ائید ءِ شپ ءَ من سک گل اِت آں

نبشتہ کار: اکرم شوھاز

ائید ءِ شپ اَت، من سک گل اِت آں کہ باندا ائید بیت، من وتی گُداں گور ءَ، چپلاں پاد ءَ کنان ءُ سنگتانی ھواری ءَ گرد ءُ چر کن آں۔ من شپ ءَ وپتاں سُھب بوت، من واب ءَ بُست کُت اے وھد گوربام اَت۔ من رھادگ بوتاں پہ پسیل ءِ نیمگ ءَ، دیم شُشت ءُ واتر اَتکاں پہ گِس ءَ تہ منی گُد ایر اِت اَنت۔ من دلمانگ اِتاں کہ وتی گُداں گور ءَ کناں، چمپلاں پاد ءَ کناں، ھمے وھد ءَ من وتی گوانکو کش اِت، پیس بُک چار اِت کہ ماتے ءِ اکس  پیس بُک ءَ ایر اَت۔

من وھدے کہ اے مات چار اِت، منی جان ءِ ھاٹیگ درکپت ءُ چمانی ارس یلو بوت اَنت، من ھمد ءَ جیڑگ ءَ لگ اِتاں کہ یک ماتے ءِ چُک گار ءُ بیگواہ اِنت۔ آ وتی گِس ءِ دپ ءَ نشتگ ءُ باریں چے جیڑگ ءَ اِنت، من چتور وتی گُداں گور ءَ بہ کن آں؟ یک گْوھارے ءِ برات گار اِنت، آ باریں چے جیڑگ ءَ اِنت؟ یک پتے ءِ سالونکیں بچّ گار اِنت، آ باریں چے مارگ ءَ اِنت؟ ائید پہ ما نیست، ائید پہ ھمایاں ھست کہ آیانی دیم ءَ گم ءُ رنج نہ کپتگ۔ پہ ھمایاں ائید ھست کہ ائید ءِ روچ ءَ گل ءُ شات اَنت، بلے پہ ما ائید نیست ءُ مئے ائید ھما روچ اِنت کہ مئے (وتن) بزانکہ بلوچستان آجو بہ بیت نوں پہ ما ائید اِنت۔

دگہ ملک ائیدانی روچ ءَ وشی کن اَنت، آیانی دل ءِ توک ءَ یک ٹپّے اُوں نئیت، مئے ائید ءِ روچ ءَ ٹپّ گیش بیان بنت۔ دگہ ملک ائید ءِ روچ ءَ وشی کن اَنت، مئے مات ءُ گْوھار ائید ءِ روچ ءَ ارس گوار اَنت ءُ دگانی سر ءَ کپتگ اَنت، ناں گُژن ءِ سما ھست نیکہ تُن ءِ سُد ھست۔ ما چُنت وھد ءَ گلامی ءَ اُوپار بہ کن اِیں۔ من وھدے کہ مات ءُ گْوھاراں اے دگانی سر ءَ پہ ارس ءِ گوارگ ءَ گنداں، منی جان ءِ ھاٹیگ درکپ ایت۔

 بلوچاں نوں گلامی بس اِنت۔ شما باز ردی کُتگ نوں وتی ردیاں مہ کن اِت۔ شما پہ چار کلدار ءَ وتی براس کُشتگ ءُ پہ بے رھمی دور داتگ اَنت۔ بوت کنت ھمایانی لاش انگت بیگواہ اَنت، ماتانی جگر ٹپّ اَنت، گْوھارانی ارس دارگ نہ بنت، چوش مہ کن اِت، تپاک بہ بہ اِت۔ وتی زمین ءَ چہ بداں رکّ اِت، شُمئے زمین شمارا توار ءَ اِنت، شُمئے زمین رسترانی پادمال اِنت۔ چوش مہ کن اِت، وت ءَ چِہ اے گلامی ءَ بہ رکّ اِت۔ دانکہ مئے ماتیں سرزمین آجو بہ بیت۔ مئے بلوچ راج یک وشھالیں زندے بہ گوازین اِیت۔

تپاک ءُ بلوچ بات اِت، شالا گم ءُ رنج مہ گندات اِت۔