نبشتہ کار: ڈاکٹر جلال بلوچ
رجانککار: مھم جان گُل
آ سک کندگ ءَ اَت ءُ آمیدگِس ءِ تہ ءَ آئی ءِ ٹھکانی توار اَت۔ گْوش ئے سانکلاں سِندگ ءُ دیوالاں جَکسینگ ءَ اَت۔ مدام گْوشگ ءَ اَت ”جَج تَتک“ اے ایوک ءَ یک لبزے نہ اَت، اے یک جارے اَت۔۔۔۔۔۔دُژمن ءِ آمیدگِس، آئی ءِ تُرس، آئی ءِ زُوراکی دُرس یک بلوچ زالبولے ءِ ٹھکانی دیم ءَ لرزگ ءَ اَت۔
ڈاکٹر مھرنگ بلوچ ھما شیرزالیں جنک چار ماہ اِنت کہ زِندانی اِنت۔ اے چاریں ماھاں جُست ءُ پُرس، زوراکی، ایوکی ءُ زمزیلانی زوراکیانی دیمپان بیتگ، بلے وھدے کہ مرچی اَمیدگِس ءَ پیش بوت گڑا چہ آئی ءِ دیم ءَ پروش ورگ ءِ ساھگ نیست اَت، بلکیں بچکندگ ءَ اَت۔ انچوش بچکندگ ءَ اَت کہ زوراکی ءِ دیم ءَ ایوک ءَ شھماتے نہ اَت، بلکیں پہ آؤکیں پدریچ ءَ دلجمی ءُ دلبڈّی ءِ مادنیں راھے اَت۔
راجدپتر ھچبر چوش نہ بیتگ کہ یک سیاسی بندیگے آمیدگس ءِ آھگ ءَ جج آمیدگس ءَ یل بہ کنت ءُ بہ تَچ ایت۔ اے ایوک ءَ یک دمانے نہ اَت اے زورگِر ءِ سرجمیں ھَک ءِ نزام ءَ آدینکے اَت۔۔۔۔۔آدینک کہ آئی ءِ تہ ءَ آ وتی بُزدلی ءُ وتی دیم ءَ داتگیں نکاب ءِ چارگ ءَ تُرسگ ءَ اَت۔
من ھر وھد ءَ ڈاکٹر مھرنگ ءِ سر ءَ نبشتہ کُتگ، گُڑا ھر وھد ءَ من آئی ءَ یک ٹوھیں ھستی یے ءِ شُبین داتگ۔ آئی ءِ شیرزالی ءِ درشان کنگ ءَ شُبین ِْراشتگ، گال گچین کُتگ، چھر جوڑ کُتگ، بلے مرچی وھدے من آمیدگس ءِ تہ ءَ گیپتگیں تامُر دیست کہ آ ٹھک دیگ ءُ سک کندگ ءُ گْوشگ ءَ اَت کہ ”جَج تَتکگ“۔۔۔۔۔ گڑا منی گال کم بیتگ اَت نَد اُوشتاتگ، جیڑگ اُوشت ءِ آماچ بیتگ، بس من ھمے جیڑ اِت کہ مردمے کہ مزن بہ بیت آ زوراک ءِ دیم ءَ ھم سوبمند گندگ بیت۔ ءُ ناگھانی چہ منی دپ ءَ ھمے گپ دراتک کہ مھرنگ ءَ مزنی ءِ زانگ ءِ اے کَچ ھم ساچ اِتگ۔
ڈاکٹر مھرنگ ءِ کندگ گھگیری یے اَت، یک بے تواریں زھرشانی، یک پُرتواریں گھگیری یے اَت۔ اے کسانیں گپے نہ اِنت کہ پد ءَ زِندان ءَ روگ ءَ اَت، یک جنینے کہ دژمن ءِ آمیدگس ءَ ھمے وڑ ءَ بہ کند اِیت کہ کازی آمیدگس ءَ یل بہ کنت ءُ بہ روت۔ آ کندگ ایوک ءَ پہ آمیدگس ءَ ساڑی ئیں مردمانی واستا نہ اَت، پہ سرجمیں راج ءَ کُلوھے اَت کہ دُژمن ءَ زور مان بلے دلجم نہ اِنت، توپک ھست بلے لیکہ نیست، آمیدگس ھست بلے ھَک نیست۔
ڈاکٹر مھرنگ ءَ اے گپ پیشداشت کہ سروک ایوک تران ءُ اُگدہ ءِ نام نہ اِنت۔ سروک ھما اِنت کہ زوراکی ھم پہ آئی ءَ شانے جوڑ بیت کہ ٹپّاں گوں دلبڈّی ءَ مَٹ بہ کنت، سانکلاں سَھت ءُ زیور سرپد بہ بیت، آئی ءِ ھستی پہ وتی مردماں دلبڈّی یے بہ بیت۔ ھما سروکے بیت کہ سانکلاں بستگ، بلے دُژمن ءِ چماں چم سک بہ دنت ءُ گپ بہ جنت۔گوں وتی بچکندگاں آئی ءَ بےوس بہ کنت۔
ڈاکٹر مھرنگ تو دُژمن بے پَردگ کُتگ، تو پیشداشت کہ یک بلوچ زالبولے کہ وتی لیکہ ءِ سر ءَ دلجم اِنت ءُ تئی در ءَ کئیت گڑا تئی در ھالیگ بنت، تئی کازی تچ اَنت، تئی کانود وتی مرگ ءَ مِر اَنت۔ تو مارا پیشداشت کہ تو یک مردمے نہ یک زْرمبشتے ئے۔ تئی کندگ پہ بلوچ راج ءِ بےکرار کنگ ءِ توار اِنت، تئی مھکمی پہ یک پدریچے ءَ رھشونی یے۔ تئی شیرزالی دژمن ءِ مان میاتکی ءِ پروش اِنت۔
مرچی تئی ٹھک، تئی بچکندگ، تئی گال۔۔۔ اے دُرس پہ مُدامی راجدپتر ءَ نبشتہ بیتگ اَنت۔ اے ھما راستی اِنت کہ اِشی ءَ ھچ آمیدگِس، ھچ زندان، ھچ ریاستی اِداراہ ھلاس کُت نہ کنت۔ تو پیشداشت کہ راجدپتر اِیوک ءَ گوں توپک ءُ پیسلھاں جوڑ نہ بنت، لھتیں وھد ءَ یک ٹھکے سرجمیں راجدپتر ءَ نوک جوڑ کنت۔
ڈاکٹر مھرنگ تئی ٹھک نوں یک لیکھے، یک انچیں لیکھے کہ وھد ءِ آمیدگِس ءَ باجے بُرتگ، ءُ اِشی ءِ توار داں دیر ءَ اِش کنگ بیت۔
