نبشتہ کار: اسھاک کمبرو
اولی بھر:
من ءَ سالے سرجم اَت کہ من سنگتاں گْوشتگ اَت من گوں شما ھوار ءُ راجی جھد ءَ ھمگام باں، بلے من ءَ گْوشگ بوت کہ تو ودار کن ما ترا الّم زوت وتی گور ءَ بر اِیں۔ گڑا من وتی زندگی ءِ تاکاں ودار بس نبشتہ کُت، ھرچ وھد کہ آ لین ءَ بوت اَنت من گْوشت برے یک وڑے ناں وڑے ءَ من ءَ ودار کنگ اِش پرمات، برے اے ودار ءَ من ءَ گم دات ءُ برے من ءَ وشی بکشات۔ بلے من نوں ودار کنگ ءَ دلپروش اِت آں، انچوش سما بوت کہ من کوہ ءِ لائک نہ آں کہ اے گوں وت ھور نہ کن اَنت۔
یک شپے من وتی تھت ءِ سر ءَ وپتگ اِت آں ءُ گوانکو دل ءِ سر ءَ ایر اَت ءُ من ودار ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ اِت آں کہ ودار چون گران اِنت، ودار مرگ اِنت، ودار زندگی اِنت، ودار ھرچ چیزے ءِ واستا کنگ بہ بیت بس درد دنت، اناگاہ ءَ منی گوانکو ءَ توار کُت من گوش ئے چہ واب ءَ بُست کُت ءُ وتی گوانکو چست کُت ءُ چار اِت تاں سنگتے ءِ کُلوہ اتکگ۔ من کُلوہ پچ کُت سنگت ءَ گْوشت:
” ھاں گنوگ ھالاں دے “
من گوں نااُمیتیں دلے ءَ گْوشت وش اِنت۔ پد ءَ جُست ئِے کُت:
” بازار ءِ ھالاں دے چے بیتگ ؟”
بازار ءَ ھچ ھال نیست۔
” ھال چون نیست، تو وت نالائکے ئے “
ھال پہ گردگ ءَ بیت، گوں من ءَ گردگ نہ بیت۔
” مرچاں تو دگہ وڑ ئے؟”
اِنّا! من ھما وڑ ءَ آں
” بلکیں تو دلپروش ئے؟ “
ھو! دلپروش وَ ھرکس بیت اے دگنیا ءَ۔
” بلے! من ءَ انچوش سما بیت کہ تو چہ ما دلپروش ئے”
ھیر! اے گپّاں بل، تو ھالاں بہ دے شما وش ءُ جوڑ اِت؟
” ما اڑے یک ءِ سر ءَ اِیں، بلے من ترا مرچی وشیں ھالے دے آں “
منی نسیب ءُ وشیں ھال، بلے ھیر تو وتی وشیں ھال ءَ بہ دے۔“
” تو گوں وتی نسیب ءَ انچو دلگران ئے چی ءَ؟ “
ھو اے دگنیا ءَ، اے مردم ءُ نسیب ءَ من ءَ چے داتگ؟ بس نااُمیتی ، ءُ دگہ ودار۔
” سنگت گڑا تئی ودار مرچی سرجم بیتگ “
متلب؟
” تو وت ءَ تاں سھب ءَ مئے کر ءَ سر کن “
چے کار ھست؟
” کار ھچ نیست، ما ترا نوں سنگراں سر کنگ لوٹ اِیں”
من کمیں بے توار بوتاں ءُ پد ءَ پسّو دات اے راستی یے یا وابے؟
” چی ءَ زان ءَ یکّین نہ کنت؟ “
من ءَ یکّین نہ کنت اے وابے۔
” سنگت اے وابے نہ اِنت، ھکیکتے”
ھکیکتے گڑا کج ءَ وت ءَ سر بہ کن آں؟
” جاگہ ءِ نام ءَ ترا گْوشاں، بلے باندا روچ ءَ وت ءَ الّم سر کن “
دلجم بو! روچ درایگ ءَ چہ پیسر من سر باں،
من ءَ نزیکیں ھندے ءِ نامے گْوشت۔
” وت ءَ اے جاگہ ءَ سر کن، من نوں چہ لین ءَ درکپ آں”
شر
اے شپ ءِ ھرچ ساھت پمن گْوش ئے سال اِت اَنت، من ءَ ھرچ وڑ ءَ شپ ءَ درکپگی اَت۔ من ودار کُت، برے واب دیست روچ دراتکگ، بلے من انگت واب آں۔
نوں من نوکیں زندے بندات کُتگ اَت، من ءَ ھپت ماہ سرجم اَت بلے من تنیگا مزنیں جَنَگاں ھوار نہ بیتگ اِت آں، البت کسانیں بنجل ءُ چوکی نشانگ کُتگ اَت۔ یک روچے سنگتاں ھال گپت کہ سامی گیشکور ءِ ڈیم ءَ کار اِنت ءُ پوجی ءَ ڈیم ءِ نام ءَ مئے سرجمیں ھند گپتگ اَنت، گڑا ما جنگ ءِ تیاری کُت۔ پیسر ءَ ھم سنگتاں جتگ اِت اَنت، بلے منی اولی رند ءَ سامی گیشکور ءِ ڈیم ءِ جَنگ۔ گُڑا ما یک ءُ دو روچ ءَ شر چار اِت کہ کجام کجام کوھانی سر ءَ لونڈو نشتگ۔ سیمی روچ ءَ ما پیسلہ کُت کہ شپی ڈیم ءَ جَن اِیں، ما سے ٹولی ءَ بھر بوت اِیں۔ یک ٹولی یے ڈیم ءِ سر ءَ بروت ءُ ڈیم ءِ ساماناں مان بدار اِیت ءُ دو ٹولی جَنگ ءَ بدار اِیت۔ ڈیم ءِ چاریں نیمگ ءَ کوھانی سر ءَ پوجی ءَ بنجل بستگ اَنت، گڑا شپ ءَ ما جَنگ بندات کُت یک ٹولی یے ڈیم ءِ سر ءَ شُت ءُ ما دو ٹولی ءَ جَنگ داشت۔
منی اولی بلاھیں جنگ اَت، من ءُ دگہ یک سنگتے یک جاگھے نشتگ اِت ایں بلے کمیں دور دور اِت اِیں۔ ما کوہ ءِ بُن ءَ اِت اِیں ءُ پوج کوہ سر ءَ، من وتی دیم پہ دیم ءِ بنجل ءَ نشانگ کنگ ءَ اَتاں کہ مئے کش ءِ بنجل ءَ( ماٹر گولھے) جَت ءُ ماٹر سنگت ءِ دیم ءَ کپت۔ ماٹر ءِ توار ءَ من وھدے چَک جت ءُ چار اِت داں سنگت کپتگ من تچان ءَ شُتاں سنگت بڈ ءَ کُت ءُ کوہ ءِ بُن ءَ بُرت۔ ماٹر ءَ سنگت ءِ دیم گپتگ اَت ءُ سنگت شھید بیتگ اَت، من گوں سنگتاں ھال کُت کہ سنگت کریم شھید کنگ بیتگ۔
من جھد کُت لاش ءَ گوں وت براں، بلے تیر ءَ من ءَ موہ نہ دات۔ اے ھما وھد اِنت کہ تئی برات ءِ لاش تئی دیم ءَ ایر اِنت ءُ یک نیمگے آئی ءِ شھید کنوک تئی دیم ءَ اَنت۔ ھرکس بہ بیت آ ھمے گْوش اِیت کہ من جنگ کناں، بلے من ءَ سنگتاں گْوشت تو وت ءَ کش۔ من کریم جان ءِ سامان زُرت ءُ گوں وت برت اَنت،
بلے من ھرچ گام ءَ دل ءِ تہ ءَ وت ءَ ملامت کنگ ءَ اِت آں۔
تئی ھما برات کہ کسانی ءَ تو گوں آئی ءَ یکجاہ لیب کُتگ، ھر وھد تو گوں آئی ءَ جنگ کُتگ، ھما برات کہ تئی جنگ ءِ اُستاد بیتگ، ھما برات کہ کسانی ءَ بہ گر داں وتی گُڈی ساہ ءَ ھم گوں تو ھوار اَت، بلے مرچی آئی ءِ لاش تو ایوک ءَ یلہ دات ءُ شُت ئے۔۔ نالت بات من ءَ نالت بات من ءَ، من انچوش گْوشاناں داں وتی جاہ ءَ سر بوت آں۔ اے شپ ءَ برے من ارس گوار اِت ءُ برے تپنگ وتی گُٹ ءَ داشت کہ وت ءَ وت کُشاں،
سنگتاں من ءَ دلبڈی دات ءُ یک سنگتے ءَ گْوشت: ” زندگی ءِ گماں وتکشی ھما مردم کن اَنت کہ بزدل اَنت،
تو یک دلیریں سرمچارے ءِ براتے کہ مرچی پہ دلیری ءَ وت ءَ زمین ءِ ھاتر ءَ ندر کُتگ ئِے۔ تو ھما اُستاد ءِ برات ئے کہ آئی ءِ گْوشتگیں گال ھر دمبرتگیں سنگت ءَ پہ جنزگ ءَ لاچار کن اَنت، تو ھمے تپنگ وت ءَ پہ جست کُتگ؟ ھمے تپنگ ءَ پہ دژمن ءَ جست کن ءُ آس بہ گوار۔ ھیر! نوں برو لوگ ءَ ھال کن، بلّے لاش ءَ دست گِر اَنت۔“
چہ سنگت ءِ اے بے دروریں گپّاں پد، من پہ اِیمنی سر گپتاں گس ءِ مردمانی ھال دیگ ءَ۔
روان اِنت۔۔۔
