نبِشتہ کار: کوھی بلوچ
چارمی بھر:
ھور گوارگ اَت، شیپاں آپ کُتگ اَت، کوھانی سر ءِ سبزیں کاہ ھور ءَ شُشتَگ اِت اَنت۔ کاہ لُڈگ ءُ ناچ کنگ ءَ اِتاں، جمبر مئے سر ءَ ساھیل اَت، مئے پیسَری ئیں سپر ءِ ژندی اے ھور ءَ در کُت ءُ سنگتاں اے کوہ گیش زیبا کُتگ ات۔ ھور گواران ءُ ما رھادگ اِت اِیں، داں سے ءُ چار ساھت ءَ ھور ءَ بس کنگ ءِ نام نہ زانت۔ چار ساھت ءَ ما ھمے داب ءَ جُنزان بوت اِیں، کورانی آپ کہ مزن بوت انت ما شُت کُت نہ کُت۔ سنگتے ءَ گْوشت کہ دِگہ یک ساھتے ءَ پد کْوھنیں لوگ کئیت گُڑا شپ ءَ ھمود ءَ داریں، ما کورانی آپ مان دیان کُت داں منزل ءَ سر بوت اِیں۔ ما وتی مڈّی چہ اُولاکاں بوتک اَنت ءُ ھمے پْرشتگیں لوگانی تَہ ءَ ایر کُرتاں، اَنچو کہ ڈنّ ءَ آپ اَت ھمے رَنگ ءَ لوگانی تہ ءَ۔۔۔۔۔
”شُما چیزاں ایر بہ کن اِت من لوگانی سر ءَ سر کپاں بلکیں لوگانی نوک بند اَنت ( نوک ھما اِنت کہ لوگانی سر ءِ آپ رِچ اَنت) شر اِش کن آں“ سنگتے ءَ وتی تُپنگ لوگ ءِ نِپادانی ڈیکی (ھَمود ءَ کہ نِپاداں ایر کناں) ءَ سر ءَ ایر کُت ءُ گْوشت۔
”شریں کُربان!“ سنگتے ءَ پسّو دات۔
من سنگتے زُرت ءُ کپتگیں لوگے ءِ تہ ءَ چار اِت بلکیں ھُشکیں دارے بہ بیت کہ ورگ شر کنیں، ما بان پہ بان بوت اِیں داں کُنٹے کپتگ نیم تَر ءُ نیم ھُشک اِنت، ما کُنٹ روسینت ءُ وتی ورگ شر کُرتاں، ڈن ءَ آس روک کُت ءُ وتی تَریں پُچ تاپ ءَ کُرت اَنت۔
دو سنگت ءَ وتی تُپنگ زُرت ءُ کور ءِ لمب ءَ نِشت ءُ آپ ءِ نِدارَگ چار اِت، من ءُ واھگ جان ءُ یک سنگتے کوہ ءَ سرکپتیں ءُ کوھانی زیبائی چار اِت۔ نہ زاناں کوہ زیبا اِتاں یا کوہ ھمے سرمچنڈاں زیبا کُتگ اَت، ھر دیم ءَ زیبائی اَت۔ مُرگانی وشیں توار، درچکانی ناچ دل تاھیر دیگ اِتاں، گْوات ءَ را آجوئی ءِ بوہ گون اِتاں ءُ زَمین سر سبز ءُ شادان اَت۔
”گِندئے انی ما آجوئیں راجے بوتین اِیں ءُ اے گُلامی ءِ وبال مہ بوت اِیں، من ھمد ءَ لوگے بست ءُ نِشت آں۔“ واھگ ءَ وتی تُپنگ ایر کُت ءُ اُوشتات۔
”ھاھاھاھا، ترا زان ءَ کے داشتگ، بیا وگ بہ بند ءُ اے کپتگیں لوگاں اُوں شر بہ کن۔“ من وتی چادر چہ کوپگ ءَ ایر کُت ءُ تُپنگ ءِ سر ءَ دات ءُ گْوشت.
”من اِد ءَ بہ نِنداں راج گُلام بہ بیت چوش نہ بیت، من آجوئی ءَ چہ پد ھمد ءَ کایاں شُما وتی ءَ وت زان اِت۔“ شھید واھگ جان ءَ وتی دست ءِ سِنگ چَگل دست ءُ گْوشت.
”شُما وتی ءَ وت زان اِت، من شُتاں جھل ءَ چاھے ور آں۔ مُلک آزات بیت اللہ ھیر کنت، من ءَ یکے لوگے دنت۔“ سنگت ءَ وتی تُپنگ ءُ چاگل کوپَگ ءَ کُرت اَنت ءُ شُت.
ما ھر سئیں شُتاں سنگتانی کِرّ ءَ چاہ وارت، سنگتاں دیوان کُت کہ مشورہ بہ کن اِت باریں دیم ءَ پہ روگ ءَ راہ بیت اگاں ناں؟ یکے ءَ گْوشت کہ بیت دومی ءَ گْوشت کہ نہ بیت آپ سک مزن بوتگ من چار اِتگ۔
سنگتے ءَ گْوشت سُھب ءَ گُڑا آپ ءَ چاراں باریں راہ دنت اگاں ناں؟
شپ کہ بوت سنگت پہ وپسگ ءَ شُت اَنت، من وتی تریں نپاد زُرت ءُ پہ وپسگ ءَ شُت آں۔ سنگتے ءَ من ءَ توار کُت کہ اگاں واب نیاتک گُڑا بْیا دیوانے کنیں، سنگت من پسّو دات کہ اِنّا من وپس آں۔ منی چم گوں ماہ ءَ اِتاں، ماہ انچو رُوژنا اِت گمان بوت کہ اے ھور ءَ ماہ اُوں زمین ءِ ڈول ءَ شُشتَگ، منی دیم گوں آزمان ءَ اَت۔ ماھکانیں شپ ءَ وتی دیم ءَ تھاری ءَ را بکشات ءُ ماہ برکت بوت، وھدیکہ من بُست کُت داں بام ءَ داتگ۔ ما چاھے وارت ءُ رھادگ بوت اِیں، اگاں راہ نہ بوت گُڑا ھَمود ءَ داریں، بلے آپ ءَ راہ دات ءُ ما وتی منزل ءَ سر بوت اِیں۔۔۔۔۔۔
روان اِنت۔۔۔
