نبشتہ کار: کوھی بلوچ
ھَپتمی بھر:
یک ءُ دو ساھت ءَ پد واھگ جان گوں دو سنگت ءَ اتک ءُ سر بوت، واھگ جان ءِ پشک چاک اَت ءُ چہ ھید ءَ میچَل اِت اَنت۔ سر ءِ پُٹے شِنگ اِتَگ اَنت۔ سنگتے پاد اتک سنگتاناں آپے دات، من شُتاں چاہ ءِ گرادَگ ءَ، چاہ پِر اَت ءُ واھگ جان اَتک من ءُ واھگ ءَ دیوان کُت۔
”ترا گوں سنگتاں نہ گِندگ ءَ من سک پَریشان بوتاں کہ تو گون نہ ئے گوں، من ھمے جیڑ اِتگ کہ تو شُتگ ئے۔“ من چاھانی آس کُشت ءُ دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”ھاھاھاھا! ترا زان ءَ سنگتاں چے گْوشتگ کہ من شُتگاں دِگہ دیمے ءَ؟“ واھگ جان ءَ وتی تُپنگ ایر کناں کُت ءُ گْوشت۔
”من ءَ سنگتاں گْوشت کہ واھگ وتی نیمَگ ءَ شُتگ، بلے پد ءَ من ءَ کماش ءَ گْوشت کہ گون اِنت گوں۔“ من پیالگ زُرتاں دیم پہ واھگ جان ءَ شُتاں۔
”اِنّا! منی ساہ ترا من چو یل نہ کن آں“ واھگ جان ءَ وتی دست منی کوپگ ءَ کُت ءُ گْوشت۔
من پیالگ زُرتاں ءُ چاہ واھگ جان ءَ شُتاں سنگتانی کِرّ ءَ، من سنگتان ءَ چاہ دیم ءَ دات اَنت۔ سنگتاں چاہ وارت ءُ من واھگ جان ءَ زُرت ءُ دیم پہ جان شودگ ءَ شُتاں آں۔
”تو جان بہ شود تنا وَھد ءَ من تئی پُچاں شوداں گوں۔“ من وتی تُپنگ ایر کُت ءُ واھگ جان ءَ گْوشت۔
”اِنّا اِنّا! من وتی پُچاں وُت شود آں، تو وتیگاں در بہ کن من اِش شوداں گوں۔“ واھگ جان ءَ وتی چاگل آپ ءَ کُت ءُ پسّو دات۔
من پہ زورے واھگ جان ءِ پُچ پَچ گِپت ءُ شُشت آں، واھگ جان ءَ جان شُشت ءُ روچ ءِ سر ءَ اُوشتات۔ من پُچ تاپ ءَ کُتاں، پُچانی ھُشک بوگ ءِ ودار کُت، واھَگ جان ءَ وتی پُچ گور ءَ کُرتاں ءُ من جان شودَگ ءَ گوں دِلگوش بوت آں۔
”تو گُڑا جان بہ شود من گَشتے ءَ رو آں“ واھگ جان ءَ وتی تُپنگ بڈّ ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”شریں کُربان اُوں“ من وتی پاد آپ ءِ تہ ءَ ایر کُت ءُ واھگ جان ءِ پسّو دات۔
من ءُ واھگ جان شُتاں دیم پہ اُوتاک ءَ، اُوتاک ءَ چار نوکیں سنگت اتکگ اَت۔ سنگتاں شپ ءَ دیوانے اَڈّ دات داں دیراں دیوان بوت، لھتیں سنگتاں شئیر ءُ شائری کُت لھتیں سنگتاں جنگی ھبر کُت۔ دیوان ءِ گُڈی ءَ واھگ جان ءَ سنگتے ءَ را پہ مزاک گْوشت کہ زان ءَ سُھب ءَ وپسگی اِنت کہ شُما انگت دیوان کُتگ، سنگتے ءَ واھگ جان ءِ پسّو پہ مزاک دات ءُ گْوشت کہ ترا زان ءَ سپرے ءَ روگی اِنت پُل اگاں روگی اِنت گُڑا ماہ ماھکانی اِنت درکَپ اِنشپی۔
دومی روچ ءَ پد سنگت یکجاہ بوتاں، سنگتاں گْوشت کہ سپرے ھست۔ سنگتے ءَ سپر ءِ سنگتانی نام گِچین کُتاں کہ شُما وت ءَ سپر ءِ وڑ ءَ بہ کن اِت ءُ پوشی شُمئے سپر اِنت۔ سنگت پہ وتی سپر ءَ درکپت اَنت۔
”بلے! ترا دِگہ دیم ءَ روگی نہ اِنت، ودار بہ کن داں من بیا آں۔“ واھگ جان ءَ وتی بڈّ بست ءُ من ءَ گْوشت ئے۔
”من ءَ روگی نہ اِنت، سنگتے ءَ گْوشت کہ تو دِگہ دیمے ءَ روگ ءَ ئے۔“ من واھگ جان ءِ کِرّ ءَ شُتاں ءُ گْوشت۔
”پلو! منی چاگل ءَ بْیار گوں، اگاں تئی بڈّ ءِ بار باز اَنت من اِش زوراں گوں۔“ سنگتے ءَ واھگ جان ءَ توار کُت گْوشت۔
”شریں کُربان! روان کن من پیداک آں“ واھگ جان ءَ سنگت ءِ پسّو دات ءُ گْوشت۔
سنگت پہ سلامتی رھادگ بوتاں، من سنگت رُکست کُرتاں۔ واھگ جان ءَ گْوشت کہ ترا نِندگی اِنت داں کہ من واتر بہ باں۔۔۔۔۔۔۔۔لھتیں روچ ءَ پد ما اُوں سپرے ءَ در کپت اِیں۔ ما وتی سپر سرجم کُت ءُ واتر اتک اِیں اُوتاک ءَ، بلے واھگ جان اِد ءَ نہ اَت۔ من سنگت جُست کُرتاں کہ واھگ؟ سنگتاں گْوشت کہ واھگ جان دِگہ دیمے ءَ شُتگ۔
روان اِنت۔۔۔
