بیست ءُ پنچمی بھر:
نبشتہ کار: ھلیل بلوچ
مئے تُپنگانی چیمبر کنگ ءَ گوں ھمے مردُماں وتارا پُشتی نیمگ ءَ دَور دات، چی ءَ کہ تاکت ھچبر تُرس ءِ دیم ءَ داشت نہ کنت، ءُ جنگ تھنا بھادُری ءِ نام اِنت۔ ھمے بھادُری اِنت کہ دُنیا ءِ تہ ءَ نِزوریں مردُم وتی ھکّ ءِ سر ءَ اُوشت اَنت ءُ تاکت ءِ دیم ءَ آھنیں دیوالے ءِ وڑا مکّ بنت۔
ھمے وڑا ءَ ما سکّیں نگیگیں جاگھے ءَ اَت اِیں ءُ نزّیک ءَ چوشیں بُٹّ ءُ سِنگے نیست اَت کہ ما سنگر بہ گِپت اِیں، مستریں کوہ ھمیش اَت کہ دژمن آئی ءِ سر ءَ ساڑی اَت۔ اگاں دژمن تاکت ءَ ھوار بھادر بوتیں گُڑا اے جاگہ ءَ پہ ما درکپگ سکّ گْران ات، انچو بہ گْوش کہ ما کاسگ ءِ تہ ءَ اِتیں یا کہ دست ءِ دل ءَ۔ بلے دژمن ءَ کہ مئے چابک دستی دیست آئی ءَ وتی جِند ڈکّ اِت، تنا وھد ءَ شھید ساکی کوھے ءِ ٹلّ ءَ لگّ اِت ءُ ما وتارا سنگرے ءَ سر کنائینت، بلے اے ھم چوشیں سنگرے نہ اَت کہ ما اِد ءَ الکاپیں جنگے بہ داتیں گُڑا میرل پیسلہ کُرت کہ واتر بوّگی اِنت۔ وت ءُ شھید اسھاک ءَ ھمد ءَ سنگر داشت ما دو دو ءَ در آیان کُرت دانکہ پُشتی نیمگ ءِ کوھاں سر بوت اِیں، پد ءَ میرل، اسھاک ءُ شھید ساکی ھم اتک اَنت۔ دْراھیں سنگتاں سکا دم بُرتگ اَت، شپ ءَ ھمے نزّیک ءَ ما داشت ءُ سُھب ءَ مھلہ درکپت اِیں کہ اے جاگہ ءَ آپ نیست اَت ءُ مئے توشگ (چاہ دان ءُ کمّیں آرت) ھم دگہ جاگھے ءَ ایر اِت اَنت۔
میرل ءَ من ءُ شھید اسھاک زُرت کہ ما چسپاں چسپاں رویں تنا وھدے سنگت بیا اَنت، گُڑا پُرانی نانے ءُ چاھے تیار کن اِیں۔ ما دیم ءَ شُت اِیں سامانانی کِرّ ءَ سر بوت اِیں، من چاہ دان آپ کُرت ءُ شھید اسھاک آرت ءَ گوں سر مہ سر بوت، کُربان بہ باتاں میرل جان ءِ مھرانی دمانے ھم نہ نشت دو چاگلے آپ کُرت ءُ در کَپت، سنگتانی نیمگ ءَ کہ سنگت تُنّیگ مہ بنت۔
اے کوہ ءُ تلارانی تہ ءَ پند وَ چوناھیا مردُم ءَ را ژند کنت، بلے چوشیں وھد ءَ کہ کارے ءِ ھاتر ءَ مردُم بہ روت ءُ کار مہ بیت مردُم گیشتر دم بارت ءُ ژند بیت۔ گُڑا اے نوبتاں یک رھشونے وتی مزن پِگری ءَ گوں سنگتانی توکل جوڑ بیت، اے گَشت ءِ تہ ءَ میرل ءِ ھِمّت ءَ مارا مزنیں ھِمّتے بکشات۔
آ وھد سکا چہ سکّیں وھدے اَت کہ شورّ ءِ تہ ءَ ما تھنا لھتیں راہ ءُ رھبند زانتگ اَت، ھما دمگ ءِ سنگت تھنا ساکی ءِ جِند اَت بلے میرل بے ھمّت نہ اَت۔ آ جُنزان اَت، برے بہ چار چہ کورکی ءَ البت ءِ راہ ءَ شوھازگ ءَ اَت، برے بہ چار چہ کاکوئی ءَ زرّین جنگل ءِ راہ ءِ شوھاز ءَ گام جنان اَت۔ میرل مُدام کہ شھر ءَ بہ شُتیں گُڑا دُژمنے الّم لٹّ داتگ اَت، سنگتے گْوش اِیت یک برے اناگت ءَ ”من دیستگ کہ پنچ شش ایپ سی ءِ کارندہ ماڑل اسکول ءِ ھاسٹل ءِ سر ءَ سنگرے بندگ ءَ اَنت من رھگْوزی بوتگ آں، گُڑا پہ میرل پیامے روان داتگ۔ واتری ءَ من چار اِتگ ایپ سی ءِ کارندھانی لاشاں ایمبولینس ءَ مان کنگ ءَ اَنت۔“ دگہ بازیں جاگہ ءَ انچو شھر ءِ تہ ءَ پُترتگ ءُ کار ئِے کُرتگ۔ گُڑا بارگ ءَ ھمے تُرس دِل ءَ اَت کہ اے وڑ ءَ میرل جاھے نہ جاھے نُکس مہ وارت، آئی ءَ من ءَ زمہ واری دات کہ چہ کوہ ءَ ڈنّ من ھر کُج ءَ میرل ءِ ھمراہ بہ باں۔ یک برے من ءُ میرل چہ شھر ءَ واتر شورّ ءِ نیمگ ءَ آیگ ءَ اِت ایں۔
روان اِنت۔۔۔
