نبشتہ کار: مھلب اے ندیم
اُمیت کناں کہ تو ماں بھشت ءَ دگنیا ءِ گم ءُ رنجاں آسرات ءُ گوں وتی بیل ءُ ھمبلیں شھیداں ھم نیاد ئِے۔
ماسوم جان تو زان ئِے!
کینگی نوں رُستگ ءُ مزن بوتگ، نوک بروتے شنزگ ءَ اَنت۔ من کہ چمّاں چست کناں ءُ کینگی ءَ چاراں، تاں تئی اکس آئی چمّانی تہ ءَ سھرا اِنت۔ من گْوشاں تو ئِے، تئی ورنائی اِنت، تئی ھما وھد ءِ اکس اِنت کہ من ھچبر نہ دیستگ۔ ھما وھد کہ تو نوک بروت بوتگ ئِے، تئی ملوری، تئی ھاموشی، تئی سادگی، دُرست کینگی ءَ گون اَنت۔
ساچان نہ رُستگ، آ ئرا تئی جتائی ءِ گماں ھما جاہ ءَ کہ تو یل داتگ ءُ رپتگ ئِے ھما جاہ ءَ اُوشتارینتگ۔ آئی چمّ چہ زھیراں سرّیچ اَنت، آئی ودار انگت ھلاس نه اِنت، آ سک کسان اَت کہ چہ تئی سر ءِ ساھگ ءَ زِبھر کنگ بوت۔ آئی مدام جُست گپت کہ منی پس کُج ءَ اِنت؟ گڑا کھول ءِ مردماں آئرا راست گْوشت نہ کرتگ کہ تئی پس پہ وتن سالونک بوتگ، بلکیں آئرا گْوشگ بوتگ کہ تو دْرانڈیھ ءَ کار ءَ شُتگ ئِے پہ ساچان ءَ زند ءِ آسراتیانی گِرگ ءَ، زوت واتر بہ ئِے۔ بلے! نوں آ مزن بوتگ ءُ شر سرپد اِنت کہ تو نوں ھچبر واتر نہ بہ ئِے، بلے آئی مجگ اے گپّ ءَ انگت باور کنگ ءَ نہ اِنت۔ آئی چم آئرا ودار پرمایگ ءَ اَنت، آئی ءِ ودار انگت آسر نہ اِنت۔
ماھو رُستگ ءُ چو ماه ءَ زیبا اِنت، ماھِکان تئی درد ءُ اندوہ وتی دل ءَ انچو جاگہ داتگ اَنت کہ نوں وشیانی ھور آئی سر ءَ بہ گْوار اَنت بلے آئی ءِ دل ءِ گیمرتگیں گلاب نہ سْرپ اَنت۔ یاس جان ترا چہ یک ساھتے بے ھال نہ بیت، مدام ترا گیر کار اِیت ءُ گریت، پد ءَ تئی مھر ءِ بَراں، وتی ءُ تئی چاریں پُلّاں گِند اِیت گُڑا وتارا وت سھڑینیت ءُ وتی لُنٹانی سر ءَ ترّیں بچکندے ایر کنت ءُ بس زندگ اِنت۔
ھاجی نوں آجز ءُ نِزور بْوان اِنت، ناماں بیھال کنت، بلے چہ شما بیھال نہ اِنت۔ جیجا مدام پہ شُما جیڑ اِیت ءُ گریت ججان شُمئے درد نہ سگ اِت اَنت، تئی ءُ آسپ جان ءِ، اتا جان ءُ بابُل ءِ، کاکا ءُ جلال جان ءِ گماں۔۔۔۔۔۔، آئی یکّیں پشت کپتگیں براس گلام جان ءِ بیگواھی ءِ گماں آئی مجگ ءِ رگ تْراکینت اْنت ءُ آ بیران بوت۔ مُلا ابّا انچو اناگت ءَ مارا اے دنیا ءِ گم ءُ جنجالانی تہ ءَ ایوک کرت ءُ چہ اے دنیا ءَ شُت۔ مئے دبئی پس ءَ ھم مارا یلہ دات ءُ چہ اے دنیا ءَ رُکست بوت۔
تو زان ئِے!
نَڈو جان انگت تمرد اِنت، شُمئے تیر سپتگیں جوناں آئی کوہ بالادیں سسّا پْروشت نہ کرتگ، انگت آئی ءِ ھاٹیگ ءَ شکست نہ وارتگ، آئی ءِ چمّانی تہ ءَ گلزمین ءِ آجوئی ءِ واب انگت تْرپگ ءَ اِنت۔
ماسوم جان! بابا انگت بیگواہ اِنت، آئی ءِ ھچ وڑیں ھال نیست، انچو گْوش اَنت یازده سال یک بلاہیں اُمرے، بابا ءَ یازده سال اِنت کہ بیگواہ اِنت۔ من جیڑاں کہ آ چون اِنت؟ ھما وڑ ءَ زیبا اِنت؟ ھما وڑ ءَ کہ منی گُڈّی پد اَت کہ من دیستگ اَت، ھما وڑ ءَ تمرد اِنت؟
نہ شکستیں کوہ بالادیں بابا! منی کھول ءِ کماش ءُ وتی گْوھارانی یکیں گلام جان، ھما وڑ مھروان ءُ مردم دوست اِنت، بلے پیر ءُ آجز بوتگ۔ نزور بوتگ، ھُدا مہ کنت کہ اے وڑ بہ بیت، من لوٹاں کہ اگاں من دوبر وتی بابا جان ءَ بہ گنداں آ ھما مردم بہ بیت، بلے من دل ءَ زان آں کہ اے زالمیں پاکستان ءِ تھاریں زندان ورنایاں پیر ءُ نزور کنت۔ کسے کہ سَے ماه بیگواہ بیت وتی ماس ءِ وش بھتی ءِ بر ءَ آجو بیت، آ چارگ نه بیت لاگر ءُ نزور بیت۔
تو زان ئِے!
یکّو چہ بابا ءِ بیگواھی ءَ پد چنچو تھنا بوتگ اَت، بابا ءِ بیگواھی ءَ آئرا یکدم مزن کُرتگ اَت۔ یکُ زمہ واریں مردے جوڑ کُرتگ اَت، دُرستیں کھول ءِ گم ھمائی ءَ بَر اَت، آ مزوری کنگ ءَ اَت۔ روچ ءُ شپ کہ وتی آجزیں ماس ءُ وتی گْوھاران ءَ دو وھد ءِ نان ءَ دات بہ کنت، آئی ورنائی چہ آئی ءَ پُلگ بوت۔ یکّو دُرستیں کھول ءِ دیدگ اِنت، ماسوم جان تو زان ئِے زالماں مارا چوں کور کُرتگ، مئے دیدگ چہ ما پُل اِتگ ءُ بیگواہ کُرتگ، یکّو گوں نمیرانیں اتا جان ءِ چورھانی یکّیں لاپ والینوک، آھانی کٹوک ءُ آروک اُمر جان ماں تھاریں زندان ءَ نہ کُرتگیں گناھانی سزا ءَ ورگ ءَ اِنت۔
ماسوم جان!
من وتی اے کسانُکیں نِمدی ءَ چہ ھمد ءَ گْونڈ گراں، ھبر بازاں بلے دگہ رندے دُچار کپ اِیں ءُ گوں ترا وتی زِرد ءِ ڈکّ اِتگیں گپّاں درشان کن آں۔
گُڈّی ءَ دْروت پتو ءُ پہ زمین ءِ ھاتر ءَ کُل ندْر بوتگیں ارواھاں
مھلب اے ندیم
