نبشتہ کار: کمبر چراگ
دْروت ءُ دْرھباتے منی زند ءِ نہ بوتگیں ھمسپر!
اُمیت کناں تو جوڑ ءُ وش ئے، من اِش کُتگ کہ تو چہ من دلگران ئے کہ من ترا ھال نہ داتگ ءُ دیم پہ کوہ ءَ سرگپتگ آں، بلے پہ راستی گُلزمین ءِ مھر ءَ گیش گْورجتگ اَت پمیشکا پہ بے ھال ءُ اھوالی رپت آں۔
منی وابانی بانور!
دلءَ باز گْوشت کہ ترا رُکست بہ کن ءُ سر بہ گر، بلے پد ءَ جیڑ اِت اگاں ترا ھال بہ دیاں کہ من زُلم ءِ ھلاپ ءَ جنگ ءَ سر گپتگ آں نی تئی نہ باں ءُ تئی زند ءِ واب ناسرجم اَنت۔ گڑا بوت کنت کہ تو پہ من ارس بہ گوار ئے، تئی چمانی ارس گوں من چارگ نہ بنت۔ بوت کنت من ءَ باجو بہ کن اَنت۔
زند ءِ نہ رستگیں منزل!
اے مہ پھم کہ من ترا بیھال کُتگ، بلکیں من ھر وھد ترا یات کناں بلے من ءَ نی تئی ھاجت نیست اِنت، پرچا کہ زمین چہ تو مھروان تر اِنت۔ زمین ءُ راج ءِ مھر ءَ من مھر ءِ بزانت ءَ سرپد بوتگ آں، نی من زاناں کہ مھر چی ءَ گْوش اَنت۔ زمین ءِ مھر دنیا ءِ درستیں گماں چہ آجو کنت، زمین ءِ مھر گوں وتی راج ءَ بندوک کنت ءُ راج ءِ مھر دنیا ءِ درستیں مھراں چہ مستر اِنت۔
جُتا ھیالیں ھمسپر!
نی من ءَ سما بیت کہ تئی مھر وَ مھر ءِ جند نہ اَنت،
نہ زاناں تو بے من ءَ باریں چون بہ ئے بلے دل گْوش اِیت تو روچے منی جھد ءِ سر ءَ پھر الّم بند ئے۔ من باز جُھد کُتگ کہ گوں تو ھال بہ کناں بلے من بے سوب بوتگ آں، پرچا کہ ترا گوانکو ءُ نمبر نیست اِنت ۔ بلے منی اے نمدی زند ءِ کجام ھم وھد ءَ ترا دست کپت گڑا من ءَ پھل کن کہ من پہ تو ھچ نہ کُت، پھل کن کہ گُلامی ءَ مئے واب وتی ارجان جت اَنت، پھل کہ زمین گُلام اِنت۔ زمین ءِ آجو کنگ ءِ ھاتر ءَ وابانی کربانی دیگ الّمی اِنت، من ءَ چہ ترا زمین ءُ راج دوستر اِنت۔
گْوھار ماں زندان ءِ تھاریں کوٹیاں بندیگ، نوں ماں بکملیں بوپ ءُ گندلانی سر ءَ بہ گْوش من ءَ کُج ءَ واب کئیت؟
پمیشکا زمین ءُ راج ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ من ترا یلہ کُتگ،
دریگتیں من ریھان جان ءُ تو سُمیہ بوتین ئے بلے چوش نہ بیت، پرچا کہ من زاناں تو سُمیہ کدی نہ بہ ئے۔ من ءَ لھتیں روچ بیت کہ من سپرے ءَ درگپتگ آں، دل ءَ گْوشت کہ مھر ءِ گْواچنیں بزانت ءَ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کن، انی کمیں دم کنگ ءِ ھاتر ءَ نشتگ آں۔
من نشتگ آں پتو وتی نزوریں گالاں نبیسّگ ءَ آن ءُ سنگتاں چاہ تیار کُتگ ءُ منی دیم ءَ ایر اِنت۔ من وتی زند ءَ بس ترا ءُ زمین ءَ گوں مھر کُتگ، تئی مھر ءَ باجو بْوان اِت آں گڑا من وت ءَ را ترا چہ دور داشت۔ زمین مات اِنت، پہ دشتارے ءِ واستا من وتی مات ءَ یل کُت نہ کن آں۔ تو من ءَ بے وپا کدی مہ گْوش، پرچا کہ تو رند ءَ منی زند ءَ اتکگ ئے بلے من چہ کسانی ءَ زمین ءَ گوں وادہ کُتگ کہ من تئیگ آں۔
نوں من وتی نمدی ءَ چہ ھمد ءَ ھلاس کن آں، اگاں زند ءَ موہ دات گڑا من جُھد ءِ کسّھاں پہ تو نبشتہ کن آں۔
گُڈّی ءَ بس ھمے گْوشگ لوٹاں اگاں پہ من ودار کن ئے ودار کن، اگاں ودار کُت نہ کُت گڑا ترا اَچ من رزا اِنت۔ وتی زند ءِ واباں سرجم کن ءُ گاماں دیم ءَ جنان کن، ءُ من وتی تچکیں دگ ءِ مُساپر ءُ رھادگ۔۔۔۔۔۔
