منی واھگ اَت کہ واھگ ءَ بہ گِنداں

نبشتہ کار: کوھی

بلوچ ھشتمی ءُ گُڈی بھر

روچ نوک وتی بانزُلاں زمین ءَ ایر دیگ ءَ اَت، ھُشکیں کوہ ءُ درچک ءُ دار کندگ ءَ اِت اَنت۔ زمین نوک ساہ کشگ ءَ اَت، یک نیمَگے ءَ مُرگانی توار ءُ دومی نیمَگ ءَ سنگتانی کندگ اِتاں، گورمانی آپ زھیروک جنگ ءَ اِتاں، مچکدگ چو منی ڈول ءَ گُنگ اَت، گوات ءَ را شیکگے پِر اَت، مچانی تاک ناچ کنگ ءَ اِتاں، چِش ناچ چارگ ءَ اِتاں، مَچّ ءَ درکتگیں چاگل ءِ آپ پِٹِگّ ءَ اِتاں، دو سواس مَچّ ءِ کلمپوگ ءَ دْرتکگ اَت ءُ یک کُلی یے شِنزارگ ءَ اَت۔

اناگت ءَ سنگتے ءَ من ءَ پاد کُت ءُ گْوشت: ”ھالے اتکگ کہ کیچ ءَ دو سنگت شھید کنگ بوتگ“، من چو نہ زانت کہ کُجام سنگت شھید کنگ بوتگ اَنت، بلے منی ھیال پہ واھگ جان شُت۔

سنگتے شُت کہ من ھالے گِراں باریں کے ءُ کے اَنت، دو ساھت ءَ پد سنگت اتک داں اَکسے گون اَنت گوں۔ ما اِکس چار اِتاں داں اکسانی دیم زائر نہ انت، بلے اکسانی تَہ ءَ بیرک زائر اِنت کہ بی ایل ایپ ءِ بیرک اَنت۔ یک نیمَگے ءَ سیکل کپوک اِنت ھمے سیکل ءِ کِرّ ءَ دو تیر سُپتگیں جون اَنت کہ چہ ھون ءَ میچل اَنت ءُ یک نیمَگے ءَ تُپنگ کپتگ اَنت کہ میگزین اِش ھالیگ اَنت۔ اَنچو گُمان بیت کہ سنگتاں داں دیراں جنگ کُتگ ءُ لھتیں تیر پشت کپتگ۔ دومی اَکس کہ من چار اِت داں سے پاد زائر بیت ءُ اے پاد ریاست پاکستان ءِ ھونواریں سِپاھیگانی پاد اَنت کہ بلوچ ءِ سرڈگار ءَ پہ زور اتکگ ءُ بلوچ ءِ بچاں کُش اَنت۔

وھدیکہ من دیم ءَ روان بوتاں داں لُکیں تامُرے، اے تامُر ءِ تہ ءَ یک سیکلے ءَ را دو سرمچار سوار ءُ ریاست پاکستان ءِ ھونواریں سِپاھیگ اِشانی دُمب ءَ کپتگ اَنت۔ دَمک پہ دَمک اِشانی گاڑی اوشتوک ءُ بازیں گاڑی یے سیکل ءِ پُشت ءَ اَنت، اے تامُر (Dron Camera) ءِ سر ءَ گِپتگ اَنت۔ دومی اکس کہ منی دیم ءَ اتک داں ھمے سیکل ءِ پُشتی نیمگ ءَ کپتگیں جون شھید واھگ جان اِنت کہ تیراں آئی ءِ جون سُمب اِتگ ءُ یک نیمَگے دِگا سرمچنڈے کپتگ آ اَمجد اِنت، امجد من بِھ نہ دیستَگ اَت۔

واھگ جان! من واھگ اَت کہ ترا دوبر بہ گِنداں، بلے آجوئی ءِ جنگ اِنت برے مئے سوھان کُتگیں تیر دُژمِن ءِ سینگ ءَ سُمب اَنت ءُ برے دُژمِن ءِ تیر مئے سینگ ءَ۔ من بَژنیگ نیاں کہ تو شھید بوتگ ئے، اے ھاتِر ءَ بَژنیگاں کہ من ترا پد ءَ دوبر نہ دیست۔ بلے تئی دستگیں مِھر من ءَ گیش مُھکم کن انت ءُ منی ایمان اِنت کہ سوب بلوچ راج ءِ بیت ءُ تئی ڈولیں سرمچنڈانی داتگیں کُربانی بلوچ راج ءَ گُلامی ءَ نیل اَنت۔

واھگ جان! من زان آں کہ تو واتر نہ کن ئے، بلے تئی داتگیں مِھر منی ڈولیں نابُودے ءَ را مُدام مُھکَم کن اَنت۔ تئی ھمے داتگیں مِھر انت کہ من ءَ مُدام جیڑگ پرما اَنت۔

واھگ جان! منی دست اے ھاتِر ءَ نہ لرزگ ءَ اِنت کہ تو اَچ ما جُتا بوتگ ئے، اے ھاتِر ءَ لرزگ ءَ اَنت کہ من پہ ترا کم نبشتہ کُت۔ تئی داتگیں مِھرانی وامدار آں، واھگ جان تو اگاں آجوئی چم ءِ وت نہ دیست، بلے بلوچ راج  الم آجوئی ءَ گِند اِیت۔ مئے ایمان اِنت کہ بلوچ ءُ بلوچستان آجو بیت۔

واھگ جان! تو پہ مدامی نمیران ئے، تئی کاروان رھادگ ءُ بلوچ راج پہ جزم آجوئی ءِ مراداں بیت۔

ھلاس۔