نمدی یے پہ مات بانُک کریمہ ءَ

(کس چو تئی داب ءَ نہ بیت بانُک)

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

دْروت ءُ دْراھباتے لُمہ جان!

 لُمہ جان من نہ زاناں کہ گوں ترا چے گِلگ بہ کناں، بہ گِندے من ءَ تو پہ مِرگ ءِ نام ءَ شات نہ بہ ئے، چی ءَ ھر کسی مارشت ھمیش اِنت کہ تو زِندگ ئِے۔ منی نِز ءَ تو پہ دلجمی رپتگ ئِے، چی ءَ کِہ ترا چہ پد درد ءُ رنجاں مارا انَدْرءَ چہ تھکُش کُتگ، تئی گِسر بوگ ءِ درد سھت ءُ دمان ءَ جبین ءَ آس ءُ انگر پِر دار اَنت۔

بانُک تو زان ئِے رَھشون باز ھست، ءُ ھرکس وتی کِرد ءَ پیلو کنگ اِنت۔ ھر کس جُھد ءِ پِڑ ءَ ءُ پدمنتگیں راج ءِ دیم ءَ وت ءَ راجدوستے لیک اِیت، بلے منی نِز ءَ کس چو تئی داب ءَ نہ بیت۔ کس چو ترا راجدوست، مُھکم ءُ مھروانیں رھشونے بوت نہ کنت، بانُک تو زان ئِے کہ ھردیں تھنا سپر کُت ءُ تھنا وتی سنگر داشت، بہ گندے راج ءِ چم پچیں کوراں ترا دُژمان ءُ تژنانی دیمپان کُت، بلے تو زانتگ اَت من ءَ وتی راج ءِ گْور ءَ چہ گُلامی ءِ پوست لگوشگی اِنت۔

پمیشکا لُمہ!

 تو بلوچستان ءِ ھمُک کُنڈ ءَ سر سر جنان ءُ وتی گُلامیں راج ءِ بابت ءَ سرپدی دیان اِت ئِے، لھتین ءِ چمّاں تو ھراب ءُ برگشتگیں مردمے اِت ئِے، بلے تئی مرگ ءَ اے پدّر کُت کہ بلوچ راج  یک رھشون ءُ ماتے ءَ چہ زِبھر کنگ بوتگ۔ ھما مات کہ آئی ءِ دیدگاں ھزاراں سال ءِ ودار، بلوچ ءِ چیر داتگیں درد، وتی زِندمان ءِ وش ءُ اَسودگیں واھشت، واھگانی گُٹگیر کنگ ءُ پرپُکّیں لُنٹاں گوں یک پروش وارتگیں بِچکندے ءِ تالان کنگ ءَ گوں سرجمیں بلوچستان زیبا بوتگ اَت، چی ءَ کہ بانُک ھما شیر زال اَت کہ آئی ءَ اِستان ءُ اِستان ءِ دلّار ءُ میر، نواب ءُ سردار دیم ءَ گْوشت اَنت کہ شُما بلوچ ءِ ھونوار اِت۔ آئی ءِ زدگ بوتگیں ارواہ ءَ بس بلوچستان بندوک اَت، بانُک منی ھر نبشتانک ءُ شَیر ءِ، منی ھر گپ ءُ کِسّہ ءِ اولی ءُ گُڈی لبز چہ کریمہ ءَ بِنا بیت۔

لُمہ!

 منی نِز ءَ زِندمان ءِ ھمُک ندارگ بے ترا سرجم نہ اِنت، لُمہ باز مردُم گْوش اِیت تو زِندگ ئِے، بلے من اے ھبر ءَ نہ من آں۔ اگاں تو زِندگ ئِے گُڑا من گوں ترا دزبندی کناں کہ مات نوں واتر کن، بانُک زان ئِے ما دانکہ وتی رھشونانی تیر سُپتگیں جون، ھالیگ ءُ بے ارواھیں کُنٹ ءَ مہ گِند اِیں اِیمن نہ بہ اِیں۔

لُمہ تو چہ مرگ ءَ پد زیبا بوتگ ئِے ءُ چو گُواڑگ ءَ سرَپتگ ئِے، شاگِردے ءِ چماں بانُک من وت باز نبشتانکانی تہ ءَ ھمے پدّر کُتگ ءُ مار اِتگ کِہ تو زِندگ ئِے، بلے من رد بوتگ آں۔

ھو بانُک!

 تو یک پِگری ءُ مارشتے ئِے، تئی جْوانیں ھیال ءُ لیکہ، جُھد ءَ کس گُٹگیر کُت ءُ کُشت نہ کنت، بلے زان ئِے اے جُھد ھم تئی لوٹوک اِنت۔ اے جُھد ءِ پادانی توکل نِزور اَنت، بے ترا پہ دیم ءَ جُنزگ ءَ بلوچستان ءُ بلوچستان ءِ ھمُک پُسگ پد ءَ وتی کریمہ ءِ لوٹوک اِنت۔ ھما ورناھانی ژانگولیں جون کہ دگ ءُ ویرانگ، کُنٹگانی تہ ءَ مانبرگ بوتگ اَنت، ھما اَجز ءُ مُلوریں مات کہ تو ھمُک روانک ءَ ھر سکی ءُ سوری اُوپار کُتگ ءُ ماتانی توکل بوتگ ئِے، اے روانکانی کشگ ءَ تئی پادانی تْراوالاں ھون شنز اِتگ، بلے تو چو بولان ءِ کوہ ءَ مُھکم بوتگ ئِے ءُ پند بُران کُتگ۔ اوگام جنان کُتگ، مرچی ھر ھما بزّگیں مات ءُ گْوھار پہ ترا وازمندگ اَنت، تئی ھر لبز پہ دُژمِن ءَ چو گْرند ءَ جُمبان بوتگ ءُ ھونواراں پہ آسے بلینتگ۔

بانُکیں کریمہ!

مرچی بلوچستان ءِ ھمُک کُنڈ گُنگ ءُ بے توار اِنت، بے ترا من کریمہ ءِ درور کس ءَ نہ من آں۔ کریمہ ءِ جُھد، کریمہ ءِ سنگت، کریمہ ءِ ھلک ءُ دمگ، کریمہ ءِ سرجمیں کسّہ بے بانُک ءَ ھورک اَنت۔ کریمہ اِستان ءِ دیم ءَ اولی مُھکمیں شیرزال اَت چو مُھکمیں ھسار ءَ مِک اَت، بانُک اگاں زِندگ اِنت! پرچا ھر نیمگ ءَ  موتک ءُ زاری اِنت؟ پرچا موتک نبشتہ بیت پہ بانُک ءَ؟ بانُک اگاں زِندگ اِنت مھگنج ءِ ھُماریں دیدگ چی ءَ ھوشام ءَ پروشتگ اَنت پہ لُمہ ءِ دیدار ءَ؟ بانُک اگاں زِندگ اِنت! ما پرچا وت ءَ چورہ لیک اِیں؟ پرچا مہ دسمبر ءَ شوم ءُ شانزدَہ گْوش اِیں؟ پرچا ما ٹورنٹو ءِ زِر ءَ ھون بدینوکیں ھونوار سرپد بہ اِیں؟ پرچا ما تُمپ ءِ مھلبیں ھاک ءَ وشبھت لیک اِیں کہ کریمہ آ وش بوھیں ھاکانی کُٹ ءَ واب اِنت؟

یار بانُک زِندگ نہ اِنت!

بانُک ءِ مرگ ءَ کیچ تانسر ءَ ابیتک کُتگ ءُ پْروشتگ، بلے پد ءَ ھم من ھمے گْوشاں اگاں لُمہ تو زِندگ ئِے گُڑا گوں ترا دزبندی کناں یک برے پد ءَ واتر کن گوں لھمُکیں بِچکنداں۔ بیا وتی جُھد ءَ زیر ءُ دیم ءَ جُنزان بو، تو پد ءَ پہ لکّو ءُ زاھِد ءِ پولگ ءَ واتر کن لُمہ، چی ءَ کہ من یک سکیں نزانتکار ءُ ناآشنائیں کورے بوتگ آں، تئی مرگ ءَ منی کوریں چمّ پچ کُرت اَنت ءُ منی گُنگی ءَ را زُبانے داتگ۔

 لُمہ!

 ترا ھال دیگ لوٹاں کہ شاری ءُ مِھلب مرچی تئی دْروشم َ پاد اتکگ اَنت ءُ وتی ابّا ءِ پولگ ءَ سر جنان اَنت۔ ترا ھال دیگ لوٹاں کہ واھد کمبر پد ءَ زوراک ءِ تھاریں کوٹیاں بندیگ اِنت، ترا ھال دیاں کہ پد ءَ ھمُک روچ ھزاراں ورنا آوار جَنگ بیت ءُ آھانی جون چگل دیگ بنت ءُ تئی بیمّ ءَ مرچی ھم دُژمِن لرزگ اِنت، تئی گُڈّی وابجاہ ءِ بیمّ ءَ دُژمِن شپاں بے واب اِنت، تو اے مہ جیڑ ترا چہ شموشکار اِیں، ما جنگانی ءُ جُنز ء آجوئی، شائر ءُ نبشتانک، کوہ ءُ کھچرانی، دشت ءُ بولان ءِ، گْوادر ءِ نیلیں زِر ءُ چاگی ءِ ٹپّ ءُ ٹوریں دلبند ءِ کیچ ءِ سارتُکیں سمین ءِ مزنبند ءِ مل اِتگیں ھونانی ھار ءِ اولی چیدگ کریمہ تو ئے ءُ تو بہ ئے، مھگنج تئی ودار ءَ اِنت، تُمپ ءِ بانڈی بیا ءُ بیا۔۔.۔۔۔۔

تئی وتی زُھرہ دشتی