ولی گمیگ مبو

نبشتہ کار: ڈاکٹر سنگُرزئی

من سھبی چہ دیر ءَ واب ءَ پاد اَتک آں، جان شُشت ءُ چاھے وارت۔ وھدے گوانکو دست ءَ کُت ءُ ھالتاک ( نیوز پیپرز) ءَ چارگ ءَ اِتاں داں ھمے ھال شنگ اَت کہ ”پارک ھوٹل ءِ دپ ءَ پجّار نہ بوتگیں مردمانی تیر گواری ءَ اَدیل اکبال بیران بوتگ۔“

اے ھال ءِ اِش کنگ ءَ منی ھیال گوں ماسٹر اکبال ءَ شُت کہ آ وتی چُک ءِ بیگواھی ءَ چینچو پریشان اَت۔ شھید پِدا چارراہ ءِ سر ءَ نندوک ءُ اَرس گوارگ ءَ اَت کہ اَرسے بند نہ بوت اَنت، من کہ بستارھالانی ( اسٹیٹس )چارگ بنا کُت دو ءُ سے مردم ءَ نبشتہ کتگ اَت ”بھشت ءَ بات ئے اَدیل جان“، من سک پریشان بوت آں کہ یاھُدا چے بہ کن آں۔ رند ءَ ھیال اَتک آجوئی ءِ جنگ اِنت، آجوئی بید ء ھون ءَ نہ بیت۔

اے درگت ءَ بلوچی ءَ بتلے ھست اِنت کہ” دست گوں ھر ءَ نہ رس اِیت کُرّک ءَ پالام کنت“، پہ راستی ھمے وڑ اِنت۔ ھما برات ءُ سنگت وت ءَ زمین ءِ واستا کربان کن اَنت یا کربانی ءِ راہ ءَ در کاینت، گُڑا لگوریں لشکر ءِ ٹولی آئی ءِ جند ءَ جن اَنت یا آئی ءِ ھاندان ءَ تاوان دے اَنت ءُ آئی ءِ کھول ءِ مردماں چِست کن اَنت ءُ بیگواہ کن اَنت۔ اگاں یکے وت ءَ زمین ءِ واستا نْدر کُت کنت آئی ءِ ھاندان ءَ ھرچ وڑیں تاوان بہ دے، بلے آ پد کنز نہ بیت ءُ انگت وت ءَ گیشتر مھکم کنت کہ منی زمین چہ من پچ گرگ بوتگ۔ منی راج در پہ در ءُ گلام جوڑ کنگ بوتگ۔

ولی کلندری:

من آ وھد ءَ ولی ءَ پجّا نیاؤرت، دست ءُ گور ءَ تسبی اِت اَنت۔ ما سھب ءِ سر ءَ بلوچی بازار ءَ شُت اِیں، شھید ولی دُکانانی دپ ءَ نشتگ ءُ بیگاہ ءَ ما کولواھی بازار ءَ شُت اِیں۔ شھید ولی ءَ آپ داروکیں کور ءِ لمب ءَ بیگاہ ءِ ودار ءَ نشتگ اَت کہ کدی بیگاہ بیتءُ ما پُٹبالی ( فٹ بالی) بہ کن اِیں، پد ءَ ما آبسر ءِ مکتب ءَ ءُ ینگ بلوچ کرکٹ کلب آبسر ءِ پَٹ ءَ یکجاہ ءُ سنگت بوت اِیں۔

شھید ولی ششمی تبک ءِ نودربرے اَت ءُ سک دلیر اَت، دوماہ ءَ منی ءُ آئی ءِ گند ءُ نند نہ بوت۔ یک روچے من بلوچی بازار ءَ اُوشتاتگ اِت آں کہ یک ورناھیں بچکے گوں بلائیں مود، رِیش ءُ بروتاں دیست، بلے تسبی انگت گیشتر ءُ آتک منی کِر ءَ گْوشت ئِے: ” ڈاکٹر چی ھال اِنت؟” من گْوشت وش اِنت، بلے تو چوش ئے؟ گوں منی جُست ءَ ھور آئی ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” من باگی بوگ ءَ آں”، گُڑا من ھمد ءَ مزاک کُت ءُ گْوشت ترا چوشیں دل کُج اِنت؟ گوں اِشتاپی ءَ گْوشت ئِے: ” اِنشاءاللہ بہ چار بس “

گوں ھمے دانکاں من وتی نبشتانک ءَ لُک دار آں کہ مزن بوگ ءَ اِنت، بلے گُڈّسر ءَ ولی جان من ترا ھال دیگ لوٹاں کہ چہ ترا رَند ماسٹر اکبال ءِ لوگ ءَ ناوشی  اَتکگ۔ ھرروچ لگوریں لشکر ءَ گِس انگر ءُ پَٹ ءُ پولے کرتگ، تئی تُپنگ ءِ بڈّ ءَ کنگ ءَ بہ گر داں سے ماہ ءَ ساری تئی برات زندان ءَ بندیگ بوتگ ءُ مرچی پجار نہ بوتگیں مردمانی تیر گواری ءَ بیران بوتگ۔ تو نہ ئے، تئی برات ءَ ھم زمین ءِ واستا وت ءَ ندْر کرت۔

بھشت ءَ بات ئے ولی جان

بلوچی زبان زندگ بات

بلوچستان زندگ بات