نبشتہ کار: بادل بلوچ
اے کسانسالیں ورنا ءٍ نام جُنید جان ءُ آئی واجھیں پٍت ءٍ نام نور اھمد اِنت، آ نوشکی ءٍ زیبائیں دمگ زورآباد ءٍ جاه منند اَت۔ جُنید جان ءٍ گل ءِ نام بزاں کوڑ نام “کٍنگ” ءُ اُمر ءَ سک کسان اَت، بلے پگر ءُ لیکہ، زانٍشت، مَارشت، جنگی رپک ءُ ھنر اگاں بہ دیستیناں گُڑا تو نہ گْوشت اے کسانسال ئِے۔
من ءَ یات اٍنت 2024 ءِ سال ءَ اے کسانسالیں ورنا پہ پارٹی ءٍ پَٹ ءُ لوٹ ءَ آوار بوگ ءٍ واستا دٍگہ سے سنگت زور اِیت، یک لاگے ءَ پہ وتا راشن، کمبل، سولر، وتی کُلیں چیزاں برابر کنت چہ شھر ءَ درکئیت دیم پہ سُرمگیں کوھاں۔
اے کسانسال ءَ را پنچ روچ لگّ اِیت پہ پارٹی ءٍ گٍندگ ءَ، پنچ روچ ءَ پد مارا هال سر بوت کہ مئے نزیک ءَ چار مردُم اتکگ بلے توپک اِش گون نیست ءُ گٍندگ ءَ پارٹی ءٍ سنگت اَنت، گُڑا مئے دو سنگت شُت همیشانی چارگ ءَ داں شھید جُنید ءُ دگہ سے سنگت اَنت۔ دومی روچ ءَ سنگتاں وتاک ءَ آؤرت اَنت، سنگتانی جُست ءُپُرس برجاه اَت چہ چاریں سنگتاں گیش جُنید جان گَپ کُت، بلے چہ دُرستیں سنگتاں کستٍر اَت۔ اگاں پہ راستی چارگ بہ بیت، گُڑا جُھد نہ کسانی چار اِیت نہ مزنی، نہ گریبی ءُ سیری۔
چہ پکّا ءُ دو روچ ءَ پد شھید جُنید گوں سَئیں سنگتاں هیلکاری ءٍ واستا اُستاد ءٍ وتاک ءَ آرگ بوت، سنگتانی ٹریننگ ءُ کلاس برجاه اِت اَنت، یک شپے پاکستان ءٍ ڈرون ءُ جاسوسانی گردش بوت۔ من لھتیں سنگت زُرت ءُ پہ وپسگ (وسپگ) ءَ دٍگہ نیمگے ءَ شُت آں، آیانی تہ ءَ جُنید جان هم گون اَت۔ چہ وپسگ ءَ پیسر ما کسانیں دیوانے کُت، شہید جُنید جان ءَ وھدے گپّ بندات کُت گُڑا سنگتاں همے مار اِت کہ وانوکیں سنگتے، پرچا کہ ھر گپّ ءٍ جت گوں شُوکیں انداز ءَ جت ئِے۔ چہ اے مجلس ءَ پد کُل سنگت وپتاں، من ءُ شھید جُنید داں دیر ءَ دیوان کُت۔ من جُست کُت چینکس ونتگ سنگت؟ کندگ ءَ لگ اِت گْوشتب ئِے: ” من اسکول نہ دیستگ، منی زند گوں مزدوری ءَ گُوستگ۔“ من جُست کُت تو کُجام مکسد ءَ تھریک ءَ ھوار بوتگ ئِے؟ گُڑا آئی ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ”سرکار ءَ مئے سر ءَ کبزہ کُتگ، مئے ماس ءُ گْوهاراں بیگواه کنگ ءَ اِنت۔ منی مکسد همیش اٍنت، من دُژمن ءَ گوں شرّیں وڑے ءَ جنگ بہ کناں ءُ پُروش بہ دے آں۔“
وھد گُوزان اَت، ھر وھد ءَ جُنید جان ءٍ جان ءِ گپ همیش اَت من جنگ کناں، جنگ کناں وتارا گُڈّی ءَ سُم کناں، بزاں داں گُڈُی تیر ءَ داں جنگ دیاں، اگاں منی تیراں من ءَ دْروہ اِت گُڑا گُڈّی تیر ءَ وتی نام ءَ۔ تْرند گامیں وھد دیم ءَ جُنزان اَت، منی سر داں نُھ ماه ءَ دِگہ جاھے ءَ کپت ءُ کٍنگ نہ دیست، دگہ بازیں سنگتے ھم نہ دیست، گُڑا نُھ ماه ءَ پد من شورّ پارود ءَ شُتاں پہ کار ءَ۔ پہ جنگ ءٍ تیاری ءَ چیزے سنگت گوں موٹراں روان دات ءُ چیزے سنگت گوں لاگاں زُرت من وت پنچ روچ ءَ پد سر بوتاں، گوں موٹری سنگتاں “کٍنگ” گون اَت۔ وھد برے دمکے ءَ سرکشّان اَت، کٍنگ ءَ گوں گپّ ءُ تران، کدی من اٍد ءَ نہ اِت آں، کدی کٍنگ گوں وتی کاراں دزگٹ اَت۔
ما گوں سنگتانی شور ءُ سلاہ ءَ گٍدر ءٍ مزنیں کیمپ ءٍ کبزہ کنگ ءِ اٍراده کُتگ اَت، پمیشکا ما گوں لشکر ترتیب دیگ ءَ دلھوش ءُ دز گٹّ اِت اِیں داں لھتیں وھد ءَ کار سرجم بوت اَنت۔ ما روگ ءٍ اٍراده کُت، بلے اے رندی سنگتانی گْوشگ اَت کہ “کٍنگ” ءُ دو سنگت دٍگہ وتاک ءَ بہ نند اَنت، وھدے کٍنگ ءَ اے هبر اِش کُت زهر زهر بوت کہ من ءَ جنگ ءَ بَر اِت گوں، باز هبراں پد کٍنگ جنگ ءَ زورگ بوت۔ گوں سپر یکجاه اَت داں کٍنگ وتی جنگجاہ ءِ نیمگ ءَ شُت، ما وتی جنگجاہ ءِ۔ مئے جنگجاه ءَ دوستین جان شھید بوت ءُ دومی جنگجاه ءَ کٍنگ،
پہ راستی جُنید جان تو وتی جیڑ اِتگیں هیال ءُ لیکہ ءِ سر ءَ پہ تمردی اَمَل کُت، داں چار کلاک ءَ سوراب ءٍ دمگ “گٍدر” ءَ گوں دُژمن ءَ جنگ دات ءُ وتارا گُڈّی تیر ءِ میار کُت۔
گُڈّی تیر اٍنت منی زندگی ءٍ متاه
گڈّی پلسپہ، گُڈّی پلسپہ
