نبشتہ کار: جھانزیب بلوچ
تھنائیں شپ ءُ بے تواری، ماہ ءِ رُژنائی زمین ءِ دلبند ءَ شنگ ءُ تالان بہ بیت گڑا دل ءِ تہ ءَ یک ناشناسیں سردی یے ایر کپ اِیت، بلے مرچی ھمے سارتی ھم دل ءَ کرار ءُ تاھیر بکشگ ءَ اِنت۔ ءُ اے شپ گیشتر بار اِنت، پرچا کہ من ودار ءَ آں۔ یک انچیں ودارے کہ چہ وھد ءِ بنداں درکپتگ ءُ جان ءِ تہ ءَ ایر کپتگ۔ چی ءَ کہ ودار کنگ مدام آسان نہ اِنت۔ برے اُمیت ءِ رُژنائیں چراگاں پیش دار اِیت ءُ برے نااُمیتی ءِ تھاری ءَ کشّ اِیت۔
وھدے کہ ودار دْراج بیت، روچ ماہ ءُ ماہ سال بنت گڑا انسان ءِ اندر ءِ رژنائی ھلاس بیت۔ بس چو رُژن ءِ چراگ ءَ کہ گوں ھَور ءِ زور ءَ ٹِکّ ٹِکّ کنت، بلے ھلاس نہ بیت۔ منی کسہ ھم ھما چراگ ءِ وڑ ءَ اِنت۔ من ءَ سالانی سال اِنت کہ اے ساھت ءِ ودار ءَ آں آ پد ءَ کدی کئیت؟ پد ءَ آ کدی منی دیم ءَ بیت؟ پد ءَ کدی آئی ءِ توار منی گُوشاں کپ ایت؟ بلے وھد بے رھم ءُ آھگ ءَ نہ اِنت۔ ءُ من ھما آں کہ انگت ودارِیگ۔ اگاں چہ جند ءَ ھلاس بوتگ آں، بلے اے اُمیت ءَ چہ دل ءَ در کنگ ءَ سوبین نہ بوتگ آں۔
لوگ ءِ دروازگ ءِ کش ءَ ایریں کْوھنیں دارے دیوال ءِ سر ءَ ھَور ءِ سُبکّیں تْرمپاں جھل ءُ بُرز بوگ ءَ اِنت۔ آئی ءِ شور چو گمگیں زیملے ءَ دل ءَ ٹُکّر ٹُکّر کنت، چی ءَ کہ نوں آ جاگہ ھالیگ ءُ من ھم ھالیگ آں۔ آئی ءِ یات لوگ ءِ ھر کُنڈ ءَ ایر بوتگ اَنت، گُلاب ءِ پُلّ۔۔۔۔۔۔۔۔۔بلے آ نوں آ نہ اِنت۔ من باز براں اے پُلانی بابت ءَ جیڑاں کہ من اے پُلاں گنداں زند چنچو اَجب اِنت۔لھتے چیز گوں وھد ءَ پُلگ بنت ءُ لھتے چیز گوں وھد ءَ گیشتر شنگ ءُ تالان بنت، چو ھمے پُلاں۔ بلے منی دل ءِ کلّگ چُنت وھد اِنت کہ ھُشک بوتگ۔
شپ دْراج اِنت، بلے منی چم واب نہ اَنت۔ منی دیم ءَ چاہ ءِ کوپے ایر اِنت کہ آئی ءِ دُوت دیر انت کہ گار بوتگ اَنت۔ گڑیال ءِ ٹِکّ ٹِکّ ءِ توار گونجگ ءَ اِنت، ءُ ھر ٹِکّ ٹِکّ ءِ توار من ءَ ڈنگ جنت۔ اے وھد ءِ ٹپ اِنت کہ بار بار وش بیت ءُ من جیڑاں کہ آ پد ءَ کئیت؟ اے ودار کدی ھلاس بیت؟
ھر وھد ءَ کہ پون ءِ توار بیت منی دل ءِ ٹپّ ءُ ٹور گیشتر بنت، ھر وھد ءَ کہ دروازگ ءِ چِڑکّہ بیت گڑا اُمیت بلیت، بلے ھر وھد ءَ نااُمیتی ءِ بار گیشتر گران بیت۔ اے ودار نوں آرام دیگ ءِ بدل ءَ گیش درد بکشگ ءُ تھنائی ءِ پلّو ءَ چگل دیگ ءَ اِنت۔
برے برے من جیڑاں کہ شالا من آئی ءَ شموشت بہ کن آں، شالا من اے ودار ءَ ھلاس بہ کن آں، بلے مھر ءِ تہ ءَ ھمے ھم ناسرجم اِنت۔ اے یک زمزیلے کہ ما وت ءَ بند اِیں ءُ پد ءَ ما وتی زند ءِ دْراھیں وھداں اے زمزیل ءَ بُتک نہ کن اِیں۔
تو زان ئے تھنائی ءَ گوں ودار کنگ ءِ بزانت چی اِنت؟ ایوک ءَ وھد ءِ گْوزگ نہ اِنت، اے دل ءِ گْرانیں بار انت کہ ھر دمان ءَ گیش بْوان بیت۔ اے ساہ ءِ گْرانی اِنت، چمّانی نمبی اِنت، دل ءِ درد بے توار اِنت۔ مرچی من وتی زند ءِ ھما جاہ ءَ اُوشتوک کہ واب ٹُکّر ٹُکّر بوتگ اَنت، اُمیت پُلگ بوتگ، بلے ودار زندگ اِنت۔ آ وتی تھنائی ءَ زندگ اِنت۔ بوت کنت کہ آئی ءِ تہ ءَ زندگی ءِ گُڈّی شھم ھمیش اِنت، بوت کنت ھمے سبب اِنت کہ من مرچی ھم دروازگ ءَ چاراں، ھر توار ءَ چہ ھیران ءُ ھر ساہگ ءَ آئی ءِ دیم لیکاں، ءُ پد ءَ من جیڑاں۔۔۔۔۔۔۔
اگاں آ پد ءَ کدی واتر بہ بیت گڑا من آئی ءَ را ماپ کنگ ءِ وس ءَ کناں؟ من آئی ءَ ھما وڑ ءَ دوست دارگ ءِ وس ءَ کناں کہ من یک رندے کتگ اَت؟ یا اے تھنائی منی مھر ءَ ھم کُشّ اِیت؟ ھیر! ھرچی بہ بیت، من انگت ھمے کوھنیں لوگ ءَ چارگ ءَ آں، گوں ھمے ہوا ءَ ساہ کشگ ءَ آں، ھمے اُمیت ءَ گوں زند گْوازینگ ءَ آں کہ بوت کنت۔۔۔۔۔۔بوت کنت یک روچے اے تھکُشیں ودار ھلاس بہ بیت۔
