ڈیھ ءِ مُریدیں میرل

بیست ءُ ھشتمی بھر

نبشتہ کار: ھلیل بلوچ

لھتیں روچ ءَ پد بارگ نیٹورکے گِپتگ اَت ءُ اتک ھال ئِے دات کہ اھمد نواز ھاران ءِ ایپ سی کیمپ ءَ وتی سِلاہ دور داتگ اَنت من میرل ءِ نیمگ ءَ چارِ ات، میرل منی چارگ ءَ گوں سرپد بوت مزنیں کندگے جت ئِے ءُ گْوشت ئِے “تئی دِل ءِ تُپنگے بُرت گوں۔”

من گْوشت “تو نہ منّ اِت، اگاں ناں اے وھد ءَ تُپنگ من ءَ بڈّ ءَ اَت۔”

بارگ وتسرا وَت برے منی نیمگ ءَ برے میرل ءِ نیمگ ءَ چار اِیت ءُ کند اِیت، من جُست کُرت “ھاں بارگ! دگہ ھالے ھست زان ءَ؟” آئی ءَ گْوشت “شُما آئی ءِ سر ءَ تجزیہ کنگ ءَ اِت، شُما زان اِت آئی شُمئے باروا چے گْوشتگ۔”

ما دْراھیں سنگت بارگ ءِ نیمگ ءَ دلگوش بوت اِیں۔

“اھمد نواز گْوشتگ کہ من ایشان ءَ دیستگ، یک برے دِل ءَ گْوشتگ دوھیناں جن آں، پدءَ من ءَ ایشانی سرءَ رھم اتکگ کہ گْونڈیں زھگ اَنت۔ میرل ءِ اسل نام ئِے نہ زانتگ گْوشتگ ئِے ناسر گوں یک پسٹلے ءَ پمّن مُتر چلائینتگ من بہ لوٹ اِتیں دزگیر ھم کُرتگ ات۔”

بارگ تاں مزنیں وھدے ءَ میرل ءَ چیڑینتگ کہ تو گْونڈویے ئے ءُ میرل ءَ بچکندے جتگ ءُ گْوشتگ “تو بسّ ئِے کن یار۔”

لھتیں وھد ءَ پد بارگ کولواہ ءِ نیمگ ءَ شُت۔ سال 2016 ءِ نْیام اَت ما چہ موسکائی ءَ وتی لڈّ زُرت ءُ دیم پہ باگی ءَ روگ ءَ اِت اِیں۔ ما باگی ءِ شَم ءَ لگّ اِت اِیں مارا تھاری ءَ گِپت۔ مارا ھَیرات ءِ واستا بُزے گون اَت کہ ھاجی ءَ کوتل کُرتگ اَت ءُ ھمد ءَ شَم ءِ سرءَ نشتگ اَت ءُ بی بی سی ءَ گوش دارگ ءَ اَت۔ ما آدگہ سنگت شہ شَم ءَ جھلاد بوت اِیں، بلے ھاجی وتی ھساب ءَ نشتگ اَت۔ ھمے شیپ ءِ تہ ءَ اولی آپ ءَ ما داشت کہ شَپ اِنت ءُ گر ءُ گٹّاں ھَر شُت نہ کن اَنت۔ ما نوک سامان لائینت اَنت کہ دور مردُمے ءِ توار بوت، ما ھمے پھم اِت کہ بی ایل اے ءِ سنگت ھمے نزّیکاں مہ بنت۔ ما واکی ٹاکی ءِ سر ءَ توار جَت، بلے ھچ پہ ھچ۔ کمّو دیر ءَ چاراں ھاجی ھیسک ءُ ھمپان اِنت، اتک ءُ گْوشت ئِے “من ءَ مار ءَ وارتگ۔” ھاجی سکّ ءَ سُھبریں سنگتے اَت کہ ھمود ءَ وتی پاد ئِے دو سئے جاگہ ءَ بستگ اَت، گُڑا سنگتاں ھمے ڈنگ ءِ جاگہ گوں بلیڈ ءَ کمّو تل دات ءُ شرّ پْرنچ اِت اِش دْراھیں زھر اِش کشّ اِت اَنت۔ ھمد ءَ مُلّا ابراھیم بُز ءِ ھیال ءَ کَپت دیم ئِے گومن کُرت ءُ گْوشت ئِے “بُز ءَ ھلال کن ءُ گرم ءَ گرم ھوجرینک ءَ بیار۔ پادا ھوجرینک ءِ تہ ءَ مان کن ان گُڑا زھراں چِکّ اِت۔”

ھاجی ءَ گْوشت “بُز من ھمود ءَ یلہ داتگ۔”

اوتاک ءِ تہ ءَ ھر وڑیں کارے بوتیں مُلّا جان ءِ دَپ ءَ منی نام اَت ءُ پد ءَ من چہ مار ءَ انچو تُرساں کہ من ھاجی ءِ نزّیک ءَ روگ ءَ نہ اِتاں کہ شَپ ءَ مار ھمد ءَ مئیت۔ بھت ءَ بہ چار مُلّا ءَ اِد ءَ ھم منی نام گِپت کہ رھمین ءَ بُزور بُرو بُز ءَ پٹّ ءُ بیار، نوں کَے مِر اِیت کہ من مِر آں۔ پہ دِل ءُ نا دِل گوں رھمین ھمراہ بوتاں، من مزنیں ٹارچے زُرتگ اَت بلے چہ رھمین پُشت ءَ روان اِت آں۔ رھمین مار ءِ کسّھاں کنان اَت کہ مار یک برے کسّے ءَ ڈنگ بہ جنت پد ءَ وتی جاگہ ءَ چہ سُر اِت نہ کنت ھمود ءَ وسپ اِیت، من گیشتر تُرس آماچ بوتاں کہ چو مہ بیت راہ ءِ سرءَ وپسوک بہ بیت مارا مہ وارت۔

داں شَم ءَ ما شُت اِیں بُز نہ دیست، واتری ءَ مار ءَ پوشّگے جَت۔ گوں مار پوشّگ ءَ من دْرکّ کُرت کوہ ءِ نیمگ ءَ، بلے رھمین دِل ءَ ڈڈّ اَت۔ سنگے زُرت ئِے من ءَ توار ئِے کُرت کہ تو ٹارچ ءَ بدار من جنان ئِے، رھمین مار جَت چاراں اے مار چہ گرّ ءِ ھما نسل ءَ اِنت کہ شاھے ھم ھست۔ ما اے مار ءِ باروا چہ کماشاں اِش کُتگ اَت کہ ایشی وروک نہ بچّ اَنت۔ شَپ ءِ شَپ میرل جان سنگتے زُرت ءُ شھید ساتک ءِ پِسّ ءِ گِس ءِ نیمگ ءَ درکپت کہ پیرینے الّم الاجے چیزّے درگیج اِیت۔ شَپ ءِ ساھت سَے ءَ واتر اوتاک ءَ وترا سر ئِے کُرت کہ پکّی وڑیں چیزے گون اِت ئِے۔ ھمے ٹپّ ءِ سر ءَ پکّی ایر کُرت اَنت نیم ساھت ءَ رَند زھر درآیان بوت اَنت۔

دو روچ ءَ رند مارا ھال رس اِت کہ بی ایل اے ءِ سنگتانی سر ءَ کُشندہ ٹولی ءَ اُرش کُرتگ کہ اُستاد مُرید تیر وارتگ ءُ سکّ ءَ زدگ اِنت۔

روان اِنت۔۔۔