سَمّی ءُ مِھلب منی چمّانی دیم ءَ رُستگ اَنت

نِبشتہ کار: کوھی بلوچ

من ءَ یات اِنت کہ من چہ وانگجاہ ءَ در اَتکاں داں مردمانی بلاھیں مُچی یے دیم پہ پریس کلب ءَ روان اِنت، لھتے ءَ اکس دست ءَ اَت ءُ لھتے ءَ بینر، ءُ لھتیں انچیں اَکس اِتاں کہ نوں کْوھن بوتگ اِتاں انچو دست ءَ کنگ ءَ، چہ اکساں لھتیں انچیں اَکس اِتاں کہ من مُدام دیستَگ اِتاں مردمانی دست ءَ، بلے لھتیں انچیں اَکس اِتاں کہ من بِھ نہ دیستگ اِت اِت آں۔ ھمے اَکسانی میان ءَ سَمی ءُ مھلب (سَمی دین ءُ مِھلب دین گار ءُ بیگوھیں دین مھمد ءُ چُک) ءِ توار آزمان ءَ روان اَت کہ مئے پِت ءَ یل بہ کن اِت ”Release Deen Mohammad“…… بلے اے توار ءَ کس گوشدارگ ءَ نہ اَت، بس ھمے مردم کہ اے کاروان ءَ ھوار اِتاں ھمیشاں پَسّہ دات.

من داں ھوش داراں سَمّی ءُ مِھلب ماں دَگانی سر ءَ پہ وتی آریپیں پِت ءَ ءُ پہ ھما مردماں توار چِست کنگ ءَ اَنت کہ سالانی سال تھار ءُ تُرسناکیں کوٹیاں بندیگ اَنت، یا ھما کہ ناھک ءَ کُشگ بوتگ اَنت، یا ھما کہ چہ ماتانی دیم ءَ برگ ءُ پد ءَ آئی ءِ تیر سُپتگیں جون ماں گیابان ءَ چگل دیگ بوتگ اَنت ءُ ریاست ءِ اے ناشرکاری برجاہ اِنت، مُدام گار ءُ بیگواھی، تیر سُپتگیں جون ءُ ناشرکاری ءِ بُھتام جَنَگ۔

اے گار ءُ بیگواھی ایوک یک لوگے ءَ نہ اِنت، کُج ءَ کہ بلوچ نِشتگ اُودءَ اے زُلم ءُ زوراکی رُدان اِنت، ھَرّوچ ھمے گار ءُ بیگواھی، تیر سُپتگیں جونانی سَوگات ءُ ناشرکاری ءِ بُھتام۔ مرچی ریاست ءَ بلوچ پہ ساہ ءِ کشّگ ءَ اُوں نیشتگ کہ داں من نہ گْوش آں ترا ساہ ءِ کشّگ ءِ اُوں ھک نیست، تر ءُ گرد دوریں ھبرے۔۔۔۔۔گُڑا پہ بلوچ راج ءَ پشت کپتگیں راہ ھما بیت کہ مرچی بلوچ رَھشوناں گِچین کُتگ یا ھما رَھشوناں کہ مرچی مئے میان ءَ گون نہ اَنت یا ھما رَھشون کہ مرچی گار ءُ بیگواہ کنگ بوتگ اَنت یا آئی اُوں جون چگل دیگ بوتگ۔

پہ من ءَ یا پہ ترا اے شانزدَہ سال ایوک ھِسابی سال بوت کن اَنت، یا من ءُ تو اے شانزدَھیں سالانی تَہ ءَ پہ وت ءَ کارے کُتگ یا چیزّے ٹاھینتگ، بلے اے ھما چُک ءَ مرچی برو جُست بہ کن کہ تو اے شانزدَھیں سالانی تَہ ءَ چینچو درد ءُ رنج دیستَگ، چینچو گم ءُ چینچو وشی دیستَگ، تئی ائید چوں ءُ چے ڈول ءَ گْوستگ، تئی لوگ ءِ مردمانی چے ھال بوتگ ءُ ترا پہ وتی مردماں چینچو زھیرے کُتگ۔ بلے! پَسّہ ھِچ کس دات کُت نہ کنت، چی ءَ کہ آئی ءَ اے درد ءُ رنج نہ دیستگ اَنت، آئی ءَ را مِھر دیوک بوتگ، آئی ءِ وشی ءُ گمانی تَہ ءَ ھوار بیوک بوتگ۔

مرچی سَمّی ءُ مِھلب ءَ را کِتاب ماں دست ءَ بوتین ءُ وانَگجاہ ءَ بوتیناں، یا وتی راج ءِ گْونڈلاں وانینَگ ءَ بوتیناں، بلے بژن کہ آئی ءِ دیم ءَ کوتے اکس اَنت کہ چہ ارس ءَ میچل اَنت، آئی دست ءَ آئی ءِ گار ءُ بیگواھیں پِت ءِ اَکس اِنت، آئی ءِ ھما چم اَنت پہ وَداریگ اَنت انگت کہ منی آریپیں پِت کدی واتر کنت ءُ دگانی سر ءَ نِندگ ءُ توار چِست کنگ، چہ وشیاں زِبَھر بوگ ءُ پریس کلبانی دیم ءَ نِندگ، اکسانی سِینگارگ ءُ ماں دیوالاں ٹَنگگ، ھما اَکس کہ مرچی وت اُوں گار بْوان اَنت۔

سَمّی! من نہ زاناں کہ چے نِبشتہ کُتگ یا چے نِبشتہ بہ کن آں، بلے اے ھبر ءَ الم گْوش آں کہ تئی ڈولیں مردم من بھ نہ دیستَگ کہ پہ یک راجے ءَ اِنچو بہ کنت ءُ اے گُلامیں راج ءِ بلاھیں بارے وتی کوپگاں بہ کنت۔ ھر کُج ءَ ئے سلامت بات ئے ءُ گیش مُھکَم بہ بات ئے، مھلبو ءَ دلبڈی بہ دئے کہ اے تھاریں شپ الم روچ بیت ءُ مئے راج آجو بیت۔ منی بس دُوا اِنت گوں ھاوند ءَ کہ تئی گار ءُ بیگواھیں پِت گوں کُلیں بلوچ بندیگاں آجو بہ بات اَنت۔