نبِشتہ کار: کوھی بلوچ
شَشّمی بھر:
ما چار ساھت ءَ پد وتی اُوتاک ءَ سر بوت اِیں، گوں سنگتاں دْروت ءَ چِہ پد چاھے وارت۔ سنگتاں مئے سپر ءِ جُست کُت کہ چوں بوتگ شُمئے سپر، ما وتی سپر ءِ گپ کُرت اَنت. سنگتے ءَ واھگ جان جُست کُت کہ ”باریں تو چون بوتگ ئے؟ من ءَ سنگتاں ھال کُتگ کہ تئی پاد رَوگ ءَ نہ بوتگ اَنت؟“
”ھو! سواساں پاد جَتگ اَنت، پاد کمے تراول بوتگ اَنت بس دِگہ برابر بوتگ اُوں۔“ واھگ جان ءَ وتی کمرزانی بوتک ءُ دیم گوں سنگت ءَ کُت ءُ گْوشت.
”اڑے! تئی پاد چٹ تراول بوتگ اَنت وَ“ سنگت چہ وتی جاہ ءَ چِہ پاد اَتک ءُ واھگ جان ءِ کِرّ نِشت ءُ گْوشت ئے۔
”اِنّا! نوں وش اَنت، سپر ءَ کمے بیوار بوتگاں کہ سپر دْراجکش بوتگ۔“ واھگ جان ءَ وتی سواس در کُت ءُ سنگت ءِ پسّو دات۔
”باریں برو بہ چار سواس بیت اگاں ناں، اگاں بوت گُڑا بیار واھگ جان ءَ بہ دئے“ سنگت ءَ دِگہ سنگتے ءَ را گْوشت۔
”شریں چاراں باریں“ سنگت ءَ پسّو دات ءُ پاد اَتک۔
”تئی پادانی لمبر چینچُک اَنت؟“ سنگت ءَ وتی دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”بْیار ھشت ءُ نُھ اگاں بوت“ واھگ جان ءَ پہ کندگ سنگت ءِ پسّو دات ءُ گْوشت۔
واھگ جان یک مھروانیں سنگتے اَت، آئی ءِ مزاکاں کوہ زیبا کُتگ اِت اَنت۔ ھمے کہ دیوان جم اِت گُڑا اولی مسکرا واھگ جان ئیگ اَت۔ یک شپے من ءُ واھگ جان ھور وپتگ اِتاں، من وتی دیرگِند چماں کُت ءُ ماہ ءُ اِستالانی زیبائی ءَ چارگ ءَ اِت آں، واھگ جان ءَ گْوشت کہ ”اے کوہ اگاں مئے دمگ ءَ بوتیناں، گُڑا من وتی لوگ ءَ نہ وپتاں مُدام کوہ ءَ وپت آں۔ اے کوھانی آپ زمزمیں آپ، اے کوھانی درچک ءُ دار، اے کوھانی وشیں گوات، اے کوھانی زیبائی مردم ءَ لوگ ءَ رَوگ ءَ نیل اَنت، انچو گُمان بیت اے کوہ ھُدا ءَ بلوچ راج ءَ را پہ سوگات داتگ اَنت، ھو پہ سوگات دیگ بوتگ اَت، بلے بژن کہ لھتیں چانوگریں بلوچ پہ اے کوھاں جَنگ نہ کنت۔“
واھگ ءَ وتی تُپنگ زُرت ءُ وپت، من وتی دیم گوں آزمان ءَ کُت ءُ گوں اِستالاں ھبر کنگ بِندات کُت۔ نہ زاناں من ءَ چی ءَ واب نیاتک، چمانی واب اے کوھانی زیبائی ءَ اَچ من پُل اِتگ اِتاں، کوش ءَ را شیکگے مان اَت، جمبراں ماہ اندیم کُت. واھگ جان ءِ دیم گوں آزمان ءَ اَت ءُ واب اَت۔ من وتی چاگل زُرت آپ وارت ءُ وپت آں۔ سُھب کہ بوت من ءُ واھگ جان پاد اَتکیں دیم پہ سنگتاں شُتیں، من چاہ پِر کُت ءُ واھگ جان ءَ رزان پہ شودگ ءَ بُرتاں، سنگتے پہ نان ءِ پچگ ءَ شُت، واھگ جان ءَ رزان شُشت اَ ت ءُ اتک آس ءِ کِرّ ءَ نِشت۔
”مرچی موسم سرد اِنت گِندے؟“ واھگ جان ءَ وتی دست آس ءِ سر ءَ کُرتاں ءُ گْوشت۔
”ھو! نوں سردی اتکگ، پہ دیمانی شاپینگ ءَ۔“ سنگتے ءَ واھگ جان پسّو پہ بچکندگ دات۔
ما چاہ وارت ءُ سنگتے اتک کہ باندا سپرے ھست، پِلانی، پِلانی، تیار بہ بہ ا٘ت۔ دومی روچ ءَ سنگت پہ وشی سپر ءَ رھادگ بوتاں، روگ ءِ ساھت ءَ واھگ جان ءَ من ءَ گْوشت کہ ”من پد ءَ واتر نہ باں، اگاں کائے گوں بیا۔“ من وتی دست واھگ جان ءِ بڈّ ءَ جت کہ ترا پلو آھگی اِنت، ترا من چو یل نہ کن آں۔ شُما پہ وشی بْیا اِت پد ءَ گُڑا من تو رویں۔
سنگت پہ وشی در کپت اَنت، ما دومی روچ ءَ دِگہ دیمے ءَ شُت اِیں۔ لھتیں روچ ءَ پد سنگتاں ھال کُت کہ ما پہ وشی پیداک اِیں، اگاں شُما وتی کار گیشّینتَگ اَنت گُڑا ھما جاہ کہ ما گْوشتگ ھَمود ءَ بْیا اِت۔ دومی روچ ءَ ما سنگتانی کِرّ ءَ سر بوت اِیں داں واھگ جان گون نہ اِنت، من سنگتے ءَ را جُست کُت کہ واھگ زان ءَ شُما نیاؤرتگ گوں؟ سنگت ءَ گْوشت ”واھگ سنگتانی کِرّ ءَ نِشتَگ۔“
بلے! سنگت ءَ وتی دپ دُزّ اِت، من ءَ انچو گُمان بوت کہ واھگ جان گون اِنت سنگت من ءَ ریپینَگ ءَ اِنت۔ من کَماش (سنگتے کہ من پہ دوستی ھمے نام ءَ توارے کن آں) ءَ را گْوشت کہ شُما واھگ ءَ چی ءَ نیاؤرتگ گوں؟ کماش ءَ پَسّو دات کہ ”کے گْوشتگ کہ واھگ جان گون نہ اِنت؟، واھگ جان گون اِنت۔“
روان اِنت۔۔۔
