نِبِشتَہ کار: کوھی بلوچ
اولی بھر:
روچ تبد ءُ لوار اَت، تبد ءَ دیم تاپتگ اَت، چاگلانی آپ چہ گرم ءَ ورگ نہ بوتاں ءُ من پیش ءِ ساھِگ کُت۔ سنگتے ءِ وابجاہ منی نزدیک ءَ اَت، داں سنگت ءَ توار کُت ءُ گْوشت: ” پلو! تو زان ءَ واب ئے؟“
من پسّو دات ءُ گوشت: ” اِنّا! واب نہ آں، کارے ھست زان ءَ؟“
”تو تیر ءِ توار اِش کُت اگاں نا؟“ سنگت ءَ من ءَ گْوشت۔
”ھو! یک توارے بوت، بلے دور اِنت۔“ من وتی تُپنگ زُرت ءُ چہ پیش ءَ در اتک آں۔
ھمے گڑ ءُ منجانی تَہ ءَ داں دِگہ دو تیر ءَ توار کُت، ما وتی تُپنگ پیشتیر کُتاں ءُ دیم پہ ھمے تیرانی نیمگ ءَ شُت اِیں۔ دو سنگت کوہ ءَ سر کَپت، من گوں دو سنگت ءَ کور گِپت ءُ روان بوتاں داں سنگتے ءَ توار کُت کہ ” دو روچ پیسر سنگتاں ھال کُتگ، بوت کنت ھما سنگت بہ بنت۔“
سنگتے ءَ واکی ٹاکی کُت کہ ” سنگت اَنت منی ھال بوتگ، شُما بیا اِت کھیرانی نیمگ ءَ۔“
ما شُت اِیں گوں سنگتاں دْروت ءُ دراھبات بوت اِیں، دْروت ءَ پد ما دیم پہ اُوتاک ءَ اتک اِیں۔ اے تبد ءُ لِوار ءَ سنگت ژند کُتگ اِتاں، پاد زمین ءَ ایر کنگ نہ بوتاں، سنگتانی گور ءِ گُد چہ ھید ءَ میچَّل اِتاں۔
ما اتک اِیں ءُ اُوتاک ءَ سر بوت اِیں سنگتاں آپ وارت ءُ من چاہ پِر کُت، داں سنگتاں چاہ وارت۔ شھید واھگ ءَ گْوشت کہ ”جان شودی آپ کُجا اِنت کہ من چہ چِل ءَ گرکاں، جان ءِ شوداں کہ کمے ساپ باں۔“ من ءُ واھگ دیم پہ آپ ءَ شُتیں ءُ جان شُشت ءُ پُچ تاپ ءَ کُتاں۔۔۔۔
اے منی اولی رند اَت کہ من واھگ جان ءَ دیست، واھگ جان ھاموشی ءِ دومی نام اَت۔ اگاں تو ھبر مہ کُتیں، گُڑا تو چہ آئی ءِ دپ ءَ ھبر اِش نہ کُت۔ ما جان شُشت ءُ دیم پہ اُوتاک ءَ رھادگ بوت اِیں، اُوتاک ءَ سر بوت اِیں سنگتاں چاہ مئے دیم ءَ دات۔ ما چاہ وارت داں سنگتاں گْوشت کہ ما پہ وشی در کپ اِیں وتی دیم ءَ کہ سنگت مئے وداریگ اَنت کہ ما گوشتگ کہ اِنشَپی الم واتر کن اِیں، ما سنگت مکن کُرتاں کہ شپی بہ نِند اِت بانداتیگیں روچ ءَ بہ رو اِت۔ مئے بازیں وا وا ءُ لیلا ءَ پد سنگت نِشت اَنت۔
دومی روچ ءَ سنگتاں گْوشت کہ واھگ شُمئے نیمگ ءَ نِند اِت ءُ ما گُڑا پہ وشی رو اِیں، سنگت پہ وشی در اتک اَنت پہ سپر ءَ۔ واھگ مئے کِر ءَ جل اِت، داں دو ماہ ءَ ما یکیں اُوتاک ءَ اِت اِیں۔ من مُدام کہ پہ وپسگ ءَ شُتاں گُڑا منی ءُ واھگ ءِ وابجاہ نزیک نزیک بوتگاں، منی ءُ واھگ ءِ نِند ءُ نیاد داں دیراں بوتگ۔ برے برے ما داں یازدَہ دوازدَہ بج ءَ نِشتگ ءُ دیوان بوتگ اِیں، یک روچے واھگ ءَ منی موبائل رُرت کہ جنگی تامُر زوراں۔ تامُرانی چارگ ءَ اَت داں یک اَکسے آئی ءِ دیم ءَ اَتک۔
”اڑے ایشی ءَ تو چوں زان ئے؟ “واھگ وتی دیم گوں من ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”من ایشی ءَ زان آں کہ ایشی ءِ اکس من ءَ گون اِنت، ھاھاھاھا“ من وتی دست چہ واھگ ءِ کوپگ ءَ دور کُت ءُ گْوشت۔
”اڑے اے منی پُلو اِنت“ واھگ ءَ کندگے جت ءُ گْوشت۔
منی ءُ واھگ ءِ نزیک بوگ بِندات بوت، ما ھَردو انچو نزیک بْوان بوت اِیں۔ منی دل ءِ ھبر گوں واھگ ءَ بوتگ انت ءُ واھگ ءِ گوں من ءَ۔ وھد ھمے داب ءَ گوزان بوت داں سَے ماہ ءَ پد سنگتاں گوشت کہ شُمئے سپرے ھست، وتی کاراں بہ گیشین اِت باندا یا پوشی درکپگی انت ءُ بہ گِندے باندا یا پوشی سنگت کاینت۔ دومی روچ ءَ سنگت اتکاں من ءُ واھگ ءَ سنگت رُکست کُرتاں ءُ دیم پہ سپر ءَ رھادگ بوتیں۔
ما سنگتانی کِر ءَ سر بوت اِیں، داں سنگتاں پسے کُشتگ ءُ گوشت پِر کُتگ اَت، سنگتاں آپ ءُ چاہ ءَ چہ پد گونڈیں دیوانے کُت۔ اے شپ ءَ ما ھمے سنگتانی نیمگ ءَ داشت ءُ سُھب ءَ ما سے سنگت پہ وتی منزل ءَ رھادگ بوت اِیں۔
رَوان اِنت۔۔۔
