نبشتہ کار: دادشاہ بلوچ
دْروت سوپی جان!
وش گُپتاریں سوپی جان من زان آں کہ تو بھشت ءَ ھم شھیدانی دیوان ءِ بَراہ ءُ جلواہ ئِے، ءُ جِند ندریں رزوان ناز ءَ منی دْروتاں سر کن۔ بہ گْوش داد ءَ گْوشتگ زاناں کہ تو منی نِمدی ءِ وداریگ ئِے، بلے پھل کن من انگت ترا ودار پرما آں۔ اُمیت کناں اے گرانیں ودار ءَ تو دم نہ بر ئِے۔
سوپی جان!
گوش اَنت کہ اے کوڑھیں دنیا کسی پادار نہ بیت، اَنچوش کہ زالم ءُ زوراکاں ترا اَچ مارا چو شھید شکور ءُ کودکیں شھید سانیہ ءَ سِست ءُ شِل سریں تیراں گوں سُپتگیں کُنٹ بکشات، تو پہ ابد نمیران بیت ئِے۔
سوپی جان!
دوشی سر شپ ءَ تو منی واب ءَ اَتک ئِے کہ منی گِلّھاں ھورکیں کاگدانی سر ءَ نبشتہ ءُ پانوان ءِ دمک پہ دمکاں چو وشبو ءَ شِنگ ءُ تالان کن اش بہ کن، پرچا کہ منی مرگ ءُ شُمئے ھاموشی یک آروسی شادمانی یے ءَ چہ کمتر نہ اَت۔ ھر یکّے ءَ اتک ءُ منی کُنٹّ ءِ ندارہ کُت ءُ گْوش ئے سَیر لاپ بیت ءُ وتی راھے گپت ءُ پد ءَ دو بر منی ترانگ ءَ ھم نہ کپت، پہ من ناں بلکیں پہ وت بہ کن اِت کہ باندا شُمئے زھگ چورہ مہ بنت باندا شُمئے مات ارسیگ مہ بنت، باندا شُمئے آجزیں پت بِے وس مہ بنت۔ گوں ھُدا ءَ دست مہ بند اَنت، وتی زھگاں پہ بے تواری ءَ شھمات کن اِت، پادا اِت کہ باندا دگہ سوپی تارکے اَچ شُما پُلَگ مہ بیت.
سوپی جان!
من ءَ پھل کن کہ رپتگیناں گِلّہ پِر نہ بیت۔ ھما دمان ءَ گیر بیار کہ تو چِست کنگ بیت ئِے، چہ دل ءُ جان ءَ دوستیں ھمبلانی ھر دوئیں دیدگانی دیم ءَ برگ بیتگ ئِے۔ ترا یات کنت کسے ءَ پہ تئی رکّینگ ءَ گھگیری کُتگ؟ تو ھم زان ئِے کہ اِنّا! کس ءَ نہ کُتگ، آ تھنا تو اَت ئِے کہ ھشت سِلاہ بندیں ایم آئی اے ءِ کارمنداں گوں سر پہ سر اَت ئِے، من ءَ ستک اِنت دانکہ گُڈّی ساھت ءَ ھم تو گھگیری کنان بیتگ ئِے.
سوپی جان!
اے مھلوک ءِ زبان ءَ ھپتاد ءُ ھپت (77 ) سال اِنت کہ کُبل لگّ اِتگ، چابی ھر کسی گُٹّ ءَ کوش ءِ جاہ ءَ دْرتکگ اَنت۔ اے کُج ءَ پہ تو توار چست کن اَنت، اے تھنا یک پہ یک ءَ وتی باریگ ءِ ودار ءَ نشتگ اَنت.
سوپی جان!
تو چَہ ایشاں نہ زاناں کُجام اُوست ءُ اُمیت داشتگ، اے مھلوک پہ کودکیں یاسمین ءُ کودکیں سانیہ ءِ رِتکگیں ھوناں نہ بیتگ اَنت کہ دُژمناں تیر باران کُت اَنت۔ اے ھما مُردگ اَنت انگت ایشانی تہ ءَ ساہ نیاتکگ.
سوپی جان!
راج ءِ دیمونیانی دْرچ وَ سک دْراج اِنت (1839) 13/نومبر ءَ مھراب ھان ءَ بہ گر تانکہ روچ ء مرچی ءَ اے درچ انگت ءَ چو ھار ملّیں نِھنگ ءَ روان اِنت۔ شھید ساجد، شھید مُتلب، شھید مولانا ھالِک، شھید ھمّل مومن، شھید رزوان ناز ءُ پہ ھاک ءَ ندْر بیتگیں دگہ ورناھاں وتی نُگرھیں ساہ بکشاتگ اَنت داں مئے مُردگیں چاگرد ساہ بہ زیر اِیت، بِہ مار اِیت ءُ سما بہ کنت کہ ما ایردست اِیں.
