نبشتہ کار: بْرمش بلوچ
دْروت ءُ دْراھباتے مھروان!
اُمیت کناں کہ تو وش بہ ئے۔ چوناھیا منی دل ءَ کدی ھم اِے گپّ نیاتک کہ وھد مارا چوش پْرشت ءُ پروش ءِ آماچ کنت، بلے ھو کہ دیمتر ءَ آیوکیں کاراں کس نہ زانت کہ چے بیت ءُ چے نہ بیت۔
مروچی دو ماہ ءَ گیش اِنت کہ تئی ھال ءُ اھوال ءَ من سرپد نیاں ءُ گوں تو پہ دلجمی ھم رھوت بوگ ءَ نہ اِنت۔ چوش من سرپداں کہ ترا بزّگیں راجے ءُ زمین ءِ درداں زُرتگ ءُ تو وت ءَ یک کُنڈے ءَ داشتگ ءُ دگہ راھے ءَ درکپتگ ئے، بلے من ترا چے بہ گْوش آں؟ من گوں تو گِلہ نہ کناں، بلے ھردے کہ تو کائے دل ءِ دْراھیں درداں درشان کناں ءُ ترا وتی ھمک اھوال ءَ دیاں کہ گوں من چے بوتگ ءُ چے بوگ ءَ اِنت، منی وھد چوں گْوزگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ھیر! من اِد ءَ دْراھیں ھبراں درشان کُت نہ کناں، پرچا کہ تو وَ منی ھیل ءُ آدتاں زان ئے۔ بلے ھو! کہ تئی بس ھمے کسانیں گستاھی ءَ من ءَ سک باز تکانسر کُتگ ءُ روچ پہ روچ من چہ وتی ھوش ءُ ھیالاں درکپان آں، من نہ زاناں منی شپ چوں روچ بنت ءُ روچ چوں شپ بنت۔ وانگ ءُ نبشتہ کنگ ءَ ابید من وتی ھمک کار ءُ روزگار یلہ دات اَنت ءُ ھرچ کتاب ءُ چیزّے کہ ھست اَت آ من دْرست چہ وت ءَ دور داشت اَنت، بس وتی وھد ءَ پہ زور ءُ زبردستی تیلانک دیگ ءَ آں۔ ھرچ کارے ءَ کہ دست پِر کناں بس منی ھمّت ءُ تاگت ءَ گْوش ئے کہ بال کُتگ، منی نزّ ءَ اِے جھان سک تھار اِنت ءُ ھمے تھاری ءِ تہ ءَ من ھم گار آں۔
مھروان! تئی ھر ھمک گپّ مدام منی باتن ءَ اَنت ءُ تو مدام یات کائے۔ برے برے من شپانی ساھت ءَ تھنا ننداں وت ءَ گوں وت ءَ دلگوش کنگ ءِ جھد ءَ کناں، بلے ھچ وڑ ءَ نہ بیت اِنت۔ ھمے ساھت ءَ کہ تئی گیر بے کساس ءَ گْورجن اَنت، بلے من کدی ھم ھچ مردم ءِ دیم ءَ وتی درداں درشان نہ کن آں۔ پرچا. کہ اِد ءَ چوشیں گموار نیست اِنت ءُ مردم کدی ھم چوش تئی وڑ ءَ مھروان بوت نہ کن اِنت ءُ ھچ درد ءَ زرت نہ کن اِنت، چمیشکا تئی یات بس باتن ءَ روک کن اَنت ءُ من ءَ یک بے تاگتیں انسانے جوڑ کن اَنت۔
ارواہ! تو ھم زان ئے کہ منی زِرد ءِ ھمک واھگ ءُ ارمان تئی بکشاتگیں مھراں گوں بندوک اَنت، دیمتر ءَ من اِے لبزانی تہ ءَ گْوشت نہ کناں۔ نہ زاناں چون بیت کہ آیوکیں وھد من ءَ چے پیش دار اِیت، باریں دوبر من ءَ ھما انسان جوڑ کنت یا ناں۔۔۔۔۔۔۔۔
تئی وتی گوں ساہ ءَ بندوکیں بْرمش
