نبشتہ کار: جھانزیب بلوچ
منی واستا نبشتہ کنگ ایوک ءَ یک تاکے ءِ سر ءَ گال ءُ لبزانی ایر کنگ نہ اِنت، بلکیں اے منی مارِشت ءِ اکس اِنت۔ منی چپ ءُ چاگرد ءِ توار اِنت، ءُ ھرچی کہ من اندر ءَ تہ ءَ ماراں آ منی ھیالانی آدینک اِنت۔ چوش کہ اے چیزے نہ اِنت کہ یک شپے ءَ بندات بوتگ، بلکیں اے یک انچیں سپرے کہ منی مجگ ءِ کسانیں کوھاں چہ بندات بوتگ کہ اُود ءَ جزبگ، جیڑگ ءُ درد کہ سالانی سالاں چپ ءُ چاگرد ءَ زندگ بوتگ اَنت۔ پمیشکا من ھما روچ ءِ وداریگ بوتگ آں کہ من آیاں گوں گالاں آزات کُت بہ کن آں۔
وھدے من اولی رند ءَ نبشتہ کنگ بندات کُت، گُڑا من نہ زانتگ اَت کہ نبشتہ کار بوگ ءِ راستیں بزانت چی اِنت۔ من نہ زانتگ اَت کہ مزنیں گالاں چوں کارمرز بہ کناں یا گرائمر ءِ رھبندانی سر ءَ چوں جوانیں وڑے ءَ اَمَل بہ کن آں۔ بس من ھمے زانتگ اَت کہ من ءَ کسّھے ھست کہ من ءَ گْوشگی اِنت، ناں کہ تھنا یک کسّھے۔ بلکیں باز کسّہ، منی راج ءِ کسّہ، درد ءِ کسّہ، گھگیری ءِ کسّہ، ءُ ھما کسّہ کہ اگاں من نہ نبشتہ کُتیں گڑا دگہ کس ءَ نبشتہ نہ کُتگ۔
نبشتہ کنگ پہ من آسان نہ اَت، من چہ ھما پسّو ءَ نہ اتکگ آں کہ اُود ءَ ھر جاگہ ءَ کتاب بوتگ اَنت یا مردماں لبزانک ءِ بابت ءَ گپ جتگ۔ من چہ بلوچستان ءَ کایاں، یک جاھے کہ چہ درداں، شموشتگیں تواراں، ءُ نہ اِش کتگیں واباں پُر اِنت۔ باز براں من ءَ انچوش سما بوت کہ منی وتی توار ھم اے دنیا ءِ شور ءُ شار ءِ تہ ءَ گار بوتگ، بلے نبشتہ کنگ ءَ من ءَ آ توار دات۔
من ءَ ھما وھد ءَ گپ جَنَگ ءِ ھمّت دات کہ من راستیں زند ءَ گپ جت نہ کُتگ۔
بندات ءَ من چپ ءُ چاگرد ءِ سر ءَ نبشتہ کُت، بلے کس ءَ پیش نہ داشت اَنت۔ من ءَ تُرس اِت، اگاں منی گپ ھچ وڑ ءَ شر نہ اِتاں، بلے چے بوتگ اَت؟ اگاں مردم ھشک بوتیں گڑا چے بوتگ اَت؟ اگاں کس ءَ پرواہ مہ بوتیں گڑا چے بوتگ اَت؟ بلے پد ءَ من وت ءَ یات کت کہ من پہ سانمند کنگ ءَ نبشتہ نہ کناں، بلکیں من پہ درشان کنگ ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں.
کم کم ءَ من وتی کار ءِ شیئر کنگ بندات کت۔ من نمدی، شائری، نبشتانک ءُ کسّہ نبشتہ کُتگ، بلے دُرس گْواچنیں مارشت ءِ بُنیاد ءَ بوتگ اَنت۔ لھتیں زاتی گم ءِ بابت ءَ اِت اَنت، لھتیں بلوچ ءِ ھاندانانی بابت ءَ اِت اَنت ءُ لھتیں وابانی بابت ءَ اِت اَنت کہ من چہ کسانی ءَ دیستگ اِت اَنت۔ ھر نبشتانک ءِ ٹُکّرے کہ من شیئر کتگ اَت، منی اندر ءِ یک سکیں گْواچنیں جاھے ءَ چہ اتکگ اَت۔ اے پہ کامل بوگ ءَ جوڑ نہ بوتگ، بلکیں اے پہ راستی ءَ جوڑ کنگ بوتگ۔
زُلم ءِ بگیر ءَ نبشتہ کنگ:
بلوچستان ءَ بے تواریں مردمانی واستہ توار
منی نبشتہ کنگ ءِ دردناکیں سوباں چہ یکے ھما نااِنساپی اِنت کہ من بلوچستان ءَ ھرروچ گنداں ءُ گْوازین آں۔ منی زمین ایوک ءَ کوہ ءُ ریگستان نہ اِنت، بلکیں اے اِشک ءُ مھر، بیگواھی ءُ زندان، ژانگولیں جون مزنیں کبر، تنگھیں بچّ ءُ کماش، بھادُریں کاڑ ءُ شیرزالیں ماتانی زمین اِنت۔
ھو! اے یک انچیں سرزمینے کہ اُود ءَ مردم بے توجیل ءَ گار بنت، اُود ءَ ھاندان سالانی سالاں وتی دوستیں مردمانی شوھاز ءَ گْوازین اَنت، ءُ اُود ءَ تُرس ءِ وسیلگ ءَ بے تواری ءِ سر ءَ زور دیگ بیت۔ من دیستگ کہ بلوچ ءِ کسانسالیں ورنا چتور سیکورٹی پورسز ءِ دست ءَ چست کنگ بنت کہ پد ءَ ھچبر وتی لوگ ءَ واتر نہ بہ اَنت۔ من ماتانی گریوگ ءِ توار اِش کُتگ کہ آ وتی چُکّانی اکس گوں وتی دستاں گپتگ اَنت ءُ پریس کلب، زھرشانی کیمپ ءُ کبرستانانی پادوم ءَ اُوشتاتگ اَنت۔
ھمے رنگ ءَ من اے تھلیں راستی ھم مار اِتگ کہ مئے راج ءَ گوں شھری ءِ بستار ءَ نہ، بلکیں وتی ڈیھ ءَ بیگانگ ءِ بستار ءَ چارگ بیت۔ چُکچینی نہ ایوک ءَ ھما وھد ءَ بیت کہ مردم مزنیں کساسے ءَ کُشگ بنت، بلکیں اے ھما وھد ءَ ھم بیت کہ یک راجے ءِ سرجمیں پجّار مٹّ کنگ بیت۔ بلوچستان ءَ مئے پجّار، زُبان، راجدپتر، دود ءُ ربیدگ ءِ سر ءَ اُرش کنگ بوگ ءَ اِنت۔ مردم پہ راستیں گپ ءِ جَنَگ ءَ ٹارچر کنگ بنت۔ نبشتہ کار ءُ جُھدکار بے توار کنگ بنت۔ نودربراں چِست کنگ بیت، اُستاداں بیھار دیگ بیت ءُ اھوالکاراں گْوشگ بیت کہ راستی نبشتہ مہ کن اِت۔
بلے! من ھمے تھاری ءَ نبشتہ کنگ ءِ راہ ءَ گچین کناں، پرچا کہ منی گُمان ءَ منی کلم منی زھرشانی اِنت۔ منی نبشتہ کتگیں ھر گال ءِ سر ءَ بے تواری ءِ انکار اِنت۔ منی لیکہ گاریں مردمانی آجوئی ءِ واستا، ریاستی زوراکی ءِ آماچیں مردم ءُ پہ بلوچ راج ءِ زندگ بوگ ءِ واستا گھگیری کنت۔ راستے کہ اے آسان نہ اِنت، بلے پہ ایردستیں راج ءَ جھد کنگی اِنت۔
من ترس ءَ زاناں، بلے من اے ھم زاناں کہ اگاں ما نبشتہ کنگ ءَ بند بہ کن اِیں، اگاں ما گپّ جَنگ ءَ بند بہ کن اِیں، گُڑا دنیا ھچبر نہ زانت کہ اِد ءَ راستی ءَ چے بوگ ءَ اِنت۔ من نبشتہ کناں، گوں درد ءَ، گوں مکسد ءَ، گوں ڈُبّہ ءِ گھتریں مارشت ءَ۔
ھما روچ ءَ کہ من ءَ نبشتہ کنگ ءِ مارشت بوتگ ھما روچ ءَ چہ من نبشتہ کنگ ءِ راہ گچین کتگ، پرچا کہ وھدے کسے ءَ منی توار گوش نہ داشت گڑا منی کاگد ءَ گوش داشت۔ منی گپ منی سنگت بوت اَنت، منی کُمک، سکین ءُ دلبڈّی بوت اَنت، منی زندگ بوگ ءِ راہ بوت اَنت۔ چوش کہ بازیں مردمانی ھیال ءَ نبشتہ کنگ آسان اِنت، آ ھما ساھتاں نہ گند اَنت کہ من وتی سر ءَ جیڑگ، دوبر نبشتہ کنگ، گریوگ ءُ شک کنگ ءَ گْوازین آں۔ آ ھما جزبگی مارشت ءَ نہ گند اَنت کہ ایمانداریں چیزے نبشتہ کنگ ءَ گوں کئیت، بلے من زانتگ کہ راستیں نبشتانک چہ مارگ ءُ مارشت ءَ ودی بیت۔
من ءَ گوں دلجمی ءَ سما بیت، بوت کنت کہ سک دلجمی ءَ، بلے ھمے چیز منی نبشتانک ءَ راست کنت۔ پرچا کہ منی مستریں واب ھمیش اِنت کہ من یک انچیں نبشتہ کار ءُ اھوالکارے بہ باں کہ ھما مردمانی گپ ءَ بہ کناں کہ آ وتی گپ ءَ کت نہ کن اَنت۔ من نہ ایوک ءَ پہ وت نبشتہ کنگ لوٹ آں، بلکیں پہ دل۔ اگاں منی نبشتانک ھمے کار ءَ کُت کنت، یک رندے ھم، گُڑا ھر بے وابیں شپ ءُ ھر دردناکیں ساھت ءِ ارزشت بوتگ۔ گُڈسر ءَ ھمے نبشتہ کناں کہ بلوچستان شموشگ مہ بیت ءُ من انگت ءَ وانگ ءَ آں۔ من انگت جھد کنگ ءَ آں، بَلے من انگت نبشتہ کنگ ءَ آں۔ پرچا کہ اے منی سپر اِنت، اے منی مھر ءُ جھد ءِ سوگات اِنت ءُ من دیم ءَ روان باں۔ گال پہ گال، لیکہ پہ لیکہ، داں کہ دنیا منی گپاں بہ اِش کنت ءُ داں بلوچستان بے توار مہ بیت
