نبشتہ کار: سنگر بلوچ
من لائبریری ءَ نِشتگ اِت ءُ گوں وتی پیپرانی تیاری ءَ گُلائیش اِت آں کہ ساھت دہ ءُ نیم ءَ منی گوانکو ءَ آواز کُت، وھدے من گوانکو چار اِت منی وٹس ایپ ءَ کسے ءَ کلوھے روان داتگ ءُ نبشتہ اَت “مروچی سُھب ءِ چار بج ءَ کیچ (تربت) ءَ سَے ورنا ءِ لاش کپتگ” بلے من ءَ اے سما نیستگ اَت کہ سارو تو ھمے سئیں ورناھانی رم ءَ ھوار ءُ وتی سر پہ گُلزمین ءِ آجوئی ءَ ببا داتگ۔ من کلوہ چار اِت ءُ پد ءَ گوانکو اِیر کُت، کتاب پچ کُت ءُ وانگ بندات کُت۔ کسانیں ساھتے ءَ رند دل ءَ گْوشت رسانکدر ءَ پچ کن ءُ بہ چار نوکیں نوکاز (اپڈیٹ) چے ھست، وھدیکہ رسانکدر من چار اِت داں تئی اکس شِنگ ءُ جھل ءَ نبشتہ اِنت ”پیروز پنّام ء ساربان بلوچ گوں دژمن ءَ دیم پہ دیمی میڑ ءَ وتی دو ھمراہ ءَ ھوار
شھید بوتگ۔“
وھدیکہ من اے ھال اِش کُت، من ءَ باور نہ بُوت کہ سارو تو مئے میان ءَ جسدی دْروشم ءَ نیست ئِے، بلے مَرگ ءُ شھیدی یک راستی یے ءُ چہ ھمے راستی ءَ کسے رکّ اِت نہ کنت۔ من وتارا وت دلاسہ دیگ ءَ اِتاں، بلے دومی نیمگ ءَ منی چمّ ارس گوارگ ءَ اَت آں۔ شال ءِ موسم سک نہ وش ءُ من سک بے چاڑ اَت آں، ھمے روچ ءَ سی ایس ایس ءُ پی سی ایس ءِ چکاس ءِ رزلٹ اَتکگ اَت۔ سوبمند بوتگیں مردماناں رسانکدر ءَ مراد باتی دیگ ءَ اِت اَنت، بلے کسے ءَ سما نہ اَت کہ سارو تئی وڑیں وانندگ ءُ سرپدیں ورنایے ءَ وتی زند ءِ واھشت ءُ سرجمیں آسراتی پہ راج ءِ وشیں بانداتے ءَ گُٹگیر کُتگ اَنت ءُ وتارا کُربان کُتگ۔
من گوں ھمے جیڑگاں کش ءَ دُکانے ھستگ اَت شُت آں، من گْوشت “ٹالے سیما سگریٹ بہ دے” گپ منی دپ ءَ اَت کہ دُکان ءِ واھُند ءَ من ءَ پسو دات ءُ گْوشت: “تو وت چہ لاگری ءَ مِرگ ءَ ئے، پد ءَ سیما سگریٹ اَنچو کشّے گْوش ئے زان ءَ بلوچستان ءِ سرجمیں بار ءُ گم تئی کوپگان اَنت۔”، گُڑا من دُکان ءِ واھُند ءَ را گْوشت ”مُلا دگہ چیز ءَ دست نہ رس اِیت، مردم سگریٹی ٹالے کشّ اِیت ءُ وتی پُپے سوچ اِیت۔“
سارو یار! مروچی تئی یات، گپ ءُ ھبر پہ سگریٹ ءِ کشّگ ءُ وتی اندر ءِ ماندارگ ءَ پہ ھلاس نہ بہ اَنت، بلے تو اِشتاپ کُت ءُ سک زوت شُت ئِے۔ ھمے گپ ءَ من کہ جیڑاں گُڑا سک بے تاھیر بہ آں، بلے ھیر آجوئی ءِ راہ ءَ جنگ کنگ ءُ شھید بوگ بیت۔ سارو تو وھدیکہ ڈیلیٹا ءَ وانگ ءَ اَت ئِے منی ہم تبک اَت ئِے، ترا زیبائیں جنکے دوست بوت کہ آئی ءِ نام اَت ٹیٹل۔ ترا بے کساس آئی ءَ گوں مھر اَت، مُدام تو وانگجاہ ءِ دگ ءِ سر ءَ نشت ئِے کہ ٹیٹل چہ وانگجاہ ءَ واتر بئیت آئی ءَ چاراں۔
ھو! باز رنداں کہ کوہ ء مُراد ءَ رش ءُ کشّ بوتگ، چہ دور ءُ دراں مردم پہ زیارت ءَ اَتکگ اَنت، گُڑا تو ھمے زیارتیانی رَم ءَ ھوار کوہ ءِ مُراد ءَ زیارت ءِ نیمون ءَ اَتکگ ءُ وتی ٹیٹل ءَ گوں دُچار کپتگ ئِے، بلے وھد ءِ ھمراھی ءَ تئی تب مَٹ ءُ بدل بْوان بوت۔ مارا سما نہ اَت ءُ چہ ڈیلٹا ءِ وانگجاہ ءَ در کنگ بوت ئِے، مُدّتے ءَ رند تو لاھور ءَ پہ گیشیں وانگ ءُ زانگ ءِ ہاتر ءَ رھادگ بوت ئِے۔
بلے! اے وھداں سارو یار تو کس یات ھم نہ کُت، من ھمے جیڑ اِت کہ بہ گندئے نوں تو ٹیٹل اُوں ھمے رنگ ءَ شموشتگ۔سالے ءَ رند وھدیکہ تو چہ لاھور ءَ واتر شال ءَ اتک ئِے من ءَ پون کُت ءُ گْوشت: ” کُج ءَ ئے یار؟”، من پسہ دات کہ شال ءَ کوٹی ءَ کپتگ آں، پد ءَ تو گْوشت: “بیا ھوٹل ءَ من اَتکگ آں، سک دیر انت کہ ترا نہ دیستگ زھیر بوگ ءَ اِنت۔ بیا گِند ءُ نندے کن اِیں ۔”
سارو یار! منی ءُ تئی یکّے دومی ءَ گوں گندگ ھمے روچ اَت ءُ پد ءَ تو دو روچ ءَ رند دیم پہ گُلیں کیچ ءَ شُت ئے ءُ تربت مزن شھدربرجاہ پولٹیکل سائنس ءَ ایڈمیشن زُرت، بلے ساربان ترا زمین ءِ مھراں انچو بے تاھیر کُتگ اَت کہ وانگ ءُ زانگی نہ اَت ئِے۔ کسانیں مُدّتے ءَ پد من کہ کیچ ءَ اَتک آں تہ جیڑ اِت گوں ترا دیوانے کن آں بلے ساربان تئ نمبر بند پیداک اَت۔ من بازیں سنگتے جُست ءُ پُرس کُت پیروز ءِ ھالاں بہ کن اِت نمبرے بند اِنت، درا اُوں نہ بیت۔ ھمے میان ءَ من ءَ سنگتے ءَ ھال کُت ءُ گْوشت: ”پیروز یار دیم پہ وتی منزل ءُ اسلیں مکسد ءَ جُنزان بوتگ ءُ شُتگ، آئی ءِ اِد ءَ شوھاز ءَ اُوں مہ کن۔“
ھمے رنگ ءَ وھد گوزان بوت، مُدّتے ءَ رند یک روچے پہ ادارُکی سارو ءَ وت من ءَ ھال کُت ءُ چو پیسریگیں وڑ ءَ آئی بِنداتی جُست اِش اَت کہ “ھالاں بہ کن باریں منی ٹیٹل چون اِنت؟”، چوناھیا من باز اِش کُتگ ءُ دیستگ کہ جنکی مھر ءُ اِشک مردم ءَ چہ بازیں چیزاں دور ءُ جِتا کنت، بلے سارو تو زمین زادگانی ھما لڑ ءَ ھوار اَت ئِے کہ زمین ءِ اِشک ءَ تو انچوش کُمار اَت ئِے کہ تو بازیں چیزّے ٹیٹل ءِ ھواری ءَ سرگْوز کُت ءُ پہ زمین ءَ وتارا کُربان کُت۔ سارو ترا یات اِنت کہ تو یک روچے ٹیٹل ءِ نمبر منی کِرّ ءَ لوٹ اِت ءُ من ترا دات، کمیں وھد ءَ پد تو من ءَ ھال کُت ءُ گْوشت: ”کُربان! ٹیٹل ءَ منی دو میسج ءِ پسو داتگ ءُ پد ءَ من ءَ بُلاکے کُتگ۔“
گوں اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ من ھُشک ءُ ھیران بوتاں کہ ترا چے پسو بہ دے آں، بلے من ھمے جیڑ اِت کہ ٹیٹل ءَ بہ گْوش ساربان زمین زُرتگ ترا نہ زور اِیت۔ بلے من کسانیں دمانے ءَ پد ترا پسو دات کہ یار ٹیٹل بائدیں چوں مہ کُتیں، پد ءَ تو من ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ”بلکیں ٹیٹل ترُسگ ءَ اِنت، یا منی ھاجتے نیست۔“ من تئی ھبر ءِ پسّو دات ءُ گْوشت یار سارو ٹیٹل نتُرسیں جنکے، پد ءَ تو گْوشت: ”ھو کُربان! من ءَ بس کسانیں کارے پہ ٹیٹل ءَ بوتگ، بلے ھیر!“
گوں ھمے ھال ءُ اھوالاں پد منی گوں ساربان ءَ دوبر ھال نہ بوت، بلے ساربان تھنا یک ملّ مِڑوکیں کُنگُر ءُ سرمچنڈے نہ اَت، بلکیں یک لیکھی، مُھکم ءُ پُھتوئیں سنگتے اَت۔ من کہ ھر وھد ءَ گُوشت سارو وتی ھیال ءَ بہ کن ءُ مُدام نیٹورک ءَ مبو، گُڑا ساربان ءَ من ءَ ھمے پسو دات ”کُربان! من وتی ھیال ءَ داراں یا نہ، بلے شُما وتی ھیال ءَ بدار اِت کہ ما پہ شُما جنگ ءَ اِیں۔ شُما ھست ئے ما ھست، اگاں شُما مہ نہ اِت مارا ءُ مئے مکسد ءَ ھِچ پائدگ نیست۔“
ساربان ءِ مدام ھبر ھمیش اَت کہ وتی گلامی ءَ بہ زان اِت، ساربان من ترا بس دو گپ ھال دیگ لوٹاں کہ ٹیٹل ءَ تئی نمیران بوگ ءَ پد بس تئی یک اکسے اسٹیٹس ءُ شَیرے نبشتہ کُتگ اَت۔ ساربان! تو ابدمان بوت ئِے، بلے تئی ٹیٹل ءَ من انگت وانگجاہ ءَ برے برے گنداں ءُ پد ءَ ترا یات کن آں۔ ٹیںٹل تو یل نہ کُت، بلے ٹیٹل ترا یل کُت۔ تئی ناپاکیں دُژمن ءَ را تئی کُنٹ ءِ کِرّ ءَ انچو ترسگ اَت کہ تئی کُنٹ ءِ دیگ ءَ ھم ساڑی نہ اَت، مات نورجان تئی واستا باز جُھد کُت بلے تئی دُژمن ءَ را نہ رھبند ناں کہ دودمان ھست۔
سارو! بہ گندے تو جسدی (جسمانی) دْروشم ءَ اَچ ما جتا بوتگ ئِے، بلے دانکہ بلوچ راج، بلوچ راجدپتر ھست ءُ مان اِیت تو پہ مُجّتی ابدمان ئِے۔
