نبشتہ کار: زریپ زھیریگ
ما سپرے ءَ دَر کپگ ءَ اِت ایں، ءُ اے سپر ءَ ما چار سنگت اَت ایں۔ چہ سپر ءِ درکپگ ءَ پیسر ما اوتاگ ءِ کماندار ءَ را گْوشت کہ شما داں لھتیں روچ ءَ سبر بہ کن اِت کہ اوتاگ ءِ سنگت کم اَنت ءُ دُرست سنگت سپران اَنت۔ کار ھم باز ھست ءُ مئے دِگہ دو نوکیں سنگت اَتکگ ءُ ما دِگہ اُوتاگے ءَ سنگتانی کِر ءَ اِیں۔ اگاں آ سنگت اَتک اَنت، گُڑا نوں شما دَر بہ کپ اِت۔
دو ءُ سَے روچ گْوست ءُ یک روچے سنگتاں گْوشت کہ شمئے سپر دُور اِنت، پمیشکا شما دَر بہ کپ اِت ءُ آ سنگتاں ما لوٹائین ایں۔ چہ آ سنگتاں یکے کندیل جان اَت، ءُ ما دَر کپت اِیں دیم پہ وتی سپر ءَ۔ بس وھد گْوازان ءُ ھر وھد ءَ کہ مئے گوں سنگتاں ھال ءُ اِھوال بوت بس ھر سنگت ءِ دپ ءَ اَت کہ کندیل یار سک ءَ جپّاکش ءُ مِھنَتی ئیں سنگتے، کندیل جَنگجو ءُ بھادُوریں مَردُمے۔
چہ سنگتانی گومے ھبراں منی دل سک وش اَت کہ اے وَڑیں نوکیں سنگت یک ءُ دو سال ءِ تہ ءَ چوش لایک ءُ بھادُر بہ بیت، گُڑا دیمتِر ءَ گُل ءِ کاراں شریں وڑے ءَ بُرت کنت ءُ سک باز سنگت ھیل دات کنت ءُ مئے جاہ اِش انوں گیپتگ دیم ءَ اِے سنگت اَچ ما گِش کار کُرت کن اَنت۔ بس ھمے اُمیت دل ءَ زندگ اَت۔
اگاں وھدے اِے ھند ءُ دمگاں جَنگے ءِ ھال بہ بوتیں بزاں گچک، آواران، جاہ ء آھو داں گُلیں گریشگ ءَ کُج ءَ کہ بدواہ ءِ بے سوبی ءِ ھال رَس اِتگ اَت گُڑا اُود ءَ اَلم کند جان ءِ نام گِرگ بوتگ اَت۔ ءُ کندیل جان چوناھیا سکیں نرم تبیں مردُمے اَت، ھر وھد ءَ کہ دامگ ءَ اَتک گُڑا گوں من اَلم ھالے کُت ءُ چَہ کندگ ءُ مزاک ءَ گیش آئی ءِ جُست میڈیا ءُ گل ءِ کارانی سر ءَ اَت۔
پرچا کہ آ وانِندہ ءُ زانتکاریں ھمبلے اَت، آ زانگ ءَ اَت کہ میڈیا ءِ سیت ءُ نپّ چے اَنت ءُ مئے راجی جُنز ءِ لوٹ ءُ واھگ چے اِنت، آئی ءَ اَلم اِے جُست ھم گیپتگ اَت کہ باریں ھالان بہ دے کُجام ھند ءُ دمگاں نوک نوکیں کار بوتگ؟ چِنکہ پوجی مُردار بوتگ؟ بس آئی ءِ ھبر ھمیش اَت۔
یک روچے من آئی ءَ را جُست کُت کہ تو ماں گریشگ ءِ ھند ءَ شُتگ ئِے وتی کسانی ءَ لیب جاھاں، باریں چوں اِنت اُود ءِ موسم؟ چوں اِنت یزیدیں لشکر گوں وتی کاسگ چٹّیں کشندہ ٹولی ءَ؟
آئی ءَ کندگے جَت ءُ پسّو دات ”یار اِے کاسگ چٹّ ءُ لگوریں پوج ءِ جُست ءَ مہ کن، آ زان اَنت کہ کندیل اَتکگ نی آ تُرس ءَ چہ بُنجل ءَ دَر نہ کپ اَنت، ھاھاھاھا۔“
من ءُ آئی ءَ داں سک دیر ءَ گپ کُت ءُ کند اِت، رند ءَ آئی ءَ وتی اَکسے دیم دات کہ آ چہ ھید ءَ میچل ءُ سر ءِ مِید ءِ کٹ اِتگ اَت اَنت۔ چماں گْوش ئے واب شَمُشتگ اَت، بلے آئی ءِ سبر ءُ اُوپار چو شاشان ءِ کوہ ءَ مُھکم اَت۔
بس آ کندیل اَت کہ تھاروکیں شپاں روک اَت
آ کندیل اَت کہ پہ آجوئی بَل اِت
آ کندیل اَت کہ دَمبرگ ءِ نامے نہ زانت
آ کندیل اَت کہ چہ مرگ ءَ سرگْوستگ اَت
آ کندیل اَت کہ ھر جنگ ءَ ساڑی اَت
بلکیں!
کندیلیں ورنا کدی نہ مِر اَنت، آ مُدام مئے نیام ءَ ھست ءُ پہ دائمی ھیات اَنت۔
چی ءَ کہ کندیلیں ورناھانی پگر زندگ اِنت، کندیلیں بالو مُدام آس ءَ اَمباز کن اَنت پہ وتی راج ءِ وشیں باندات ءَ۔
