نبشتہ کار: لالا کُلبری
ماتیں گُلزمین!
دْروت ءُ دْراھبات نہ کناں نیکہ گْوشاں تو چون ئے، پرچا کہ من توامیں درد ءُ رنجانی باروا سھیگ ءُ سرپد آں۔ چوناھیا دیر اِنت کہ منی دل ءَ بیتگ کہ پہ تو نِمدی یے نبشتہ بہ کناں، بلے کم وھدی ءُ بے واری، جاورانی ناجوڑی ءِ سبب ءَ موہ نہ رس اِتگ۔ اے ساھت ءَ گوربام ھمیش اِنت سر ءِ کشّگ ءَ دلمانگ اِنت، سمین پہ دابے زھمیں دلاں تاھیر بکشگ ءَ اِنت، ءُ من ءَ ند ءُ کاگد دست ءَ اَنت ءُ ڈن ءَ ھما کْوھنین ءُ لُمب اِتگیں ھاکی ڈیکی ءِ سر ءَ پتّر ءِ باھوٹ آں۔ اے وھد ءَ منی ند ءِ ھر یک لبزے، ھر یک گالے دل ءِ الماری ءَ چہ درایگ ءَ اِنت۔
منی گُلزمین!
تو بے توارے، بلے تئی بے تواری یک چیھانٹے جوڑ بیتگ۔ تو آرام گندگ ءَ کائے، بلے من زاناں ماں تئی سینگ ءَ دردانی ھارے چول جنان اِنت۔ من زاناں تئی چم ارسیگ بنت، وھدے کہ تئی راج تئی سر ءَ درامدانی بیرک ءَ دْرنج اِیت
من زاناں تو آہ کشّ ئے۔
گُلزمین!
وھدے کہ تئی وتی بچّ تئی ھاک ءَ پہ چندے کلدار لیلام کنت، من زاناں تئی ارس رِچ اَنت۔ وھدے کہ تئی وتی جند ءِ ھون تئی سینگ ءَ پہ کاٹار تل جنت،
من زاناں تئی دل ٹپّیگ بیت۔ وھدے کہ تئی بچّ ترا گم ءِ تھاریں کوٹی ءَ تھنا یلہ دنت ءُ روت، من زاناں تو لپرز ئے۔ چی ءَ کہ وھدے تئی جند ءِ والینتگیں ترا گلامی ءِ نیمگ ءَ کشّ اِیت، گُڑا اے نگیگیں جاوارنی گندگ ءَ گوں تو الم ارمانی بہ ئے ۔
ماتیں زمین!
من ترا ھال دیگ لوٹاں کہ من وتی ساہ ءِ تہ ءَ تئی اے نگیگیں سانکل مار اِتگ اَنت۔ من وتی وابانی تہ ءَ مدام ترا بزّگی ءُ واری ءَ دیتگ۔ ءُ نوں! نوں من بس گندگ نہ لوٹاں، بلکیں من بدل بیگ لوٹ آں۔ ھو! من تئی گلامی ءَ پْروشگ لوٹاں، من تئی سانکلاں چہ بُن ءُ بیھ ءَ سندگ، گار ءُ بیگواہ کنگ لوٹ آں۔ گوں وتی ھوناں، گوں وتی ساہ ءَ، گوں وتی گالاں، اگاں ھژدری بوت گوں وتی جان ءِ سرجمیں توان ءُ ھاٹیگ ءَ ترا موکگ لوٹ آں۔
گوھریں زمین!
من تئی روچ بیگ لوٹاں کہ چہ تئی آزمان ءَ تھاری ءَ گار ءُ ھلاس بہ کنت۔
من ھما ھَور بیگ لوٹاں کہ تئی ھُشک ءُ گیمرتگیں روتگاں ساھے بہ بکشائیت۔
من کول کناں منی ساہ، منی جنگ، منی واب، منی واھگ، بس تئی آجوئی اِنت، ءُ تئی گم منی سِلاہ ءُ آجوئی منی ایمان اِنت۔ مرچی من تئی دلبند ءِ سر ءَ نشتگ، تئی ھاک منی دست ءِ دل ءَ، ءُ منی واب ءَ مدامی تو کائے۔ مادریں زمین من وتی اے نِمدی ءَ گوں آھوگ گل ءِ اے شَیر ءَ گونڈ گِر آں۔ آھوگ گُل گْوش اِیت:
وتن وتن داں آکبت داں گڈّی ساہ ءِ کشّگ ءَ
اے راہ در چتگ ما آجوئی ءِ راہ ءِ کشّگ ءَ
اگاں بوت وتی اے نابودیں بچّ ءَ پھل بہ کن، شالا زیت دُچار کپ اِیں۔ من تئی ھزاراں شیدایاں چہ یکّیں لالا۔
آشوب آجوئی ءِ مانزمان اِنت، بلوچستان آجو بات ئے۔۔۔۔۔۔۔
