نبشتہ کار: سمی اللّہ رهیم
منی مکھیں مات! اُمیت کناں کہ تو وش ءُ جوڑ ئِے، دائم چہ ھُدا ءَ همے دُوا ءَ لوٹاں کہ تو وش ءُ سلامت بات ئِے۔ اماں جان ترا گَپے گْوشگ لوٹاں کہ باور کن، ترا چہ دیر بیگ پہ من سک گران اِنت۔ چار سال پورا اِنت کہ من چہ تو ءُ چہ لوگ ءَ دوراں۔ یک چوشیں روچے ھم نئیت کہ من ءَ تئی هیال مئیت ءُ روچ بہ گوز اِیت، ءُ چوشیں ساھت ءُ دمان ھم نیست کہ دل تئی ھیالاں مہ کپ اِیت۔ تئی نرمیں گپاں ءُ ھما مھراں کہ تو من ءَ بَکشاتگ اَنت۔ تئی دوری ءَ من ءَ گێشتر اے سرپدی داتگ کہ تو منی واستا چِہ پیمیں ارزشتے دارے، ءُ نوں من شر زاناں کہ تو پہ من کُجام اَرزشت ءِ ھُدابُند ئِے۔ پمیشکا تئی داتگیں مھر من ءَ مُدام گیر کاینت، بلے من هامش باں ءُ ھاموشیں وھداں تئی یات ءُ گِیر من ءَ بے چاڑ کناں ءُ تئی دردانی مارِشت من ءَ گیش بیت۔
اماں جان! من ءَ لوگ ءِ بوہ سک گْور جَنت ءُ زَھیر تِرک جناں منی باتن ءَ، ءُ تئی وشیں توار کہ وھدے منی گوشاں کپتگ ءُ تو منی نام ءَ گرگ ءَ ئِے، تئی دست منی سر ءَ اِیر اِنت تو منی سر ءَ سمارگ ءَ ئِے، گُڑا اماں جان دل ھُلّ کنت کہ من ءَ بانزُل پِر بوتیں من بال کُتگ اَت وت ءَ پہ تو رسینتگ اَت۔
منی مکھیں اماں جان! من کہ وهدے تھنا بوتگاں یا کہ پریشان بوتگاں گُڑا تو مُدام منی کوپگ بوتگ ئِے ءُ من ءَ تسلّا داتگ۔ اماں جان تو منی دل ءِ تسلّا ءُ تئی نیکیں دُواھاں من ءَ مُدام چہ گْرانیں ساھتاں رکّینتگ۔
اماں جان! ترا گوشاں کہ من اے چاریں سالانی تہ ءَ کمو مزن ھم بوتگاں ءُ بازیں چیزے زانگ ءُ دربرگ ءِ جُھد کُتگ ءُ سوبین ھم بوتگاں، بلے بس یک چیزے بدل نہ بوتگ آ منی هیال اِنت کہ من مُدام ھر ساھت ءُ پاس جیڑاں کہ تئی دیم ءَ بِہ باں ءُ ترا بہ چاراں گوں تو دیوان بہ کن آں۔
انشاالله منی اے واهگ زوت سرجم بیت ءُ من تئی دیم ءَ ننداں ءُ گوں تو دیوان کناں، تئی کش ءَ نِند آں۔ انشاالله آ روچ زوت کئیت، بس داں همے روچانی واستا پہ من دُوا بہ کن ءُ بزاں کہ تئی چُک ھرروچ تئی بابت ءَ گوں پُرمھریں دلے جیڑ اِیت۔ من مدام هُداوند ءِ در ءَ همے دُوا ءَ کناں کہ هُدا ترا مُدام هست ءُ سلامت بہ کنت، من ترا سک یات کناں، ءُ من ترا چہ لبزاں گیشتر دوست دار آں۔
