نِبِشتَہ کار: کوھی بلوچ
دومی بھر:
گرماگی روچ دیم ءَ پیلوشان اَت، مئے سَواس چہ گرمیں سِک ءُ سِنگ ءَ پُر اِتاں، اَنچیں گرمے اَت کہ بڈّ ءِ تُپنگ دست جَنگ نہ بوت اَنت۔ کُج ءَ کہ ساھگے دیست دل ءِ گْوشت بہ نِند دمے سارت بہ کن، بلے روگی اَت۔ اے گرماگی روچ منی دل ءَ مرچی سک مزن اَت، انچو گُمان بوت کہ اے روچ ءَ را دِگے چار ھاست مان کُتگ گوں۔
یک سنگتے پیسر اَت، آئی ءَ پُشت ءَ من اِتاں ءُ منی پُشت ءَ واھگ جان اَت، واھگ چہ ھید ءَ میچل اَت۔
”اگاں دمبُرت ھال بِہ دے، بوت کنت شُما مڑاہ کن اِت۔“ سنگت ءَ وتی تُپنگ چہ کوپگ ءَ چِہ دور کُت ءَ گْوشت۔
”اِنّا! دمبرگ کُج اِنت، بس جُنزان بہ کن، بس آپے ءِ کِرّ ءَ بِدار کہ منی چاگل ھُشک اِنت۔“ من وتی چادر دیم ءَ پیڑات ءُ پسّو دات۔
”نزیک ءَ آپ نیست بس دِگہ دو ساھت ءَ پد شوکیں آپ ءِ کئیت گُڑا ھَمود ءَ داریں گرمے سارت کنیں ءُ ورگ اُوں شر کَنیں۔“ سنگت ءَ من ءَ پسّو دات ءُ گْوشت۔
ما گرم وتی پادانی چیر ءَ کل کناں ءُ جُنزان بوت ایں، داں ساھتے ءَ پد ما آپسرے ءَ سر بوت اِیں۔ سنگتاں وتی چاگل آپ کُرتاں ءُ مَچ ءَ درتک اَنت، من کَپتگیں ٹینُکے زُرت ءُ چاھے پِر کُت، واھگ ءَ اے گرم نہ مار اِت ءُ شُت۔ چہ مچاں کلمپوگ آؤرت ءُ آس روک کُت ءُ پُرانی شر کُت، سنگتے ءَ ورگ شر کُت ءُ اتک ساھگ ءَ۔
”شپی ھمد ءَ بِداریں اگاں درکپیں؟“ سنگت ءَ وتی چاگل ءِ دپ بست ءُ من ءَ گْوشت۔
”شُما چے گْوش اِت؟“ من وتی چاگل زُرت ءُ دیم پہ آپ کنگ ءَ شُت آں۔
”زمین مئیگ اِنت، مچکدگ میئگ اَنت، کُج ءَ کہ شپ کپت وپسیں“ واھگ ءَ وتی پادانی تراول چار اِت ءُ سنگت ءَ را گْوشت۔
گوں واھگ ءِ ھبر ءَ منی ھیال ھُدا بِزانت کُج ءَ شُت، ھمے ھیال اتک کہ جِند ءِ زمین ءَ مردم چو درامد مہ بیت ءُ جند ءِ زمین ءِ سر ءَ ھُدا ھِچ کس ءَ گُلامی مہ کنت، ءُ گُلامی ءَ گوں بندوک مہ کنت، چی ءَ کہ گُلامی راجاں در پہ در ءُ بے وس کنت۔
ما وتی چاگل آپ کُرتاں ءُ تُپنگ بڈّ ءَ کُرتاں در کپت اِیں، داں دو ساھت ءَ ما سپر کنان ءُ جاھے ءَ سر بوت اِیں۔ اے جاہ ءَ انچو کہ آپ باز اَت دو اِنچو پشّگ ( شپی مکسِک) ھست اَت، اے سرجمیں شپ گوں پَشّگاں سُھب بوت۔
ھمے کہ سُھب بوت روچ چہ کوھاں سرکشان بوت، مُرگانی توار ءُ کپوتانی کُوکُواں اے مچکدگ زیبا کُتگ اَت۔ گورمانی آپ دل ءَ تاھیر دیگ ءَ اِتاں، اے سَبزیں سِکّ ءُ ڈوکانی کِسّہ ءَ مردم کُت نہ کنت ءُ اے سرڈگار ھُدا ءَ چینچو زیبا کُتگ۔ ھمے سرڈگار ءُ مِھراں کہ یک سرمچارے وتی زِند ءِ دْراھیں واھِشتاں کُش ایت ءُ کوھاں در کپ اِیت۔
واھگ جان پاد اَتک ءُ نانانی چُنڈے ماھیگانی دیم ءَ چَگل دات اَنت، سنگت رھادگ بوت ءُ گْوشت ئے ”من روان باں شُما آیاں بہ کن اِت، اگاں واھگ ءِ پاد روگ ءَ نہ بنت گُڑا شُما وش وش ءَ بْیا اِت ءُ من دیم ءَ پہ شُما اُوشتاتگ اُوں۔“
”نہ نہ۔۔۔! منی پاد شوک اَنت بس کمے تْراولاں بے وار کُتگ، بلے تو روان بہ کن تْراول وت ترک اَنت۔“ واھگ ءَ وتی تُپنگ چہ کوپَگ ءَ ایر کُت ءُ دست ءَ ئے کُت۔
”شریں کُربان تو روان بہ کن ما مدان مدان ءَ پیداک اِیں، اگاں واھگ جان ءِ پادانی تْراولاں بے وار کُت ترا ھال کناں۔“ من وتی چادر دیم ءَ پیڑات ءُ گْوشت۔
سنگت رھادگ بوت ما وتی چاگل آپ جتاں ءُ پُشت ءَ رھادگ بوت اِیں، پنچ ساھت ءَ ما سپر کُت گرم ءَ کہ ایر دات پادانی ھاٹیگ شُت اِنت۔ دیم ءَ روچ چو شِنز ءَ سوچان کُت، اے گرم ءَ نہ مُرگانی توار اَت ءُ ناں کہ درَچکانی تاک سُرگ ءَ اِتاں۔ ھمے زمین ءِ گنوک اِتاں کہ روان اِتاں، واھگ ءِ لُنٹانی سر ءَ بچکندگ ءِ ھست اَت، من ءَ اَنچو گُمان بوت کہ واھگ وتی زمین ءَ دل ءِ تَہ ءَ نازینگ ءَ اَنت.
”واھگ جان! باریں تئی پادانی تْراول چون اِنت؟“ من وتی چک ترینت ءُ گْوشت۔
”روان کن پلو بس من برابَر اُوں“ واھگ ءَ چہ دور منی پسّو دات ءُ گام جناں بوت۔
روان اِنت۔۔۔
