کلوھے پہ ھاوند ءَ

نبشتہ کار: مھرُل مھر

ھدا ترا دْروت ءُ دْرھبات نہ گْوشان ءُ نیکہ ترا نیک دُوا کناں، پرچا کہ من اِش کتگ کہ تو چہ نادْراھی ءُ مرگ ھر چیز ءَ پاک ءُ پلگار ئے۔ ھُدا تو بے ھاجت ءُ اے دنیا ءِ جوڑ کنوک ئے، مردمانی سازوک، روچ ءُ شپانی بروک ءُ آروک، سرجمیں امروز ءُ مھشر ءِ مستر ئے۔

بلے ھُدا!

اے کلوہ ءَ کہ من پہ تو سر  کنگ لوٹگ ءَ آں بہ گندے ایشی ءِ وانوک من ءَ مزھب پرستیں مردمے مہ لیک اَنت، بہ گندے مردم من ءَ کاپر ءُ بُت پرستے بہ لیک اَنت، بہ گندے مردم ھزار گپّ بہ گْوش اَنت، بلے مردمانی گپّاں من اُوں دل ءَ نہ کنان ءُ تو اِش ھم گوش مدار، پرچا کہ اے مردم مئے دوستی ءَ ھچ سرپد نہ اَنت۔ اے مردم اے اُوں نہ زان اَنت کہ ما برے جنگ کن اِیں ءُ برے وت ماں وت ساہ بھر کن اِیں۔

پاکیں ھاوند!

تو ھرچ چیز ءِ بابت ءَ زان ئے ءُ چہ دُرستاں گیش سرپدے، بلے ھُدا من انگت ترا گْوشگ لوٹاں کہ تو پرچا اے ندارگانی گندگ ءَ پد ھم بے توار ءُ ھچ نہ گْوش ئے؟ پرچا تو ھک ءِ سر ءَ اُوشتاتگیں مردمانی کمک ءَ نہ کن ئے؟

ھُدا!

تو وَ مھروانے ئے، مردم گْوش اَنت کہ ترا وتی بندہ چہ ھپتاد (70) مات ءَ گیش دوستر اِنت، بلے گڑا پہ بلوچ راج ءَ پرچا تو ماتوے ئے؟ پرچا ایشانی درداں نہ مار ئے؟ مردم گْوش اَنت کہ ترا واب نئیت تو چہ واب ءَ ھم پاک ئے، گُڑا پہ منی راج ءَ پرچا تو وت ءَ واب کُتگ؟ پرچا ایشانی گیمرُتگیں اکس تئی چمانی دیم ءَ نیا اَنت؟ مردم گْوش اَنت تو دل ءِ دْریکگانی توار ءَ اِش کن ئے، گُڑا پرچا منی راج ءِ ماتانی چیھال تئی گُوشاں نہ کپ اَنت؟

ھُدا!

تو وَ زُلم مہ کن، اگاں ریاست مارا لگتمال کنت، مئے لوگاں ماندار اِیت، مئے ورنایاں آوار جنت، مئے براتاں شھید کنت، مئے مات ءُ گْوھارانی گُشان ءَ چہ سر ءَ دور کنت، مئے پیر ءُ کماشاں کمشرپ کنت آ وَ مئے دُژمن اِنت، بلے تو اے ندارگاں گندئے گڑا بے توار مبو ءُ مہ چار، منی راج ءِ درداں کمو ھوار بو چہ وتی ارش ءِ دروازگ ءَ کمو وتی سر ءَ کش کہ ترا اے دُرستیں اکس گندگ ءَ کاینت ءُ بہ گند ئے تئی دل ھم رھم بہ بیت۔

ھُدا!

اے اھد ءِ مردمان ءُ مئے مُلایاں گْوش ئے ترا بھا زرتگ، تو بس ھمایانی ھدا ئے گوں ما ترا ھچ وڑیں سیادی نیست۔ وت تئی نام ءِ سر ءَ ھرام ور اَنت، بلے من ءَ چہ اے بدّیں کار ءَ دار اَنت، وت راج ءِ گدّار اَنت، بلے من ءَ سوج ءُ سر کن اَنت، وت ءَ تئی نام ءِ سر ءَ سرزمین ءِ ھدا جوڑ کتگ اِش، بلے من ءَ دینداری ءِ سکین ءَ دے اَنت۔ من وَ زاناں کہ تو آیانی دل ءَ سرپد ئے آ بس مردمانی دیم ءَ تئیگ اَنت، بلے ما پہ دل تئیگ اِیں۔ ھُدا تو مئے دوایاں پرچا گوش نہ دار ئے؟ تو پرچا ماتانی سر ءَ بزگ نہ کن ئے؟ پرچا تو مئے زمین گوں سُھریں رنگاں رجینتگ؟ ھُدا من باز ودار کُت بلکیں تو وت گپّے کن ئے یا تو وت پہ اے ناشراں سلاھے جوڑ بہ ئے، تو وت پہ اے بے تواراں توارے جوڑ بہ ئے۔ بلے تو ھچ نہ گْوشت نوں من لاچار بوتاں کہ پہ ترا کلوھے نبشتہ بہ کن آں۔

ھُدا!

اگاں ترا منی گپّ وش نہ بنت چہ تو باز پھلی لوٹاں، بلے تو دلانی ھال ءَ سرپد ئے۔ تو زان ئے کہ من چہ تو اے دنیا ءِ ھچ وڑیں آسراتیانی تلب ءَ کنگ ءَ نہ آن ءُ نیکہ تئی جوڑ کتگیں دنیا ءَ لوٹاں، بس وتی راج ءِ وشھالی ءَ لوٹ آں۔ وتی راج ءِ واستا شوکیں بانداتے ءِ تلب ءَ کنگ ءَ آں۔ اگاں تئی جوڑ کتگیں انساناں منی اے گپ وش نہ لگ اَنت، من آیانی دیم ءَ داشت کناں، بلے بس تو منی راج ءِ واستا یکیں کار ءَ بہ کن۔ ھُدا ھما ورنا کہ زندانی اَنت ھمایاں آجو کن، ھما بچّ کہ کوھگرد اَنت۔ در پہ در اَنت ھمایانی کمک ببو، ھما مات کہ بے وس اَنت آیانی سارتیں سیاھگ جوڑ بو، من پہ مردمانی ھرچ وڑیں گپّانی گوشدارگ ءَ ساڑی آں۔

ھُدا!

گُڈّسر ءَ بس ھمے گْوشگ لوٹاں کہ من وتی راج بس تئی آسرا ءَ یلہ کتگ، پہ ایشاں تو راھے در گیج۔ منی کلوہ ءَ کہ وان ئے پد ءَ بے توار مبو، پرچا کہ تو ھرچ وڑیں زلم ءِ دیم ءَ داشت کن ئے۔ ھرچ وڑیں جاوراں گوں جنگ کُت کن ئے، ھُدا ترا وَ کسی کِرّ ءَ نہ تُرس اِیت۔ اے ریاست ءِ توپک ءَ ھچ چوشیں زور مان نیست کہ ترا پروش بہ دنت، اے تیر بس بے وسانی سینگ ءَ توار کن اَنت، اے بالی بس بلوچ ءِ لوگانی سر ءَ گرد اَنت۔ تئی آزمان ءَ ھچبر اتک نہ کن اَنت،

ھُدا گوں اے زالم ءَ تو جنگ کُت کن ئے ءُ تو سوبین ھم بوت کن ئے۔