نبشتہ کار: شمیم اکبال
سارتی چو چابُک ءَ بڈّ ءَ واب کنان اَت، زمستانی ئیں ماہ، مُلور ءُ ابتیکیں شال، مھلوک چہ واب نوک بُست کنان اَت، مَسیت ءِ مُلّا گوں وتی وش لسانیں توار ءَ بانگ دیگ بِندات کُتگ اَت۔ من گوانکو ءِ ڈاہ ءِ کُمک ءَ چہ واب ءَ بُست کُت، آپ جان شودگ ءِ وڑ ءَ نہ اِت اَنت، ھمے ھاتر ءَ من چماناں پِشی شودے کُت ءُ ٹالے سگریٹ بُن دات۔ سگریٹ ءِ ھلاس بوگ ءَ رَند من وتی ساز ءُ سامان چِتاں ءُ چہ وتی کوٹی ءَ در کپت آں،
شال ءِ ابتکیں دَگ، سارتیں گْوات من ءَ بے کساس مُلمہ کنگ ءَ اَت۔ وھد نوک بامساپ اَت، کساس پانزدہ مِلٹ ءِ پیادگ ءِ روَگ ءَ رند من ءَ رکشایے دست کپت۔ رکشہ ءِ واھُند ھم چو منی وڑیں سگریٹی یے اَت، ما ھردُکاں سگریٹے سگریٹے بُن دات ءُ گپ جنان بوت اِیں تہ من ءَ وتی جاہ ءَ سَر اِش کُت۔
من سواری ءِ جُست ءُ پَد کُت ءُ تہ کسّے ءَ گوشت کہ سواری نیست اِنت ودار بہ کن، نزیک ءِ ھوٹل والا ءَ نوک ھوٹل پچ کُتگ اَت ءُ چاہ پر اَت۔ مھلوک ھرکس وتی روزگار جاہ ءَ رھادگ اِت اَنت۔ کوکار ءُ جاگ گیش بْوان اَت، آزمان چہ دوتاں اجب زیبا اَت۔ من ھوٹل والا ءَ را گوشت کہ من ءَ چاھے بہ وارین، بلے کمیں شِرکینے بہ کن ءُ کیکے ھم بہ دے گوں۔
من چاھے وارت ءُ کمیں ودار کُت، لھتیں ساھت ءَ رند سواری والا ءَ توار پِر جَت کہ پِلان جاہ ءِ سواری در کپگ ءَ اِنت۔ من وتی سامان سواری ءِ چَت ءَ کُرتاں ءُ سر کپت آں، چہ شھر ءَ گِستا سواری دو کوھانی میان ءَ روان ءُ من گوں ابرم ءِ زیبائی ءَ دلگوش ءُ چاڑ اِت آں۔ لھتیں ادار ءَ رند سواری ھوٹلے ءَ سر بوت ءُ ھوٹل ءَ من ءَ پہ سنگت ءَ ودار کنگی اَت۔ ھوٹل بے کساس رَش ءُ دیمتر ءَ دگ بند اَت، بلوچستان ءِ دگ بلکیں شُما سرپد اِت کہ مُدامی بند اَنت۔ پمیشکا من پد ءَ چہ ھوٹل والا ءَ شیرکِنیں چاہ ءُ کیکے لوٹائینت ءُ سنگت ءَ را ھال کُت کہ من ودار جاہ ءَ سراں تئی ودار ءَ جل اِتگ آں۔
کساس ادارے ءَ رند سنگت اتک ءُ سَر بوت، من سواری ءَ سوار بوتاں ءُ در کپتیں۔ وھد دلکشیں بیگاہ ءُ مئے کِشک دو میتگانی میان ءَ گوزگ اَت، گونڈل گوں لیب ءُ گوازی ءَ مُشکل اِت اَنت۔ دُکان ءُ بیٹکانی دپ ءَ گپ ءُ کچاری اَت، وش زیمریں کوش دِل ءِ تاراں سُرینان ءُ ما روان اِت اِیں۔ روچ گوں گیمرُتگیں بالاد ءَ زمین ءَ پہ سُجدہ کنگ ءَ سر گِپتگ اَت، چاریں اَتراپ ءَ ابرم ءِ زیبائی ءِ رنگ تالان اِتاں ءُ من ءَ زمین بے کساس دوست بوگ ءَ اَت۔
وھد گوں تُرندین گاماں دیم ءَ روان بوت ءُ وھد چہ روزرد ءَ انگہ دیم ءَ شُتگ اَت ءُ شپ وتی بانُزلاں پچ کنان اَت۔ سارتی سُبک سُبک ءَ ایر دیان ءُ من ءَ گُژن کم کم ءَ گْور جنان ءُ ما جُنزان اِت اِیں۔ ما جاھے اُوشتات ءُ کمیں دم بالا کُت، سگریٹ، سگریٹے کَش اِت ءُ پد ءَ رھادگ بوت اِیں۔
شپ ءِ یازدہ بج بوت ءُ ما سنگتانی ودارجاہ ءَ سر بوت اِیں کہ مئے دیم ءَ دو مزن مود گوں دِرتّگیں پُچ ءُ پُچتگیں چَوٹ ءُ مھکمیں بالاداں دیم ءَ سھرا بوت اَنت۔ سلام ءُ دْروت بوت اِیں، ھال اھوال، سنگتاں سْیاہ چاھے پِر کُت، سنگتاں مارا سْیاہ چاھے گوں سُھب ءِ کُرنی ءَ وارینت۔ ھمے سنگت کہ منی دیم ءَ اتکگ اِت آں سنگتاں گوں گوشت اِش کہ من در کپاں کہ من ءَ کار ھست ءُ سرد ھم باز کنگ ءَ اِنت۔
من سنگت رکست کُت ءُ گوں ایدگہ سنگتانی ھوری ءَ درکپت آں، ما پد ءَ ما سپر ءَ بوت اِیں۔ موسم سارت اَت، گوں ژند ءُ ژولیں بالاد ءَ ما دیم ءَ جُنزان اِت اِیں، ماہ نوک چہ دیمی کوہ ءَ سر کشّان اَت۔ من چہ وتی گوانکو ءَ سوتے پِر کُت ءُ دیم پہ تیھریں کوھاں موسم ءِ رنگانی تہ ءَ گار بْوان بوت آں۔
