ڈاکٹر سبیا ءِ جُھد

ندکار: کنول بلوچ

یک راجے ءِ تمردیں زالبول چہ ترا پِکر، لچہ، ھیال، زُبان دوستی ءُ راجدوستی ءَ ھوار دِگہ بازیں چیز در برت اَنت۔ چوناھا من ترا چو گیش نہ دیستگ، تھنا یک برے گوں تو دُچار کپتگ آں ءُ پد ءَ ھمے سما کُت کہ تو یک سرجمیں لیکھے ئے، راجی سسایے ئے، بلکیں یک راجی جیڑہ ءُ پہ راج ءَ شھزانتے ئے۔

تئی تمردی، جور جوابی ءُ تئی راستی اے ریاست ءِ واستا سک بلاھیں تُرسے۔ چوناھا مُردم چہ تیر ءُ تپنگ ءَ تُرس ایت، بلے ترا وَ نَدے دست ءَ اِنت۔ گُڑا ما نہ زان اِیں کہ پرچا ریاست چہ ترا تُرس ایت؟

من گوں وتی چماں اے ریاست ءِ تُرس دیستگ، سپاھیگ چہ ترا ترسگ ءَ دیستگ اَنت۔ وھدے کہ مارا ریاست ءِ بندیگجاہ(لوکپ) ءَ بند کُت گڑا چہ یک موبائلے ءِ رِنگٹون ءَ تئی اوگام(نارہ) بنت، ھمد ءَ یک پولیس کارمندے گْوش ایت ”سبیا بلوچ ءَ ما وت کراچی ءِ دگ ءُ راھانی سر ءَ کُش اِیں ءُ دور دے اِیں۔“

پد ءَ ھمد ءَ من ءَ کَندگ کئیت کہ اِے ریاست چہ زالبولے ءَ بے وانک ءُ بے وس اِنت۔ من مار اِت کہ وھدے تو ملیر کورٹ ءِ دیم ءَ اوشتوک ءُ تران کنگ ءَ ئے ھمد ءَ تئی نام ءَ ھم نہ گِر اِیت۔ اے بد زبانی ریاست ءِ ترس ءَ پدّر کنت کہ ریاست چہ ترا چینچو ترس اِیت۔

من ترا وتی راھشون سرپد بہ آں۔ بِہ گند ئے تئی بیسہ ءُ ھمت چو من ءَ ھوار تیوگیں راج ءَ ھمت ءُ دلبڈی دیگ ءَ اِنت۔ ما پہ ترا مُدام سلامتی ءِ واھگ ءُ دُوا(دعا) کن ایں۔ ترا راج ءِ گم پِر اِنت۔ تو راج ءِ واستا جُھد کنگ ءَ ئے ءُ دہ سال اِنت کہ تو پہ راج ءَ جھد ءَ ئے۔ وھدیکہ اول سر ءَ تو بساک ءِ کماش بوتگ ئے گڑا تئی تُرسینگ ءِ واستا ریاست ءَ تئی برات بند کُت۔ بلے تو پد نہ کِنز اِت ئے، تو وتی جُھد برجم داشت۔ مروچی تو ماس پولیٹکس کنگ ءَ ئے ءُ وتی بے سمائیں راج ءَ آگاھی ءُ سرپسی دیگ ءَ ئے۔ برے تو راجدوستی شیئر نبشتہ کن ئے ءُ برے پہ راج ءِ سرپدی ءَ آشوبی آرٹیکل نبشتہ کن ئے، چوناھا اِے راجی جُھد ءَ بلوچ راج ءِ زالبولاں گوں وتی بْراتاں ھمگام ءُ ھمکوپگ بوگ لوٹ ایت پرچا کہ بے زالبول ءِ بھر ءَ آشوب سوبین نہ بنت۔ مرچاں وھد اے جاور ءُ تران ءَ تو ھرچ رنگ ءُ ھرچ وڑ ءَ راج ءِ تپلیں زھگاں بہ گر دان پیر ءُ کماش، ورنا ءُ زالبول دروستاں آگاھی ءُ بیداری دیگ ءَ ئے ءُ مروچی پد ءَ تئی ترسینگ ءِ ھاتر ءَ ریاست ءَ تئی پِت زندانیگ کُت۔ بلے تو انگت پد نہ کنزات ئے ءُ من ءَ ستک ءُ باور اِنت کہ تو وتی سرجمیں زند ءَ پد نہ کِنز ئے۔ گِند ئے تئی واستا نبشتہ کتگیں ھرچ چیز کم اِنت۔

من وتی نبشتانک ءِ گُڈّسر ءَ گْوش آں کہ تو ھر وھد ءَ راج ءَ گوش ئے “سلامت بات اِت ءُ بلوچ بات اِت”

بلے من ایشی ءَ بے ھال کُت نہ کن آں کہ پُرمھریں سلام پہ ترا، پہ تئی جُھد ءَ انت، پہ تئی آؤرتگیں آشوب ءَ اَنت”

شالا بلوچ راج تپاک، یکدست ءُ یکمُشت بات۔ بلوچی، زبان دوستی ءُ راجدوستی دیمروئی بہ کنات۔