نادراھجاہ ءِ کوٹی نمبر 24

نبشتہ کار: جھانزیب بلوچ

نادْراھجاہ ءَ مدام وتی دنیا ءِ وڑ ءَ مارشت بوتگ اَت۔ رُوژناہ ءُ اِسپیتیں دیوال، ھاموشیں راھداری، نرسانی نرمیں پادانی توار ءُ دوا ءِ بو گوں کنٹین ءِ چاہ ءِ بو ءَ ھوار اَت۔ اُود ءَ ھرکس ءَ انچو گمان بوت کہ آئی ءِ کسّھے بوتگ، لھتے پرشتگیں ھڈّانی بابت ءَ، لھتے سنگینیں آپریشنانی بابت ءَ ءُ لھتے بے تواری ءِ درد ءِ بابت ءَ کہ کس ءَ نہ گندگ ءَ اِت۔ منی کسہ سیمی تب ءَ گوں سیادی دار اِیت۔

من ءَ نادْراھجاہ ءَ داکِل کنگ ءِ سبب ایش نہ بوتگ کہ منی جند ءِ ٹپّ بوتگ، بلکیں منی زِھن ءِ تھنائی بوتگ۔ دْراھیں مردمانی گُمان اِنت کہ نادْراھجاہ ایوک ءَ پہ جسمانی ٹپّاں اِنت، بلے آ دیوالانی تہ ءَ ھما کوٹی ھست کہ منی وڑیں مردم نشتگ اَنت ھما مردم کہ نادیدگیں جنگاں جنگ ءَ اَنت۔ ھما کوٹیانی تہ ءَ یکے 24 نمبر ءِ کوٹی اَت ءُ ھمے کوٹی بازیں ھپتگاں منی دنیا جوڑ بوت۔

نرس ءَ دروازگ پچ کت ءُ من ءَ اندر ءَ بُرت گڑا من ءَ ترس ءُ بیم ءِ یک اجبیں گُمانے ءِ مارِشت بوت۔ تُرس، پرچا کہ من نہ زانتگ اَت کہ اِد ءَ چے بیت۔ پرچا کہ کم چہ کم کسے ءَ منی درد ءِ سر ءَ دلگوش داتگ اَت۔ کمرہ ھالیگ اَت دو نِپاد، یک کسانیں کرسی یے، سلاھانی گوں یک دریگ یے، ءُ یک پردھے کہ روچ ءِ رژنائی ءَ سرجم ءَ کور نہ کنت۔ من دْرائیں باگ ءَ گندگ ءَ اتاں کہ اُود ءَ ھر روچ سُھب ءَ کسانیں مرگ اتکگ اِت اَنت۔ نرس ءَ من ءَ گوں مھر ءَ گْوشت ” تو اِد ءَ وش ءُ سلامت بہ ئے۔” آئی ءِ گپّ نرم اِت اِنت، بلے منی زِھن ءَ ھر چیز گْران اَت۔ من ءَ شرمندگی بوت، من ھچبر نہ جیڑ اِتگ اَت کہ یک روچے من نپسیاتی نادْراھی یے ءِ نادْراہ باں، بلے اِد ءَ من اِت آں۔

دومی روچ ءِ سُھب ءَ من وتی روم میٹ ءَ گوں گند ءُ نند کت۔ آ یک ورنایے اَت، بوت کنت چہ من ءَ لھتیں سال مستر اَت۔ آئی ءَ نِزوریں تبے ءَ گوں لبزے جت ءُ گْوشت ئِے ” پریشان مبو! اے جاہ کم کم ءَ وش بیت۔” آئی ءَ من ءَ نہ جُست کُت کہ من پرچا اِد ءَ آں ءُ من ھم آئی ءَ نہ جُست کُت۔ روم 24 ءَ یک نہ گْوشگیں رھبندے ھست اَت، ما یکے دومی ءِ بے تواری ءِ شرپ کُت۔ ھر روچ ڈاکٹر ءُ نرس وتی کلپ بورڈاں گوں اتکگ اِت اَنت۔ جست ءُ پرس کت، نوٹ نبشتہ کت ءُ درمان دات اَنت۔ اولی رند ءَ، منی مارشتانی بابت ءَ جُست ءُ پُرسانی پسو دیگ ءَ اَجبیں مارِشتے بوت، بلے کم کم ءَ من ءَ سما بوت کہ آ منی درد ءَ سرپد بوگ ءِ جھد ءَ اَنت۔

اگاں من اے درد ءَ سرجم ءَ درشان نہ کُت کناں، روم 24 ءِ زند کم کم ءَ دیم ءَ شُت۔ نہ رش، نہ دْرائیں دنیا ءِ شور ءُ شور۔ بس جیڑگ ءِ وھد، برے برے، من دریگ ءِ کش ءَ نشتگ اِتاں ءُ آزمان ءِ رنگ بدل بوگ ءَ چارگ ءَ اِتاں۔ برے برے، من نزیکیں کوٹیانی تہ ءَ نادراھانی گریوگ ءِ توار اِش کُتگ اَت۔ برے برے، من چہ چُکانی وارڈ ءَ ھَسن ءِ توار اِش کُت، اے درستیں چیز ھوار اِت اَنت، یک ماڑی یے ءِ تہ ءَ یکجا نندگ ءِ گم ءُ اُمیت۔ نادْراھجاہ منی آدینک جوڑ بوت۔

ھما کوٹی ءَ من ءَ وت ءَ گوں دیم پہ دیم کنگی اَت۔ من وتی گْوست ءِ بابت ءَ جیڑ اِت، وتی ردیانی بابت ءَ جیڑ اِت، وتی پشومانی ءُ ھما مردمانی بابت ءَ جیڑ اِت کہ من گار کتگ اَنت۔ لھتیں شپاں من واب نہ کپت آں. دگہ شپاں من کسانیں نوٹ بکے ءَ نبشتہ کتگ اَت کہ نرس ءَ من ءَ داتگ ات۔ نبشتہ کنگ ءَ کمک کت۔ اے انچوش ات کہ منی دل ءِ تہ ءَ دریگے پچ کنگ ءَ اَت۔

ڈاکٹراں من ءَ دَوا دات، بلے چہ ایشی ءَ گیشتر ھژدری چیزے ھم دات۔ گوش گوشدارگ، ھر شام ءَ کارمنداں چہ یکے منی ھمراھی ءَ لھتیں دمان ءَ نشتگ اَت۔ ما چہ آ دگہ چیزاں گپ جت، موسم، باگ، نادْراھجاہ ءِ کتابجاہ ءِ کتاب۔ آ کسانیں گپاں کم کم ءَ منی درد ءُ ڈّن ءِ دنیا ءِ نیام ءَ پُل جوڑ کت۔ روم 24 ءِ دگہ نادْراہ چو ھاندان ءَ بوت اَنت۔ ما چاھے ءِ بھر کتگ اَت، ما چپ ءُ چاگرد ءِ بھر کتگ اَت، ءُ برے برے وتی واب ءِ بھر کتگ اَت۔ یک مردے ءَ من ءَ گْوشت کہ یک رندے کہ وش بوت گڑا کسانیں دُکانے پچ کنگ لوٹ اِیت۔ دگہ جنینے ءَ گْوشت کہ آ پد ءَ وانینگ ءَ روگ لوٹ اِیت۔ ایشانی اِش کنگ ءَ من ءَ سما بوت کہ مئے تھاری ءَ ھم اُمیت زندگ اِنت۔ یک روچے سُھب ءَ من چہ وتی آدّت ءَ پیسر پاد اتک آں۔

روچ بس شپ ءَ شُتگ اَت۔ دریگ ءِ نزیک ءَ مُرگ گْوشگ ءَ اِت اَنت۔ بازیں ھپتگاں پد اولی رند ءَ من ءَ تاھیر ءِ کسانیں چنگالے مار اِت۔ من باگ ءَ زندان ءِ رنگ ءَ نہ چار اِت، بلکیں یک انچیں مردمے ءِ رنگ ءَ کہ بوت کنت یک روچے پد ءَ اُود ءَ رھادگ بہ بیت۔ ھمے ساھت منی ھمراھی ءَ اتک۔ اگاں سست اَت ھم، بازیں روچاں پد ڈاکٹر ءَ من ءَ گْوشت کہ من شر بوگ ءَ آں۔

 من ءَ انگت ھیالداری ءِ زلورت اَت، بلے من زوت لوگ ءَ شُت کن آں۔ من گُڈّی رند ءَ 24 ءِ کوٹی ءِ کش ءُ گوراں چار اِت۔ دیوال، دریگ، نِپاد آیاں منی ارس، منی ترس ءُ منی کسانیں سوبمندی دیستگ اِت اَنت۔ من ءَ شکر گزار بوگ ءِ مارِشت بوت۔ اے کوٹی کہ اولی رند ءَ پنجرے ءِ وڑ ءَ بوتگ اَت، پناہ گاہ جوڑ بوتگ اَت۔

من چہ کارندہ ءُ دگہ نادراھاں وش آتک کت۔ ما وادہ کت کہ یکے دومی ءَ یات کن اِیں۔ راھداری ءِ سر ءَ روگ ءَ گوں من ءَ درائیں دنیا ءَ واتر بوگ ءِ سر ءَ گبرّائینتگ ءِ مارِشت بوت، بلے گیشتر زبردست بوت۔

روم 24 ءَ من ءَ وانینتگ اَت کہ زِھنی نادْراھی شرمندگی نہ اِنت۔ اے چو دگہ نادراھی یے ءَ اِنت۔ ایشی ءَ ھیالداری، سبر ءُ مھر ءِ زلورت اِنت۔ مرچی ھم کہ من چماں بند کناں گڑا من انگت 24 ءِ کوٹی ءَ گنداں، دریگ ءِ وسیلگ ءَ روچ ءِ رُژنائی، ھاموشیں توار، دوا ءِ بو ءُ کم کم ءَ زندگ بوگ ءِ مارِشت۔ اے یک انچیں جاھے اَت کہ من پد ءَ ساہ کشّگ ءِ زانت کت، من زانت کہ وش بوگ ءِ بندات چہ اے منّگ ءَ بیت کہ تو ٹپّی بوتگ ئے، ءُ من سرپد بوتاں کہ برے برے چیریں ٹپّ گھتر اِنت، بلے آ ھم وش بوت کن اَنت۔