نمدی یے پہ شھید میجر پیرک ءَ

نبشتہ کار: میرک بلوچ

سلام میجر جان! اُمیت کناں کہ تو ھر کُج ءَ ئِے وش ءُ سلامت ئِے ءُ من ءَ گِندگ ءُ اِش کنگ ءَ ئِے، من ھم وش ءُ سلامتاں ءُ انگت ھمے راہ ءَ راھی آں تئی دُوا ءِ برکت ءَ۔

میجر جان! مرچی ترا پنچ سال ءَ گیش اِنت کہ تو مارا چہ گِستا ئِے، اِنچو سال گْوستگ بلے تو انگت مئے دلانی توکا زندگ ءُ ھر جاگہ مئے گوم ءَ ھمراہ ءُ ھوار ئِے، تئی پگر گوم ءَ بندوک ءُ ترا چہ پد تئی پد رنداں ھزارانی کساس ءَ ورنا رھادگ اَنت۔ بازیں ورنایے ترا وتی رھشون، وتی آئیڈل لیک اِیت، واکی یار تو لائک ئِے۔ پرچا کہ تو وتی زبان ءِ سر ءَ اُوشتات ئِے ءُ داں گُڈّی دم کشّگ ءَ سر پہ راجی آجوئی ءُ رُوژنائیں آکبت ءَ ندر کُت۔

میجر جان! تو مُدام ھواری ءُ یکجائی ءِ گپ کُتگ ءُ اے ھم گْوشتگ کہ ھواری ءِ مستریں شے چہ یکّے دومی ءَ بیسّہ اِنت، اگاں تو دیم ءِ مردُم ءَ گوں نزیکی کن ئے گُڑا ترا آئی ءِ سر ءَ سِتک بوَگی اِنت۔ تو دانکہ آئی ءِ سر ءَ سِتک مہ کن ئے گوں آئی ءَ ھوار بوت نہ کن ئے، تو گوں آئی ءَ سپر جت نہ کن ئے، تو گوں آئی ءَ یکّیں سنگر ءَ نشت ءُ جنگ کُرت نہ کن ئے، گُڑا ترا لوٹ اِیت کہ تو دیم ءِ مردُم ءِ سر ءَ بیسّہ بہ کن۔

بلے یار! مرچی تئی ھواری ءِ واب ءَ جلشکے سھرا کُتگ ءُ سنگت یکجاہ ءُ کار کنگ ءَ اَنت، تو کہ ھما ھساب ءَ گْوشتگ اَت تنیگا ھما وڑ اِنت ءُ بس بیسّہ ءِ کمّی اِنت۔ سنگت انگت یکّے دومی ءِ سر ءَ بیسّہ نہ کن اَنت، سنگت انگت وتگڑیں ریاست ءِ چِست ءُ ایرانی شکار ءُ آئی رِپک ءُ پندلاں وتی دل ءَ جاگہ دَیگ ءَ اَنت۔ وت ماں وت دلپروش ءُ ناوش، سوشل میڈیا ءَ تو من ءَ ڈوبار کہ من ترا ڈوباراں، پد ءَ ھمے سوشل میڈیا ءِ سنگتانی ناسرپدیانی سان گراؤنڈ ءِ سنگتانی سر ءَ کپگ ءَ اَنت کہ ھمُک سنگت دومی ءَ رد لیک اِیت ءُ وت ءَ پلگار، چی ءَ کہ اے رد پھمی ءِ شکار اَنت۔ ھرکس ھمے پیم رد پھمی ءِ آماچ ءُ اَچ وت ءَ جیڑگ ءَ نہ اِنت کہ ما دُژمن ءَ سوبین کنگ ءَ اِیں۔

یار میجر! شُمارا آپرین اِنت کہ شُما اولی وھد ءَ داں اِنچو دوری بوتگ، بلے انگت سنگت یکجاہ ءُ نزیکی پیداک کُتگ۔ پدا مئے گوم ءَ اے دَور ءَ انگت دوری کم کنگ نہ بنت، ما انگت ھچ کُت کنگ ءَ نہ اِیں۔ یار میجر برے برے دل پھک پروشیت ءُ ٹالے سگریٹ روک کناں یک نیمگے ءَ نِنداں ءُ بس شُمارا گیر کاراں، جیڑاں کہ یار بے شُمئیگ ءَ پہ راستی ما نزور ءُ انگت ھچ کُت کنگ ءَ نہ اِیں۔

میجر جان! تنیگا سنگراں تئی ھیدانی بوہ ھست اِنت، تنیگا کشکانی سِنگ تئی مبارکیں پادانی گْواھی ءَ دے اَنت، اِد ءِ ھمُک شے شاھد اِنت کہ تو پہ راجی جُنز ءِ مُھکم ءُ دیمروئی ءَ وتی ھید ءُ ھون ھوار کُتگ اَنت  مرچی اے کوہ، اے ڈن ءُ ڈگار، تئی میتگ ءِ دمک پہ تو زھیروک جن اَنت ءُ پہ مڑاھے ترا گیر کار اَنت۔

ھمے کہ گرماگ بیت گُڑا تئی زھیر اُوں گیشتر باں، نود کہ ساھیل کناں داں تئی مھر گیر کایاں، کوش کہ کشّ اِیت داں تئی بچکند ءِ وڑ ءِ زیبا اِنت۔ ھمے کہ ھور بیت گُڑا دل گیش زھیپ بیت ءُ گْوش اِیت یار واتر کن، گوں ترا ھما کھیر ءِ بُن ءَ دیوانے کناں، بلے اے رندی تو مہ وپس ءُ گپ بجن کہ ما گوشدار اِیں۔

میجر جان! تو نمیران ءُ گوں زمین ءَ ھوار بوت ئِے، بلے ما انگت زندگ اِیں باریں پہ کُجام روچانی گِندگ ءِ واستا، باریں پہ کئی شِگانانی گوشدارگ ءَ، باریں پہ کُجام اُوست ءَ۔۔۔۔۔۔

میجر جان! ما کدی اے نہ جیڑ اِیں کہ تو مئے مْیان ءِ ساڑی نہ ئِے، بلکیں تو انگت زندگ ءُ گوں مئے ارواہ ءَ پیوند ئِے۔ پروم ءِ کوھاں بہ گر داں سیائجی، پسنی ءَ داں پنجگور ءُ کیچ ءِ ھمُک سنگر ءَ تئی تُوپک ءِ نشان ایر اَنت۔ تو نمیران ءُ گوم ءَ پہ دائمی ھوار ئِے۔

تئی کاروان ءِ ھمبل میرک بلوچ