نبشتہ کار: جھانزیب بلوچ
من نہ زاناں اے نمدی ءِ بندات ءَ چوں بہ کناں، پرچا کہ نوں ھم اے درستیں وھد ءَ پد من ءَ انگت باور نہ بیت کہ تو اِد ءَ نہ ئے۔ تئی مرگ ءَ ھرچی بدل کُت۔ منی اندر ءِ تہ ءَ چیزے ٹُکّ اِت کہ کس ھلاس کُت نہ کنت۔ چہ ھما وھد ءَ کہ تو اے دگنیا ءَ یلہ داتگ من ءَ انچوش سما بیت کہ من انگت ھما مردم نہ آں۔ منی یک بھرے گوں تو یلہ داتگ ءُ منی دگہ بھرے بس زندگ بوگ ءِ جھد ءَ اِنت۔
پِت تھنا منی مات ءُ پت نہ اِنت، آ منی رھشون اِنت، منی زور اِنت ءُ منی مستریں کُمک اِنت۔ تو ھما بوتگ ئے کہ من مدام آئی ءِ نیمگ ءَ چمّ شانک داتگ اَنت۔ انگت ھرکس ءَ وتی پت ھست، بلے من تھنا آں. من کہ ھیران بوتاں گڑا تو من ءَ راہ پیش داشت۔ من کہ ترس اِتاں گڑا تئی ھست بوگ ءَ من ءَ کرار دات۔ نوں تئی ھست نہ بوگ ءَ زند ھالیگ ءُ سیاہ گندگ ءَ کئیت۔ من ترا آزمان ءَ ، وتی واباں ، وتی یاتاں شوھازگ ءَ آں، بلے من ھرچ وڑیں جھد بہ کناں ، من ءَ پد ءَ تئی توار ءِ شوھاز نہ بیت۔
ھرروچ من پاد کایاں ءُ شالا اے درست وابے بہ بنت کہ من ترا وتی ھمیش جاہ ءَ نشتگ ءُ من ءَ مسکرا کنگ ءَ گنداں، بلے من ءَ نوں بس تئی نابودی گندگ ءَ کئیت۔ اِے لوگ ءِ بے تواری چہ ھرچ کوکار ءَ گیشتر اِنت۔ ھما جاگہ کہ تو نشتگ ات ئے نوں بے جان ءُ بے جان ءِ مارِشت ءَ کنت، آزمان ھم ھالیگ اِنت، انچو گْوش ئے آ ھم تئی یات ءَ اِنت۔ انچوش سما بیت کہ دنیا ءَ ھما دمان ءَ من ءَ وتی لاپ ءَ بند کتگ کہ آئی ءَ ترا گار کتگ۔
اَبّا! تئیگ ءَ ابید زند آسان نہ دردناک اِنت۔ لھتیں روچاں من گھ بوگ ءِ جھد ءَ کناں، دگرانی دیم ءَ مسکرا کناں، من وتی وشیں دروشم ءَ پیش داراں، بلے وھدے کہ من تھنا باں گڑا من ٹُکّر ٹُکّر باں. من بے تواری ءَ گریوگ ءَ آں، تئی یات ءَ۔ من ءَ تئی گپ یات اَنت، تئی توار، تئی ھشکیں ھبر یات اَنت ءُ اے زانگ ءَ سک درد بیت کہ من پد ءَ ھچبر ایشاں نہ اشکنگ ءَ آں.
برے برے جیڑاں کہ تو من ءَ چہ بُرز ءَ چارگ ءَ ئے؟ منی اُمیت اِنت کہ تو ئے۔ امیت انت کہ تو گندگ ءَ ئے کہ من ترا چے پیم یات کناں۔ امیت انت کہ تو زان ئے کہ یک روچے ھم نہ گوز ایت کہ تئی ھیال ءَ مہ کنت۔ من دل ءِ توک ءَ گوں تو گپ کناں۔ من ھرچی گوں تو شیئر کناں اگاں تو پسّو دات نہ کن ئے۔ من انگت ترا کسانیں وڑے ءَ وتی کش ءُ گور ءَ ماراں، وتی ھیالانی تہ ءَ، وتی دل ءِ تہ ءَ، منی ساہ ءِ تھانگ ءَ۔
تو مزنیں پِتے بوتگ ئے۔ تو من ءَ ھرچی داتگ۔ مھر، رکّینگ، رھشونی ءُ چہ درستاں مستریں گپ ایش اِنت کہ من ءَ وت ءَ باور۔ تو من ءَ وانینتگ کہ من ھچبر ھلاس مہ باں، مدام مھروان بہ باں ءُ ایماندار بہ باں. نوں کہ تو شتگ ئے، من ھما سبکّانی سر ءَ زندگ بوگ ءِ جھد ءَ کناں، بلے اے سک گران اِنت۔ اے سک گران اِنت پرچا کہ تو ھما چیزانی سر ءَ باور کنگ ءِ سبب بوتگ ئے۔
اَبّا من لوٹاں کہ تو بہ زان ئے کہ تئی نہ بوگ ءَ منی زند ءَ ھورک ءُ ھالیگ اِنت، ھما کنڈ ءَ ھچ چیز پُر نہ کنت۔ نہ وھد، نہ مردم، نہ گال ھم۔ ھر کارے کہ من نوں کناں دگہ رنگے ءَ ماراں ءُ وشی ناسرجم اَنت۔ منی سوبمندی ھم ھُشکیں مارشتے آماچ، پرچا کہ تو اِد ءَ نہ ئے کہ آھانی گواہ بہ بہ ئے۔
من باز براں ننداں ءُ جیڑاں کہ اگاں تو انگت اِد ءَ بوتین ئِے گڑا زند چون بوتگ اَت۔ من جیڑاں کہ ما وتی باندات ءِ بابت ءَ گپ ءُ تران کن اِیں، یکجاہ کند اِیں ءُ چیزانی پیشبندی ءَ کن اِیں چو کہ ما پیسرا کتگ ات۔ من ءَ تئی شور ءُ سلاہ یات اَنت۔ من ءَ ھما وڑ ءِ یات کئیت کہ تو من ءَ ھما وھد ءَ چارگ ءَ اَت ئے کہ تو سوبین ءُ اِیمن بوتگ ئِے۔ من ءَ تئی مھر، تئی کسّھانی یات کئیت۔
تئی مرگ ءَ من ءَ بازیں چیزے وانینتگ، زند چنچو کسان اِنت۔ ھاندان چنچو المی اِنت ءُ مھر چنچو گھتر بوت کنت، بلے من ءَ درد ھم وانینتگ اَت۔ یک دردے کہ من مسکرا کنگ ءَ ھم مار اِت۔ یک دردے کہ من ھر جاہ ءَ کہ رواں وتی سر ءَ براں۔ من زانتگ کہ چوں گوں ھما درد ءَ زندگ بہ باں، بلے من ھچبر آدت نہ کن آں.
مردم گْوش اَنت کہ من دیم ءَ بہ رواں، بلے من چوں چہ ھما مردم ءَ دیم ءَ بہ رواں کہ من ءَ زند داتگ؟ من چوں ھما مرد ءَ شموشت کناں کہ من ءَ دیم ءَ برتگ، رھشونی کُرتگ ءُ من ءَ انچو دوست بوتگ کہ دگہ کس ءَ نہ کتگ؟ من دیم ءَ روگ نہ لوٹاں، من ترا ھرروچ یات کنگ لوٹاں، من وتی ھر کارے ءَ تئی یات ءَ زندگ دارگ لوٹ آں۔
پمیشکا من اے نمدی ءَ پہ تو نبشتہ کناں، اے اُمیت ءَ کہ منی گپ تئی گْور ءَ سر بنت، ھر جاگہ کہ بہ بہ ئِے۔ من منت وار گْوشگ لوٹاں، منت وار کہ تو شرتریں پتے کہ کسے چہ آئی ءَ لوٹ اِت کنت۔ ھر کُربانی، بر مسکرا، ھر سبکّ ءِ منت واراں ءُ من گْوشگ لوٹاں کہ من ترا دوست داراں، چہ ھما چیز ءَ گیش کہ گالاں درشان کُت کنت۔
منی سر ءَ چماں شانک دیگ ءَ بہ دار اِت۔ منی دل ءَ پہ ابد بہ نند اِیت۔ من مدام تئی چُک باں ءُ من ھرچ وڑ مزن بہ باں من ءَ مدام تئی زلورت بیت۔
اَبّا! بے پتی گْران اِنت، داں کہ ما یک روچے پد ءَ گند ءُ نند کن اِیں بے مٹیں مھراں گوں۔
تئی چُک: جھانزیب بلوچ
