آزمانکار: ھنیپ بلوچ
بیگاہ ءَ گوں ھمک رنگیں ندارگاں دست دلبند ءِ سر ءَ بستگ ءُ استاد مُراد ءِ زھیر نالیں سروز ءَ گوشدارگ ءَ اَت۔ابرم ءِ دُرسیں ندارگ سروز ءِ توار ءَ گوں وت کُتگ۔من ھوں سروز ءِ تارانی دراتکگیں تواراں زھیرانی سازے دوچگ ءَ اِتاں۔
سروز ءِ دلسوزیں توار ءَ باریں من ءَ کجام دمک ءُ درانی راھیگ کُتگ اَت کہ گوں جَھ سِرگ ءَ جُست کُت:”استاد! ساز چی یے؟”
آئی کمو کند اِت ءُ پسو دات:” پہ من زندگی یے، دلبڈی یے، سِکینے۔داں اے من ءَ گون اِنت من ھچ چیز ءِ گم ءَ نہ کناں۔نیزارے آں،گُژنگاں بلے وھدے کہ ایشی ءَ توار پرمایاں، چہ ھرچیز ءَ بے ھال باں۔اے منی دُرس اِنت، منی دلبڈی اِنت۔”
من سر سُرینت، ھو، ایشی ءِ ھمک توار ءَ گُژن،درد ءُ گھگیری ھواری ءَ توار کن اَنت۔
من پد ءَ دلمانگ ءُ ابیتکیں گنسارتے کَش اِت ءُ جُست کُت:”استاد! تو گوں آجوئی ءِ جُھد ءَ بندوک ئے۔ساز ءُ جُھد ھواری ءَ پیم بنت؟”
آئی ءِ چمانی تہ ءَ اوستانی یک رُژنے درا بوگ ءَ اَت۔”ساز ایوک ءَ پہ شاتکامی ءَ نہ اِنت۔منی سرود منی جُھد ءِ یک ھمبلے۔وھدے کہ منی برات جنگ ءَ شھید بیتگ اَت گڑا آ روچ ءَ من گوں سروز ءَ نوکیں ترزے جوڑ کُت۔آ ترز مرچی ھوں منی دل ءِ توار اِنت۔
پہ من اے ترز منی برات ءِ مانش ءِ سر ءَ روکیں چراگ اِنت۔”
من بے توار بوتان ءُ دمانے پد ءَ استاد سروز ءَ زھیرینگ ءَ اَت، من سازانی تہ ءَ گار اِتاں،کوش گْوش من ءَ گوں سازاں مولمانی بازارے ءَ سرکشگ ءَ اَت۔
من جُست کُت:” استاد! وھدے دژمن ءَ ترا گپتگ ءُ بندیگجاہ ءَ بند کُتگ اَت گڑا اود ءَ تو بے سروز ءُ ساز ءَ چے کُتگ؟”
آئی کند اِت ءُ پسو دات:”ھو۔ بندیگجاہ ءِ دیوالاں ھم منی ساز اِش کُتگ۔ ساز گوں منی ارواہ ءَ بندوک اِنت، اود ءَ منی ارواہ ءَ ساز جتگ، دُژمن ءِ زوراکیانی پسو ءَ منی ھمک آہ ءُ نالگانی تہ ءَ سروز ساز بیتگ۔
بندیگجاہ پہ من بدیگجاھے نہ اَت، منی چکاس ءِ اولی پدانک اَت۔”
استاد ءِ توار ءِ تہ ءَ پھر ھوں ھست اتگ ءُ درد ھوں۔
اے گپ منی دل ءَ وتی تہ ءَ نبشت، چنچُکیں بلاھیں سازگِرے،کہ وتی بندیگ بیگ ءَ ساز ءُ سروزی دیوانجاھے سرپد بیت۔
ما دوئیں بےتوار ءُ باریں جیڑگانی کجام جھان ءَ سرکشگ ءَ اِتیں کہ من جُست کُت:”استاد! تئی دُرساں مستریں واب ءُ واھگ چے اِنت؟”
آئی چم آزمان ءِ نیمگ ءَ شانک دات اَنت، جُھلیں گنسارتے کَش اِت ءُ پسو دات” منی واھگ ھمیش اِنت کہ داں آجوئی ءَ زندگ بہ بان ءُ آجوئی ءِ روچ ءَ آجوئی ءِ سوت ءَ گوں وتی سروز ءِ توار ءَ وتی سرجمیں راج ءَ اِش بہ کنائیناں۔
آ روچ ءَ سروز ءِ ھرچ تار، شھیدانی نام ءَ بیت،نیزگارانی درد ءُ اندوھانی نام ءَ بیت،ماتانی دُوایانی نام ءَ بیت۔
اگاں من پشت مہ کپاں گڑا منی پدریچ اے کار ءَ الم کنت۔”
من سیگارے روک کُت ءُ پہ وش گپی بچکند اِت ءُ گْوشت کہ استاد من گْوشتگ ترا ھمے پشت نہ کپگ ءِ جُست ءَ کناں بلے بھتاور تو پیش کپت ئے، بلے پد ءَ ھوں اے جُست ءَ من وتی دل ءِ سر ءَ ایر نہ کناں:”ھاوند ترا دیرے بہ کنت بلے اگاں تو پشت نہ کپت ئے گڑا؟”
آئی زوت زوت ءَ پسو دات، گْوش ئے آ پہ منی جُست ءِ پسو دیگ ءَ بےچاڑ اَت:”گڑا منی ترز پشت کپ اَنت۔
سازگِر مِر ایت بلے آئی ترز زندگ بنت۔”
نوں بیگاہ وتی دامُن ءَ پیچگ ءُ شپ ءِ آھگ ءِ ودار پشت نہ کپتگ اَت۔ما چہ کوہ ءِ دامُن ءَ پاد اَتکیں، بلے چہ پاد آھگ ءَ پیش من وتی دل ءِ تہ ءَ اے گُڈّی دانک نبشتہ کُت اَنت:
اسل جُست اے نہ اِنت کہ ما کدیں آجو بیں، بلکیں اِش اِنت کہ مئے ترز داں چُنت ءَ زندگ بنت؟۔
—
