(شھید جاوید جان)
نبشتہ کار: زُھرہ دشتی
ما ھمراہ ءُ ھمدست یک سپرے ءَ رھادگ اِت اِیں، مارا چاگلے آپ، لھتے ناہ ءُ ھُشکیں نگنے گون اَت۔ مئے دِل ءَ ھُل کُتگ اَت کہ مرچی گوں پُر مِھریں دیدگاں وتن ءِ ندارگ ءَ بہ کن ءُ شھیدانی کِسھاں بْیار ءُ پہ بچکند مُرادانی منزل ءَ سر بو۔ ما کمو راہ ءَ شُت اِیں گُڑا من دمبُرت، آپ ءِ چاگل ءُ ورگ من ءَ گون اِت آں کہ ھمبلو ءَ گْوشت ”بیا زیرانے گوں“ ءُ ما ھمد ءَ شیپے ھست اَت ءُ کمو آپے مان اَت۔ من نِشتاں ءُ زمین ءِ ھاکاں گوں نکش کش اِت ءُ داں چاگلے آپ کُت، ما رھادگ بوت اِیں۔
سْیائجی ءِ کوہ ھم نزیک اَت، بلے منی پادانی توکل ءَ جواب داتگ اَت۔ گُڑا آئی ءَ ھمد ءَ گْوشت ”بیا کہ سپر انگت دور اِنت“، من گْوشت نوں چد ءُ گیش گوں من جُنزگ نہ بیت۔ آئی ءَ کند اِت ءُ گْوشت ”تو ھِچ گْرانیں پند بُر اِت نہ کن ئے، بلکیں من ءَ بلوچستان ءِ زیبا تِریں ندارگ ءُ شھیدانی جنگانی کِسہ گوں ترا کنگی اَت۔“ من گُوشت لالا ما کُج ءَ روگ ءَ اِیں؟ تو گوشت ”دِل ءَ مہ ور بیا اے راہ ءَ دم برگی نہ اِنت۔“
بیگاہ بوت ءُ سارتی ءَ ھم ایر دیان کُت، زِمستان ءَ گوریچ شیک شیک ءَ کشّگ ءَ اَت۔ من ءَ شُد ءَ گِپتگ اَت ءُ سارتی ءَ ھم وتی امبازاں زُرتگ اَت، ھمبلو ءَ چادِر دات من ءَ ءُ گْوشت ئِے ”زُھرو! من زاناں تو شُدیگے“ نان ھم یکے اَت۔ گْوشت ئِے ”تو بور کہ پد ءَ من ءَ ءُ ترا دیمتِر ءَ روگی اِنت“ من گْوشت تو نہ ورے؟ گوشت ئِے ”اِنّا! من چوشیں ساھت ءُ گْرانیں پند باز جُنزینتگ“ من ورگ وارت ءُ دیم پہ منزل ءَ جُنزان بوتیں، سْیائجی ءِ کوہ اَتک کہ اُود ءَ بہ گندے وشیں ھونانی بوہ ءُ جنگانی کِسہ ءُ شوکیں ندارگ من ءَ گوں ھم نپس بْوان اِت آں ءُ آسپ جان ھم بچکندگ ءَ اَت ءُ من ءَ گْوشت ئِے ”سْیائجی ءِ زیدانی ندارگ ءَ بہ کن کہ اِد ءَ منی دابیں بازیں سنگتے گوں مارا ھوار بوتگ اَنت ءُ مرچی آھانی جنگانی کِسہ بس سْیائجی ءُ مزنبند ءِ دلبند ءَ نکش اَنت، روچے منی ھم بس گیر پہ تو پش کپ اَنت۔“
منی نِز ءَ سیائجی ءِ کوہ چہ سرجمیں بھشت ءَ زیبا تِر اَت، ما گپ ءُ کِسہ بنا کُتگ اَت ءُ رھادگ اِت اِیں، منی چمپل سِست اَنت۔ گُڑا آئی ءَ وتی چمپل منی پادا دات اَنت ءُ گْوشت ئِے ”نی دیر نہ کن اِیں، گوں تُرندیں گاماں جُنزان بو۔“ روزردیں رولہ ھم گوں شوکیں ندارگ ءَ بنا بوتگ اَت، من پُشت ءَ اِتاں ءُ جاوید جان دیم ءَ اَت کہ من دیست ھون پِٹان اَنت آئی ءِ پاداں، چی ءَ کہ سْیائجی ءِ کوہ ءَ آئی ءِ پاد تل تل کُتگ اِت اَنت۔ من گوشت لالا بوشت کہ تئی پاد ھون دیگ ءَ اَنت، گْوشت ئِے ”وھدے پہ وتی مکسد ءُ مُرادانی منزل ءَ در کپ ئے، گُڑا سپر ءِ اے سکّی ءُ سوری ھِچ نہ اَنت۔“
بیگاہ بوت ءُ ما کُوہ ءِ دامُن ءَ نِشت اِیں، من وتی گُشان زُرت ءُ آئی ءِ پادانی تْراولاں گوں ھون سپا کُت اَنت۔ تْراول ءُ ھونانی سپا کنگ ءَ پد پہ بچکند گْوشت ئِے ”زُھرو! تو اے ھون دیستگ اَنت نِزور تر اِتگ ئے ، بہ گندے اے منی ءُ تئی گُڈّی دیدار بہ بیت۔“ ساھتے ءِ بے تواری ءَ پد ءَ درّائینت ءُ گْوشت ئِے ”منی ھانُل ءَ سلام کن ءُ بہ گْوش ئے تئی مُرید پہ تو دو بر واتر نہ بیت۔ منی گْوھارکاں ھم سلام کن۔“
من کہ تئی دیدگ چار اِت آں آیانی تہ ءَ ھزاراں سالانی ودار، چیر داتگیں درد ءُ ھانُل ءِ مِھرانی وامداری ءُ زمین ءِ ھکّانی اَدا کنگ ءِ سرجمیں کسّہ نبشتہ اِت اَنت، بلے گوں من ءَ دربرگ نہ بوت آں۔ تو من ءَ گْوشت ”تو اِد ءَ نِند ءُ سھتے دم کن، من آپے وران کایاں۔“ من گْوشت شریں دیر مہ کن ءُ منی چاگل ءَ ھم بر گوں آپے مان کن ءُ بْیارے، تو کند اِت ءُ گْوشت ”تو وَ ھِچ نیل ئے، آپ ءُ نان سرجم ءَ تو وارتگ اَنت ءُ منی واستا چے اِشتگ۔“
گوں ھمے گپّ ءَ پد تو رھادگ بوت ئِے ءُ من ترا گْوشت دیر مہ کن کہ من تھنا نشتگ آں، ھسار ءِ دامُن ءَ گوں دِل ءَ جیڑگ ءَ اِت آں کِہ تیراں توار کُت ءُ من تراس گِپت ءُ تچان بوتاں ءُ لرزگ ءَ اِت آں۔ من پہ ترس دیمتِر ءَ شُشت آں کِہ دیست ترا زمین ءَ وتی امبازاں زُرتگ ءُ تئی سُھریں ھون گوں رولہ ءِ زردیں رنگاں ءُ گوریچ ءِ شیک شیک ءَ ھوار بْوان اَنت۔
من تچان بوتاں ءُ ترا وتی امبازاں زُرت ءُ گْوشت ”جاوید جان انگت ءَ منی ءُ تئی ھِچ کِسہ سرجم نہ اِنت، من چاریں آتراپاں چار اِت کس نہ دیست۔ من نہ زاناں دُژمِن ءِ شومیں تیر چہ کُج ءَ اَتک ءُ ترا پہ مُجتی اَچ من پُل اِت ئِے، ھمینچک ءَ داں منی چم پچ بوتاں ءُ منی نُک ھلاھوش ءَ گِپتگ اَت۔ جبین ءَ لرزگے بنا بوتگ اَت، من جیڑ اِت اے بس وابے بوتگ، ھو اے بس وابے بوتگ ءُ من۔۔۔۔۔۔۔
