نبشتہ کار: جھانزیب بلوچ
سمّی دین بلوچ ایوک ءَ جنکے نہ اِنت، آ ھزارانی توار اِنت۔ شانزدہ دْراجیں سالاں چہ آ یک دردناکیں سپرے ءَ رھادگ اِنت، وتی پت ڈاکٹر دین مھمد بلوچ ءِ شوھازگ ءَ۔ ودار کنگ ءُ جنگ ءَ اِنت کہ 2009 ءَ چہ بلوچستان ءِ شھر ھُزدار ءَ پہ زورانسری بیگواہ کنگ بوتگ۔
آ وھد ءَ سمی بس یک کسانیں جنکے اَت، آئی ءَ نہ زانتگ اَت کہ یک روچے آئی ءِ پت برگ بیت ءُ ھچبر لوگ ءَ واتر نہ بیت۔ شپ ءَ کہ آ گار بوت، آئی ءِ لوگ ءِ مردمانی واستا ھرچی بدل بوت۔ چہ ھمے وھد ءَ زند ءِ وڑ ءَ نہ بوتگ نہ جواب اَت نہ اِنساپ، بس ھاموشی اَت۔
وتی کسانی ءَ گوں اسکول، گوازی ءُ ھاندان ءِ وھد ءَ گْوازینگ ءِ بدل ءَ سمی ءَ وتی بنداتی سال زھرشانی کیمپ، پریس کلب ءُ سڑک ءِ کش ءَ گوازینتگ اَنت وتی پت ءِ اکس ءَ دست ءَ داشتگ ءُ ریاست ءَ جست کتگ: “منی بابا کُج ءَ اِنت؟”
آئی ءِ پت یک ڈاکٹرے اَت، یک مھروان ءُ نرم دلیں مردے اَت کہ آئی ءَ وتی راج ءِ ھزمت کتگ اَت۔ نہ مجرمے بوتگ ءُ نہ ریاست ءِ دُژمن بوتگ، بلے بلوچستان ءِ بازیں مردمانی پیم ءَ آ ھم بے ھچ کیس ءَ، بے ارزی ءَ برگ بوت۔ آئی ءِ جرم؟ کس نہ زانت۔ آئی ءِ ردی؟ بیت کنت بس بلوچ ءُ ھاموش بوگ۔
اے شانزدہ سالانی تہ ءَ سمّی مزن بوتگ، یک جنکے ءَ کہ وتی پت ءِ اکس ءَ دگانی سر ءَ دست ءَ بوتگ، آ یک شیرزال ءُ مھکمیں توارے جوڑ بوتگ۔ پُرایمنیں زھرشانیانی سروکی ءَ کنت، دْراجیں مارچاں رھادگ اِنت ءُ وتی توار ءَ نہ ایوک ءَ پہ وتی پت ءَ چست کنت، بلکیں پہ دُرستیں بیگواھیں مردمانی واستا۔ نوں آ بلوچ بیگواھیں مردمانی مھکمیں توار اِنت۔
آئی ءِ سپر چہ درداں پُر اِنت۔ آئی ءَ دیستگ کہ آئی ءِ مات شپ ءَ بے تواری ءَ گریوگ ءَ اِنت، آئی ءِ ناکو ءُ ناکوزتک بے پت ءَ مزن بوتگ اَنت ءُ آئی ءِ لوگ بے تواری ءَ بوتگ، بلے یلہ دیگ ءِ بدل ءَ آئی ءَ وتی درد گوں گَھگیری ءَ بدل کت۔ سمّی ءِ گُمان اِنت کہ چپ ءُ چاگرد ءِ پسو نہ اِنت، بلکیں گپ جنگ ءِ تھنا اُمیت اِنت۔ریاست آیاں “گاریں مردم” گْوش اِیت، بلے پہ سمّی ءِ وڑیں ھانداناں اے ایوک ءَ ھساب نہ اَنت۔ اے پِت، برات، چُک اَنت۔ انسان کہ واب ءُ ھاندان ءِ واھند اَنت، ءُ آیانی درد گوں رپورٹ ءُ ھاموشی ءَ مٹّ کنگ نہ بنت۔
ھر وھد ءَ کہ سمّی گپ جنت، گڑا شانزدہ سال ءِ درد ءِ سر ءَ زور اِیت ءُ پرایمن اِنت۔ آ ھِلال ءُ جمھوری وسیلگ ءِ رِد ءَ اِنساپ ءِ لوٹ ءَ کنت، بلے ھما وھد ءَ ھم واکدار آئی ءِ توار ءَ ایرموش کنت ءِ ناکامیں جھد کن اَنت۔ برے برے آ آئی ءَ را تُرسینگ ءِ جھد ءَ کن اَنت، بلے آ وتی جاہ ءَ چو مُھکمیں دیوالے ءَ اُوشتاتگ نہ ایوک ءَ پہ وت ءَ، بلکیں پہ آیوکیں پدریچ ءَ۔
سمی ءِ کسہ بلوچستان ءِ کسہ اِنت، یک زمینے کہ اُود ءَ بازیں مردم بے توار بوتگ اَنت بلے لھتے انگت ءَ دیم ءَ اُوشتاتگ اَنت۔ پمیشکا اے گُمان ودی بیت کہ اُمیت زندگ اِنت، چی ءَ کہ اے درد چکاریں زندمان ءِ تہ ءَ شیرزالیں جنکے گھگیری ءِ مستریں دْروشم جوڑ بوتگ۔
پرچا کہ شانزدہ سال تھنا یک ھسابے نہ اِنت، اے یک زندمانے ءِ ودار اِنت۔ یک زندگی یے زھرشانی، مشکلیں زندگی ءِ ھما جُست کہ منی پِت:
“ڈاکٹر دین مھمد بلوچ کُج ءَ اِنت؟”
اے درگت ءَ اگاں ھمے جُست ءِ پسو نہ رس اِیت، سمّی ءِ سپر اُوشت آماچی ءِ بدل ءَ برجاہ مان اِیت۔ آ دیم ءَ روان کنت، گپ جنت ءُ جُھد ءَ برجاہ دار اِیت۔ گوں ھمے اُمیت ءَ کہ یک روچے آئی ءِ پت ءُ دْراھیں بیگواھیں بلوچ پُسّگ وتی لوگاں واتر کن اَنت۔
