاں پہ راج ءِ ھاتر ءَ یک درسد رُوژنائی ءِ اُمیتے گِندگ بیت مردُم باید پیسلہ بہ زور اِیت۔”
ھما شَپ ءَ من ءُ مُلّا ءُ بارگ داں دیر مجلس ءُ دیوان کُرت، سُھب ءِ سر ءَ گاٹ ءِ سنگت ءِ توار اتک کہ میرل جان ءِ گوم ءَ واکی ٹاکی ءَ ھال اھوال کنگ ءَ اِنت، ھال اھوال ءَ پد گاٹ ءَ گوں مُلّا ءَ گَپّ جَت کہ ترا ءُ ٹکّری را لوٹگ ءَ اَنت ءُ دومی سنگتاں بہ گْوش اوتاک ءِ جاہ ءَ بدل کن اِت کہ کُشندہ ٹولی ءَ ھمے دمگاں راہ ءُ دگ بستگ اَنت، آپریشن ءِ تیاری یے ھست اِش۔
روان اِنت۔۔۔۔۔۔
