دیدگ ءُ زرد ءِ مراد اَنت پُلگدیں ورنا منی

نبشتہ کار: ارپان آرپ

منی گناہ ھمیش کہ ھچ گناہ اُوں نیست

منی میار ھمیش اِنت کہ بے میاراں من

مں مرتگاں کہ من ءَ وشی ءِ گم ءَ کُشتگ

پہ چِلگیں ھتم ءَ سھتگیں ڈگاراں من

(اتا شاد)

زیشان ءِ مستریں میار ھمیش بوتگ کہ آئی ءَ را بلوچیں ماتے ءَ پہ ھزار اَرمان ودی کُتگ، آئی ءِ مکھیں مات ءَ آئی ءَ را گوں ھزار لیلو ءُ ارماناں رودینتگ۔ کسانسالیں زھگے اَت، آئی ءِ لیب ءُ گْوازی، وانگ ءُ دربرگ ءِ اُمر اَت شُما آئی ءِ کَماش آوار جَت۔ چم اَرسیگ ءُ روڈ ءُ دگانی سر ءَ درپدر کُت، آئی ءِ میار بس ھمیش اَت کہ آئی ءَ وتی بندیگیں پت ءِ ھاتر ءَ توار چِست کُت ءُ ھمک روانک ءُ نِندانکاں ھوار ءُ ساڑی اَت۔ آ نوک پُلیں گْواڑگے اَت، آ نوک سرَپتگ اَت۔ آئی ءَ انگت وتی سالونکی ءِ مُراد نہ دیستگ اِت اَنت۔

داں کد ما وتی جُھدکار ءُ ورناھیں سرانی بیگواھی ءُ شھید بوگ ءَ بے توار بہ بہ اِیں؟ بلکیں ھر بلوچ زھگ ءَ اے گپّ وتی دل ءَ دارگی اِنت کہ “منی باریگ باریں کدی کِیت”

چی ءَ کہ بلوچ ءِ مستریں میار آئی ءِ ھاموشی اِنت، گپّ بہ جنیں ھم جَنَگ بئیں گپّ مجنیں ھم جَنَگ بئیں۔ ھبر ایش اِنت کہ تُرس ءُ بیمّ ءَ مئے سر ءَ ساھگ کُتگ ءُ مئے ھون ءُ رگاں، مئے اندر ءُ ارواہ ءَ مان پُترتگ ءُ مئے باتن ءَ وتی مُھریں سانکَل جتگ اَنت، بلے مارا وتارا چرے سانکلاں آجو کنگی اِنت۔

اگاں ما گوں اُورت نِگاھی ءَ بہ چار اِیں تہ اے تُرس ءُ بیمّ مئے مستریں نزوری اِنت، ءُ اے جُھدکار ءِ راہ ءِ مستریں اَڑاند اِنت ءُ تئی ھر پُرجزبگیں گام ءَ مانگیشّین اِیت۔ اے درگت ءَ چی گویرا گْوش اِیت ” من یک روچے شُتاں کبرستان ءَ، من اُود ءَ انچیں مردُمانی مانِش دیست اَنت کہ آیاں اے گپ ءِ تُرس ءَ جنگءُ گِھگیری نہ کُتگ کہ ما یک روچے جَنَگ بہ ایں۔“

مرچی بلوچ سکیں نگیگیں دَورے ءَ گپتگ، مکھیں مات وتی بچیگانی ءُ ھاتونیں گْوھار وتی تنگھیں براتانی شھید بوگ ءَ رازیگ اَنت۔ آ شمئے کِرّ ءَ دزبندی کن اَنت، اگاں مئے زھگ ءَ کُش اِت، جَن اِتءُ  بَند اِت، بلے مئے چمانی دیم ءَ آئی ءَ بجن اِت۔ آئی ءَ گار مکن اِت، آئی ءِ ژانگولیں کُنٹ ءَ شیپ ءُ کوراں، ھساریں کوھانی بُن ءُ ھوٹَگاں دور مہ دے اِت داں تولگ ءُ رسترانی دَپار بہ بیت۔

بلوچ سکیں نگیگیں دَورے ءَ گپتگ، دُنیا ءِ دُز ءُ ڈُنگ چو مور ءُ مدگ ءَ بلوچ ءِ سر ءَ پر رتکگ اَنت کہ ما ترا کُش اِیں ءُ تئی راجی مَڈیاں پُل اِیں، بلوچ ءِ میار بس ھمیش اِنت کہ آ ھستی ءُ گنجانی ھُدابُند اِنت۔

من میان اُستمانی انسانانی ھک ءُ اوبالانی گَل ءُ انسان پھاز ءُ واکداریں جَھانی ادارھانی نیمگ ءَ دزبندی کن آں بلوچستان ءِ جیڑہ ءِ نیمگ ءَ دلجمیں چمشانکے بہ دے اَنت ءُ بلوچ ءَ چہ اے رستر ءِ دپ ءَ پچ بہ گِر اَنت کہ زند ءُ زاھری بلوچ ءَ چوں ھڈکئی ئیں کُچک ءَ ورگ ءَ اِنت۔

بلوچستان آجو بات

بلوچ وژھال ءُ ایمن بات