نبشتہ کار: شمیم اکبال
دْروت ءُ دْرھباتے ارواہ!
ھرچ کُج ءَ ئے وش ءُ جوڑ بات ئِے۔ شھدیں بچکند دائمی تئی لُنٹانی سر ءَ تالان بات اَنت، سارتیں ساھگ مُدامی ترا امباز اَت۔ چہ ھاوند ءَ منی دائمی لوٹ ھمیش اِنت کہ ترا شاد ءُ گَل بہ کنت۔ تو بلکیں منی ھال ءَ ھم بہ لوٹ ئِے کہ من چون آں، من کولیگاں وش ءُ جوڑ آں۔ گوں جُھد ءِ کار ءُ دست گٹّیاں گُلائش آں، گوں تئی مھر ءُ نیکیں دُواھاں پہ مُھکمی دیم ءَ جُنزان آں۔
شلو!
وھد انوں سُھب ءِ پنچ بج ءُ نوک بامساپ بْوان اِنت، من یک مزنیں کوھی ٹُلے ءَ نِشتگ ءُ تنیگا مُرگاں ھم چہ واب ءَ بُست نہ کُتگ۔ تنیگا رُژنائی ھم آ وڑ ءَ شِنگ ءُ تالان نہ اِنت۔ من دورگِند چماں کُتگ ءُ اے گْور ءُ آگْور ءَ چارگ ءَ آں، سارتیں کوش لھم لھم ءَ منی باتن ءَ اِیر روان ءُ وشبویے چاریں آتراپ ءَ شِنگ ءُ تالان اِنت۔ دور سک دور یک کسانُکیں میتگے ءِ یک ءُ دو بتی چماں کپگ ءَ اِنت، دگہ ابید ء بے تواری ءَ ھچ نیست۔ من بزنس سگریٹے بُن داتگ ءُ پرتو کاگد ءَ نویسگ ءَ آں۔
شلو!
نہ زاناں تو انوں کُج ءَ بہ ئے، چو ھم نہ زاناں تو چے کنگ ءَ ئِے، نہ زاناں تئی دُرجیں دپ ءِ بچکند چون اَنت، نہ زاناں تو وتی زِند ءِ روچاں چوں دیم ءَ بران ئِے، چوش ھم نہ زاناں تئی زِند چے پیم اِنت، من یک انچیں کِشکے ءِ مُساپراں کہ تئی شوکیں ھالے ھم من ءَ سَر نہ بیت، کسے نہ گوش اِیت کہ تو کُجا ءُ چون ئِے، دل ھزار بَر ءَ لوٹ ِیت کہ پرتو ھمُک وھد ءَ کلوہ دیم بہ دے آں، پرتو کاگد دیم بہ دے آں بلکیں تو بہ زان ئِے کہ من تئی یات ءُ گیراں گوں چینچو مُلمہ آں۔
چہ ترا شموشکار نہ آں، چو من زاناں کہ تو سرپدے من ترا چینکس دوست داراں، چوں من ھم زاناں کہ تو گوں من ءَ چیکنس واب دیستگ، بلے نوں من ءُ تو یکے دومی ءَ چہ انچو گِستا کہ رھوت ھم نہ بیت۔ پہ تئی دیدارے ءَ دل ھزار رَند ءَ اُومان کنت، بلے نہ کہ من پرتو چیزے کُت کناں ءُ نہ کہ تو پمّن، پرچا کہ وھد ءُ جاوراں منا ءُ ترا ھما جاہ ءَ سَر کُتگ کہ ھردُکین پہ وت ءَ ھچ کُت نہ کن اَنت۔
شلو!
تو زان ئِے ایردستیں راجانی توک ءَ اگاں تو شریں رنگے ءَ چمشانک بہ دے گُڑا ترا منی ءُ تئی مھر ءِ وڑیں کِسّہ ھست اَنت کہ گِندگ بہ اَنت ،ھزاراں ھست کہ تنیگا ناسرجم اَنت۔ چوشیں ھزار ٹیلگ ھست کہ چو تئی وڑ ءَ پہ کَسّے ءَ مُدامی ودار کنگ ءَ اَنت، کَسّے ءَ وتی مھروانیں ھمراہ ءِ یات گُٹ ءَ لوپ کُتگ اَنت ءُ مُدامی ھیالانی دگنیا ءَ ویل اِنت۔
شلو!
من زاناں تو گوں من گِلہ نہ کن ئِے کہ من ترا یل داتگ، پرچا کہ تو وت شریں رنگے ءَ سرپدے کہ بلوچ ءِ زِندمان کُجام رنگ ءَ اِنت۔ تو شر سرپدے کہ مئے پشت کپتگیں کِشک ایوک جنگ اِنت کہ منی ءُ تئی زمین ءَ رَکینت کنت۔ تو سرپدے کہ ھمے جنگ اِنت کہ باندات ءِ مھرانی کِسہ ءَ چہ کروجگ ءَ رَکین اِیت۔چو زاناں کہ تو بے چاڑ بہ ئے، چو زاناں کہ تو بے مُزّیں ودارانی توک ءَ زِند ءَ دیم ءَ بران ئِے، چو زاناں کہ رولہ ءِ ساھت ترا منی ترانگ ءَ گیج اِیت ءُ نگیگ کنت، چو زاناں کہ تو شپانی پاس ءَ منی ھیال ءَ بہ ئے کہ من چوناں ءُ کُج ءَ آں، بلے من ھما جاہ ءَ سَر آں کہ پرتو بہ لوٹاں ھم ھچ کُرت نہ کن آں۔
من ھم چوں تئی وڑ ءَ گوں تئی یاتاں ھزار بر ءَ ڈیک دیاں، من ھم رولھانی ساھت ءَ ترا وتی باتن ءِ تہ ءَ سما کناں ءُ گوں تو ھبر کن آں، من ترا وتی زِند ءِ ھمُک ساھت ءَ ھمراہ کُتگ ءُ دیمءَ جُنزان آں، تو جنگ ءِ ساھت ءَ پہ من مُدامی سنگر جوڑ بہ ئِے ۔ ھون بادیں سارتی ءَ تو مُدام من ءَ امبازاں زورے ءُ چہ سارتی ءَ رکین ئِے، تبد ءُ گْوھر ءِ موسم ءَ تو چو سارتیں ساھگ ءَ من ءَ ساھیل کن ئِے۔
شلو!
من ھردے دَم براں تو منی سر ءَ سمارے ءُ واب گیجے، من ھردے پرتو سَر بوتاں تہ ھُمک رولھانی ساھت ءَ گوں تو جنگ ءِ کِسّھاں کاراں، کِسّہ ءَ کاراں ھما ساھتانی کہ جنگ ءِ ساھت ءَ دُچار کپتگ آں، کِسّہ ءَ کاراں ھما ھمبلانی کہ منی ھمراہ ءُ ھم کوپگ بوتگ اَنت، ھردے من سَر بوتاں من ءُ تو ھور بلوچستان ءِ سرجمیں ندارگ ءَ یکجاہ باں چاراں، باتیل ءِ ٹُل ءَ من ءُ تو ھور نِندیں ڈیھ ءِ تمردیں سپاھاں نازینیں، من ءُ تو ھور دَشْت ءِ پُلکانی توک ءَ وت ءَ گار کنیں، من ءُ تو ھور گوں کیچ ءِ زیبائی ءَ وت ءَ کُمار کنیں، من تئی دست ءَ گِران ءُ ترا بلوچستان ءِ ھمُک ندارگ ءَ پیش داراں، من کِسّہ ءَ کاراں ھما ساھتانی کہ تو جنگ ءَ چوں گوں من ھوار بوتگ ئِے ، من مُدام چو بشی جمبر ءَ تئی سر ءَ ساھیل باں، ترا زیبا کناں، من زاناں منی نیستی ءِ گپّاں تو وش نہ بہ ئِے، بلے راستی ھمے پیم ءُ چیر دیگ نہ بیت۔
شلو!
من ھردے ترا سَر بوگ ءَ پیسر نمیران بوتاں تو وتی گْرانبھائیں اَرساں مہ ریچ، بلکیں ھمُک ساھت ءَ منی سر ءَ پھر بہ بند ءُ من ءَ بہ نازین۔ بلوچستان ءِ ھرچ کُج ءَ کہ من ءَ بہ لوٹ ئِے من ترا دست کپ آں، ابرم ءِ دُرائیں رنگ من پرتو سوگات کُرتگ اَنت، پمّن ءَ ھردے زھیر وار بہ ئے بلوچستان ءَ ندارہ کن کہ بلوچستان ءِ رنگ من آں۔
شلو!
شالا تئی زمین آجو بات، تئی زِرد ءِ توامیں واھگ ءُ واھشت سَرجم باتاان ءُ تئی زِند ءِ روچ پہ شات ءُ شادکامی بہ گْوزات اَنت، اگاں تو گوں من دلگران ئِے من چہ تو پَھِلی لوٹاں ارواہ!
جنگ ءَ گون کپتگیں تئی شمیم
