ڈاکٹر اللہ نزر، بام ءُ امانت
نبشتہ کار: دلمراد بلوچ
رجانکار: ھسابجار
زمانگے ءَ من اکس کشے اِت آں۔ اکس کشی ءَ بلد نہ اِتاں، بلے ھُبّ ءُ کیمرا ھردُک ھمسنگ اِت اَنت۔ بازیں اکسے گپت داں روچ ء مروچ ھارڈ ڈرئیوآن بس کید اِنت۔ یکے منی بے تھمبلی ءُ دومی ماں چاگردی رساندر ءَ اکسانی کمشرپی ءَ گنداں دل نہ گْوش اِیت کہ اِشاں چہ کید ءَ در کن یا بلکیں منی پدمنتگیں ھیال اِنت کہ چہ چاگردی رساندَرءَ ماسگاں۔
ماں چاگردی رساندَر ءَ اکسانی بے وڑی ءَ کارمرزی ءَ گنداں دل نہ گْوش اِیت کہ اِشاں آجو بہ کناں، پمیشکا بازیں اکسے من ءَ ڈوبارگ ءَ اِنت۔ ھمیشانی تھ ءَ یک اکسے ھست کہ یکے ڈاکٹر اللہ نزر ءَ سک دوست بوت۔ دل گْوش اِیت آئی ءَ مروچی چہ کید ءَ آجو بہ کناں۔
دوھزارچاردہ ءِ 2014ءِ گپ اِنت۔ من گوں ڈاکٹر منّان جان ءَ ماں کولواہ ءَ گشت ءَ اِت انت، چیزّے دگہ ھم ھمراہ گون اَت، یک روچے منان جان ءَ گْوشت: ” مرچی بریں ڈاکٹر اللہ نزر ءِ گْور ءَ۔” آ چہ ما سک باز دور اَت، مئے کاروان گوں دو پرپٹ ءَ چُٹّ اِت۔
ڈاکٹر منّان جان ءُ ڈاکٹر اللہ نزر۔۔۔ سیاد، ھمگنگل ءُ ھم مکتبی، چہ اشاں گیشتر لیکّھی سنگت۔ گوں اُود ءِ رسگ ءَ منّان جان ءِ کندگ ءُ ڈاکٹر اللہ نزر ءِ مسکرائی۔ شاہستگی ءِ و نام نیست اَت، بلے ھرجا کہ شاہ نشتگ ، شاہ اِنت۔ چوشیں جاھاں اے وڑیں گپ نہ اُوشت انت۔
ما اندازہ دو شپ گوں ڈاکٹر ءَ داشت۔
من ھردُک ڈاکٹرانی بازیں اکسے گپت، بلے آ من شنگ بھ نہ کُت اَنت۔ آئی ءِ ھمراھاں پہ واجو ءَ یک گونڈیں تمبوے جتگ اَت۔ یک شپے شام ءَ پد من مار اِت کہ اگاں سُھب ءِ ٹِکّ کُتگیں روچ چہ تمبو ءِ پُشت ءَ چست بیگ ءَ کید کنگ بہ بیت تاں یک شاھکاریں ندارگے جوڑ بیت۔ گوں ھمے پگر ءَ من واب کپت آں۔
سُبب ءَ من مھلہ پاد اتک ءُ روچ ءِ ودار کُت۔ روچ ءَ وتی وھد ءُ پاساں ٹک کنگی اَت، بلے ودار ءَ بیزاری بیان اِت آں۔ وھدے کہ روچ ءَ ٹک دات، تاں من بس یک برے بٹن جت، گْوش ئے گوں وت ءَ گْوشتگ ات “ ھرچی بیت شر اِنت۔”
ڈاکٹر اللہ نزر ءَ گْوشت “ بیار ، تئی اکس ءَ چاراں ۔”
من کیمرا شھاؤرت۔ دُرستیں اکسانی چارگ ءَ پد من ءَ وتی گور ءَ توار ئےِ کُت۔
“توکل ! چونیں زیبائیں اکسے۔ اے منیگ اِنت، اِشی ءَ دگہ کس ءَ مہ دئے۔”
من کول کُت: “ واجو جان، اے اکس تئی امانت انت، من اِشی ءَ بھ کارمرز نہ کن آں۔”
سال گْوزان بیت اَنت۔ ڈاکٹر وتی راہ ءَ من وتی۔ آ اکس ھم یک ھارڈ ڈرائیوے ءَ کید بوت۔ مروچی دل ءَ اِنت کہ آ امانت ءَ آجو بہ کن آں، نیمگے کول ءِ پلگاری، دومی نیمگ ءَ دل ءِ گْواھی کہ اے اکس ءِ اشی ءَ چہ شرتریں وھد بلکیں مہ بیت۔ بیا مرچی دل ئیگ ءَ کنیں۔
