آزمانکار: ھنیپ بلوچ
شپ ءُ سپر استاد مجاھد گُلام ءِ ڈُھل ءَ چو آزمانیں شپے ءَ سمبھینتگ اَت۔ من گوں ند ءُ کاگداں گُلائیش اِتاں، مھکان ءَ وتی زیبائی ءِ بھار سرڈگار ءِ سر ءَ تالان کُتگ اَت۔ ھمے دمان ءَ استاد ءِ ڈُھل ءَ توار کُت۔
لھم لھم ءَ ڈُھل ءَ توار پرمایگ ءَ اَت ءُ دلانی تواراں گوں شپ ءِ ھنی ئیں رنگاں پیوند کنگ ءَ اَت۔من سر چِست کُت ءُ جُست کُت:”استاد! اے کجام ٹیکہ اِنت؟”
آئی ءَ بچکند اِت ءُ بے توار بوت، من ھنچو گُمان کُت کہ اِھوتیں گپے ءِ جنگ ءَ پیش بےتواری ءِ لِزتاں گِرگ لوٹ ایت۔
“اے سپر ءِ ٹیکہ اِنت۔دل ءِ توار اِنت۔
اے ھما توار اِنت کہ مارا یات پِرینیت کہ ما انگت زندگیں،آگاھیں، ءُ پہ وابے ءِ آگاہ کنگ ءَ مھتلیں۔”
من ھوں کمے بچکند اِت ءُ سر سُرینت،پد ءَ جُست کُت:”من ھم لوٹاں کہ منی لبز دلانی توار بہ بنت، بلے مدام جیڑاں، استاد! ساز ءُ لبز ھوار بہ بنت بندیگجاہ ءِ دیوال ءَ ڈیرینت کن اَنت؟”
دمانے جیڑگے ءَ کپت ءُ پد ءَ پسوی دات:”دیولاں تیر ءُ ٹوپ دور دے اَنت،بلے تیر مردماں جیڑگ نہ پرما اَنت۔
لبز ءُ ساز مردم ءَ زندگ بیگ ءِ واب ءَ پیشدار اَنت۔ھمے واب اَنت کہ سرمچار ءَ جنگ کنگ ءِ سکین ءَ دے اَنت، ساچشتکار ءَ نبشتہ کنگ پرما اَنت، ءُ من ءَ پہ ساز جنگ ءَ لاچار کن اَنت۔”
من جیڑ اِت کہ: ھو، منی نَد ءُ استاد ءِ ساز یکیں جنگ ءِ دو سرمچار اَنت۔
اے سپر استاد ءِ ھمراھداری ءُ ساز ءَ سپرے کُتگ اَت۔کجا کہ موہ رس اِت، استاد گوں سازاں سپر ءِ چماں ندارگ مانکشان اَت۔من پد ءَ جُست کُت”استاد! تو کدی گوں جُھد ءَ ھوار بیگ ءِ شور کُتگ اَت؟”
استاد ءَ ڈُھل یکیں کش ءَ ایر کُت ءُ پسو دات:”وھدے کہ من اولی رند ءَ دیست کہ چہ مئے زھگانی دستاں کتاباں زِنگ ءَ اَنت۔چہ ھما روچ ءَ من زانت کہ اے وڑ ءَ منی ڈُھل بے کار اِنت، اگاں ایوک ءَ پہ مردمانی ناچ دیگ ءَ بہ بیت۔ چہ ھما روچ ءَ اے ساز پہ من توپکے جوڑ بیتگ، بلے تپاوت اِش اِنت کہ منی توپک ءِ تیر توار اِنت ءُ اے ھما توار اِنت چہ ایشی ءَ زندگی ءِ دُرسیں راہ ءُ در پچ بوان بنت، بَس گوشدارگ لوٹ ایت۔”
استاد ءِ اے دانک من زوت زوت نبشتہ کُت اَنت، گْوش ئے من آئی ءِ توار ءَ کاگد ءِ سر ءَ بند کنگ ءَ آں۔
نوکی گْوات پَچ بیتگ اَت،شپ وتی سارتی ءِ مھلباں دْرنزان اَت۔ماھیکانی گوں استاد ءِ ساز ءُ توار ءَ پُر ایمن اَت۔ نہ بوت کہ من آئی ءَ جُستے بہ کناں، آئی گْوشت:”شائر! اگاں باندا من پشت مہ کپاں گڑا منی ڈُھل ءَ پھریز۔”
من اجکہ بوتان ءُ کمے بے تاھیری یے ءَ مانشانت، پد ءَ من آئی ءِ چمانی تہ ءَ روک روک ءَ چار اِت ءُ پسو دات”بلے استاد! من ایشی ءِ جنئگ ءَ نہ زاں۔”
آئی کند اِت ءُ گْوشت:
“تو نبشتہ کنگ زان ئے۔
وھدے تو لبزاں نبشتہ کن ئے،اے ڈُھل وت توار کنت۔
اے گپ ءَ تو شری ءَ زان ئے کہ دل ءِ توار ءُ لبز ھچبر نہ مِر اَنت۔”
من جیڑگانی سپرے ءَ جُنزگ ءَ اِتاں، ساز ءُ لبز منی گامانی ھاٹیگ اِت اَنت، کوھانی بےتواری ءِ توار،ساز ءُ لبزانی توار سوتے جوڑ بیتگ اِت اَنت—آجوئی ءِ سوت۔
بلے منی دل ءِ سر ءَ یک جُستے انگت زندگ اَت:
ما اے سوت ءَ وتی زندگی ءَ پہ شاتکامی گوشداشت کن ایں؟
یا اے بس مے مانشانی سر ءَ ساز بیت؟
——-
