آسپ یات نمیرانیں کارست

 نبشتہ کار: مھرانی چراگ

‎چوناھیا جنگ ءِ بدرنگی ھمیش اِنت کہ چہ ترا انچیں مھروانیں کارستاں گِستا کنت کہ آ سکا مھروان ءُ ھچبر شموشگ نہ بنت، پرچا کہ آ مردم ھُدا ءَ گوں انچیں کرد بکشاتگ اَنت ھچ  وڑ ءَ بے ھیال کنگ نہ بنت۔ نمیرانیں کارست ھما مردُم اَنت کہ آ زند ءُ مرگ ءِ رنگ ءَ مٹّین اَنت ءُ جھان ءِ دیم ءَ نکش ءُ چیدگ

بنت، کارست مدام چہ وتی کردار ءَ جھان ءَ زندگ مان اَنت۔ چہ ھمے کارستاں یکے آسپ یات اِنت۔

یات ءَ چوناھیا ھرچ جنگ پہ بچکند گْوازینت، ھرچ کار پہ ایماندری ءُ پھک دلی کُت۔ من چوناھیا ھمنچو لبز پہ یات ءَ بہ کمایاں سک باز کم اِنت، چی ءَ کہ یات ھما کارست اَت کہ مُدام پہ جھد ءَ جھد کنگ ءَ اَت۔ ھرچ ورنا ءَ اے درس دیگ ءَ اَت کہ جھد بہ کن اِت، اے جنگ مئیئگ شُمئے جنگ اِنت، اے جنگ ءَ منزل ءَ سرکنوک ما شُما اِیں۔ اے زمین رکّینگ مئیئگ ءُ شُمے زمہ داری اِنت، اے گْرانیں بار مارا شُمارا کوپگاں کنگی اِنت، ءُ ما ءُ شُما وتی آیوکیں پدریچ ءَ چرے گُلامی ءِ سانکلاں رکّینت کُت کن اِیں۔

 باید ما اِشی ءَ مہ جیڑ اِیں کہ باندا باریں ما زندگ بہ اِیں یا نہ، مئے زندگ بیگ نہ بیگ پرک نہ کنت۔ تو وھدے گوں ایمانداری ءُ پھک دلی ءَ اے جھد ءِ بھر ئے، گُڑا تو مرگ ءَ پد اُوں زندگ مان ئے۔ اے الم نہ اِنت کہ زند بیت کہ نہ بیت، بس مارا وتی جُھد دیم ءَ برگی اِنت۔ مارا گوں تمردیں جزبگ ءَ اے جھد تاں ھما منزل ءَ سر کنگی اِنت دانکہ چرے گُلامی ءِ سانکلاں ما آجوں بہ بہ اِیں۔

آ پہ زمین ءَ  وتی سر ءِ  نْدر کنگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ بیت ءُ  پہ زمین ءَ ھرچ چیز ءَ یل کرت کنت، وتی آسودگیں زند ءَ، وتی درائیں واھشتاں پہ زمین ءَ کُربان کنت۔ ھرچ وڑیں اڑ ءُ جنجالانی دیمپان بیت، ھرچ تبیں موسم ءَ دیم ءَ روان کنت داں وتی گُڈّی تیر ءَ جنگ دیان کنت ءُ ھچ وڑ ءَ پد کنز نہ بیت۔

من ھردیں کہ یات دیست پارٹی ءِ ھرچ وڑیں کاراں پہ ایماندری دیم ءَ برگ ءَ اَت، اولی گپ ھمیش اَت پارٹی ءِ ھرچ کار پہ ایماندری مارا شُمارا دیم ءَ برگی اِنت۔ ما شُما ایماندار ءُ پھک دل جوڑ بہ بہ اِیں، گُڑا مئے آیوکیں پدریچ پہ ایماندری جُھد ءَ دیم ءَ بارت ءُ دژمن ءِ دل ءَ مزنیں تُرسے ھست کہ دژمن ءَ نہ شپاں واب کئیت نہ روچ ءَ آرام، گُڑا اے ھم بہ جیڑ کہ مئے دژمن ءَ پُروش وارتگ ءُ ما دژمن ءَ چد ءُ گِیشتر سراں انچیں اُرش بہ کن اِیں، دژمن مجبور بہ بیت ءُ مئے ڈیھ ءَ چہ در بئیت۔

‎یات جنگ ءِ تہ ءَ رُستگ اَت، چوشیں جنگے نہ بیتگ کہ یات ءَ نہ دیستگ۔ مگرب ءِ وھد اَت دژمن کئیت شھید میجر مُلا بھرام ءِ اوتاک ءِ سر ءَ سنگت پیسر ءَ ساڑی بنت ءُ دژمن ءَ تیر سوچ کن اَنت۔ وتی لاشاں نہ بارت کہ بلکیُں سنگت انگت ھمد ءَ اَنت، اے وھد ءَ یات چہ سنگتاں چہ دور روت آپریشن بیت۔ کور ءُ کوہ ھچ زانگ نہ بنت کہ دژمن ءَ کُجام جاہ بستگ اَنت، بلے کُنگریں آسپ چنچو روچ ءَ تھنا بیت۔ اے وھد ءَ نہ آپ گون بیت ناں کہ پہ وت ءَ توشگاں پہ شُد، پہ تُنّ چنچو روچ ھم کوہ ءَ ایوک ءَ گرد اِیت، بلے اے کوہ آسپ ءَ پجّا کار اَنت۔ اے زمین زانت کہ اے منی بچ اِنت۔

‎وھدے سنگت پہ یات ءِ نیمگ ءَ در کپتگ اَنت کہ شھید بیتگ یا گار اِنت، اگاں گار اِنت ما دلجم ءّ کئیت بلے چنچو روچ گْوست۔ سنگت دُرست جیڑگ ءَ اِت اَنت کہ یات باریں کُج ءَ شُتگ، منی چم ھرچ سنگتاں کپت اَنت آ جیڑگ ءَ اِت اَنت، بلے سنگت دلجم اِتاں کہ آسپ اے کوہ ءَ سرجم ءَ زانت۔ اے کوہ وتی زھگاں پجّا کار اِیت، آپریشن کہ ھلاس بیت آسپ ایوک ءَ وت روت اوتاگ جاہ

 ءَ سنگتاں ھمود ءَ گند اِیت کہ اے ھما آسپ اِنت کہ دژمن ھرچ جاہ ءَ پْروش داتگ۔

پمیشکا تئی پگر ءُ سسّا مُدام سنگتانی دل ءَ زندگ اَنت، بلے یار تئی وڑیں سنگت ءِ روگ گْران اِنت، بلے چے کن ئے جنگ اِنت کہ ھچ تو دوستیگیں مردُم ءَ پُل اِیت۔ جنگ ءِ بدرنگی ھمیش اِنت کہ ھیشی ئیں سر ندْر بنت، ھردیں کہ من ءُ تو  پارٹی ءِ بابت ءَ گپّ ءُ تْران ءَ کپت۔ گُڑا تو من ءَ ھمے سکین ءِ دیگ ءَ ئے کہ اے جنگ مارا شُمارا دیم ءَ برگی اِنت، اے جنگ ءِ تہ ءَ زانگ کس نہ بیت، چی ءَ کہ ملکموت مُدام مارا گون اِنت ءُ ما مُدام وتی مرگ ءَ پہ بچکند دائم وش اتک کن اِیں، چی ءَ کہ مئے مرگ ءَ منزلے ھست۔ مئے منزل آزاتی اِنت ءُ اے شھیدانی رتگیں ھون یک نہ یک روچے بلوچستان ءَ سبز آباد کن اَنت ءُ ما وتی ڈیھ ءِ وتواجہ وت بہ اِیں، بلے مارا جنگ انچُوش کنگی اِنت مارا دومیگ ءِ ودار کنگی نہ اِنت۔ ھرکس وتی زمہ واری ءُ کارانی سر ءَ بہ بیت گُڑا مئے جُھد شوکیں رنگے ءَ دیمروئی کنت۔

‎مرچی سرجم ءَ مزنبند پہ تو پُرسیگ اِنت، درچک ءُ دار، کوہ ءُ شانتل دُرست پہ تو پُرسیگ اَنت۔ ھرچ سنگت تئی ترانگ ءَ اِنت، تو انچو سنگتانی دل ءَ جاگاہ کُتگ اَت کہ ھرچ سنگت ءَ بہ چار مرچی تئی بابت ءَ گپّ کنگ ءَ اَنت، چی ءَ کہ تو پہ سنگتاں پہ انچو مھروان بیتگ ئے کہ سنگت ترا پہ ھچ ءَ دل نہ بیتگ اَنت، بلے یات مرچی من زاناں کہ تو مزنبند چنچو ابیتک کتگ۔ مزن بند ءِ ھرچ ٹُلّ ءَ در بہ کپ اُود ءَ تئی نِشانی ایر اِنت، اے کوہ انگت پہ تو زر اَنت، بلے اے کوہ انگت کُنگراں پُر اَنت۔ اے تئی ھما پش کپتگیں کار ءَ دیم ءَ بر اَنت، تئی روگ پہ مارا چنچو گْران بیتگ، ما زان اِیں بلے یار تو وت گْوشتگ جنگ ءِ شھیدی ءِ راہ اِنت ترا شھیدی مُراد بات، مُدام بلوچستان ءِ دلبند ءَ تو ھست ءُ مارا تئی سوج ءُ نسّیت گون اَنت، دژمن پہ جنگ ءَ دم بارت، بلے ما دائم مرگ پہ بچکندے وش اتک کُتگ ءُ انگت پہ بچکند وش اَتک کن ئے۔